“Гэты знак – не проста ўказальнік” – у Мсціславе і Крычаве паднавілі ў’язныя знакі

У Крычаве і Мсціславе былі ў чарговы раз ўпарадкаваны ўяўзныя зкакі: першы кардынальна змяніў свой выгляд, другі абнавіў афарбоўку.   

Уяздны знак Крычава, які знаходзіцца пры заездзе у горад з боку Чэрыкава і Слаўгарада зноўку змяніў свой знешні выгляд. Верхняя яго частка была пафарбавана ў чырвоны колер, а таксама быў нанесены раслінны арнамент. На самім пастаменце з’явіўся герб горада: чырвоны крыж са срэбраным мячом на чырвоным шчыце. Такім чынам, уяздны знак стаўся больш каляровым і заўважным з боку дарогі чым папярэдні яго варыянт, пра што раней згадвалі  mogilev media.  

Не адстаюць ад суседзяў і жыхары Мсціслава. Падчас суботніку супрацоўнікі раённага Дома рамёстваў перафарбавалі ўяздны знак горада, што знаходзіцца на вуліцы Магілёўскай.

Мсціслаў знак

“Гэты знак – не проста ўказальнік, а сімвал гонару за родны горад, візітоўка, якая гасцінна сустракае кожнага, хто, як кажуць, пераступае парог Мсціслава. Таму важна, каб ён заўсёды меў акуратны выгляд.” цытуе словы жырэктара Дома рамёстваў Арцёма Сяргеева мсціслаўская газета “Святло Кастрычніка”

У Крычаве з’явілася выданне пра гісторыю мясцовай футбольнай каманды

Спартыўны краязнавец з Крычава Сяргей Пятроў падрыхтаваў і выдаў брашуру, прысвечаную выступленню мясцовай каманды «Сож» ў чэмпіянаце Рэспублікі Беларусь па футболе ў другой лізе.

 “У ёй сабраныя не толькі статыстычныя даныя пра выступленне каманды “Сож”, але і падрабязныя агляды матчаў, падрыхтаваныя журналістамі раённых газет тых мясцін, дзе праходзілі гульні «Сажа». Чытачы змогуць акунуцца ў атмасферу кожнага матчу, а таксама даведацца пра найлепшыя моманты, якія запомніліся гледачам і заўзятарам” распавядае пра новае выданне раённая газета “Крычаўскае жыццё”.

Адзначым, што для Беларусі гэта адметная падзея, бо рэгіянальным спортам ў нашай краіне займаецца вельмі малая колькасць людзей, а тым больш рыхтуе спецыялізаваныя выданні. У сваю чаргу Сяргей Пятроў вядомы спартыўным краязнаўцам і гісторыкам беларускага футбола як аўтар выданняў “Страницы футбольной истории Кричева” і “Четыре памятных сезона”, якія прысвечаны гісторыі футбола ў Крычаве.

Удалось, наконец, выяснить, какие сооружения в Осиповичах самые высокие

Журналисты газеты “Асіповіцкі край” составили топ-2 самых высоких сооружений района.

Оказывается, что самыми высокими сооружениями Осиповичского района сегодня можно считать:

  • мачту телеретранслятора, достигающую 158 метров;
  • трубу мини-ТЭЦ, высотой 120 метров.

Сооружения, нет слов, высокие, но в целом Осиповичи уже не те, что раньше.

“Когда-то в этом списке лидировали опоры антенного комплекса радиопередающего центра в Сосновом высотой 257 и 353 метра” предаются ностальгии газетчики.

Что поделаешь? Мельчаем, былое величие уже в прошлом. И здания становятся год от года становятся все ниже, и среди людей все реже встречаются богатыри, и новостей в Осиповичах особых нет. Приходится довольствоваться измерением мачт и труб. Хоть какое-то занятие.

Впрочем, в других районах Могилевщины и этого нет. Сплошь водонапорные башни, которые от земли два вершка.

Фото районной газеты “Асіповіцкі край”.

В Глуске запустили телеграм-экскурсии по городу

Телеграм-канал “Мястэчка Глуск” предлагает своим подписчикам экскурсии на несколько минут по знаковым местам города с писателем и журналистом Наумом Сандомирским.

“Вместе с глусским писателем и журналистом Наумом Борисовичем Сандомирским мы пройдем по улицам родного мястэчка, остановимся у знаковых зданий и мест, вспомним тех, кто прославил Глуск своим талантом и трудом. Это не просто прогулка – это путешествие во времени, в историю, в атмосферу, которую хранят глусские здания, дома и дворы” – говорится в анонсе новой рубрики.

Первая такая экскурсия состоялась сегодня, 26 сентября 2025 года. Наум Сандомирский, находясь на перекрестке улиц Жижкевича и Комсомольской, рассказал много интересных подробностей о гостинице и месте, где когда-то стоял архив, а теперь находится продуктовый магазин. 

В преддверии экскурсий Наум Сандомирский сразу отметил, что он не настолько наивен, чтобы предполагать, что Глуск имеет какое-то большое архитектурное значение. 

“Это далеко не самое оживленное место на земле. Его даже не на каждой карте найдёшь, но мы почему-то о нем говорим. И я думаю, это вот почему. Мы знаем, что Лондон лучше, Париж лучше или, как говорил Воланд, когда ему сказали: “Миссир, мне нравится этот город”. Он сказал: “А Рим мне нравится больше”. Мне тоже, но у всех этих городов есть один большой недостаток для глусчанина очень важный – там нет ничего моего. Там нет моего прошлого, там нет моей первой любви, моей первой дружбы, первого детского сада, первого класса, учительницы. Я уже себя поймал на мысли, что я когда иду по Глуску у меня как бы двойной фокус. Вот кто-то видит только “Орион”, а я вижу эти здания, которые стояли на его месте. Я вижу библиотеку старую. Я вижу автобусную станцию. То есть все, что этому предшествовало. И это делает для меня наш город как бы в два раза больше: то, что у меня в памяти, и то, что реально. Понимаешь, у времени как бы два вектора: один вектор будущее – там наша надежда, один вектор прошлое – там наша благодарность, там наша атмосфера. И поэтому, говоря о Глуске, мы постараемся передать атмосферу. Вот эту благодарную память за то, что это было, за то, что есть, и дай Бог ещё долго будет” – сказал глусский краевед.

Очередные выпуски этой рубрики на телеграм-канале “Мястэчка Глуск” будут выходит по вторниками и пятницам, обещают организаторы телеграм-экскурсий.

Скриншот: телеграм-канал “Мястэчка Глуск”

Судьба старого могилевского здания – от уважения до уничтожения

Дом по улице Лазаренко 15 в Могилеве за 15 последних лет побывал и в статусе историко-культурного наследия, и в процессе реконструкции, а теперь к нему опасно подойти.

Штрихи могилевской истории

Более ста лет назад на тогдашней улице Виленской началось каменное строительство. Предприниматель Брук в 1910 году строит два доходных дома. Впоследствии их адресом станет улица Лазаренко, а здания получат номера: №13 и №15. 

«Это обычный дом гражданской застройки. Ведь город славен не только церквями, синагогами, но и обыкновенными домами, в которых жили люди. Хвастаться домами, где соломенная крыша, как-то не принято. Но интересны дома, которые построены из камня, и которые могли бы долго простоять, и в которых жили горожане. Причем не самые худшие горожане, а лучшие селились в каменных домах – это и врачи, учителя, инженеры, купечество, промышленный люд» – говорил когда-то о 15-ом доме по Лазаренко председатель Могилевского областного совета Белорусского общества охраны памятников истории и культуры Владимир Кравченко.

Как рассказал могилевский историк Игорь Пушкин, этот двух-трехэтажный дом известен тем, что первоначально им владела и в нем жила семья евреев Литвиных. «Семья могилевских евреев Литвиных была широко известна в Могилеве в первой четверти ХХ века. В основном это были прекрасно образованные представители сферы здравоохранения» – сообщал историк.

Согласно составленной им исторической справке, до 1917 года в здании, адрес которого тогда был Виленская 15, на первом этаже размещалась аптека и аптекарский склад Лифшица, токарная мастерская Левита, магазин Лугмана, фотомастерская Иванова, кабинет по приему больных самого владельца дома фельдшера Литвина. 

Второй и третий этаж правого крыла здания использовались в качестве жилья.

«Согласно списку национализируемых и муниципализированных домов в 1924 году по Могилеву, последним домовладельцем здания по улице Лазаренко 15 как раз и являлся Литвин Израиль-Бер Файбишевич» – сообщал Пушкин.

Лазарэнкі 15

В советское время здание использовалось под жилье, хозяйственные нужды, также в нем размещались торговые объекты. 

Таким образом, и в 13-ом, и в 15-ом домах на протяжении почти всего ХХ века жили люди – аж до 1985-го. Более того, в 70-80 годы в 15-ом доме находился знаменитый продовольственный магазин с винно-водочным отделом, известный могилевчанам под неофициальным названием «На полгоры». 

Этап запустения 

После 1985 года дом приходит в запустение. И это несмотря на то, что был внесен в список историко-культурного наследия. Неиспользуемое здание с течением времени все больше ветшает, а в 2011 году дом приобретает строительная компания «Сектор».

Несмотря на то, что по бумагам дом №15 уже не считался чем-то важным для истории Могилева, патриоты города были другого мнения. И в какой-то момент, а именно осенью-зимой 2013 года, история здания по улице Лазаренко 15 в Могилеве приобрела особенное звучание.

Дело в том, что действия “Сектора” вызвали недовольство жильцов, проживавших тогда в соседнем доме №17. Как утверждала одна из них, Наталия Самохвалова, дом, который стоял бесхозным и в нем случались пожары, после приобретения “Сектором” окончательно стал раскрадываться. К примеру, были сняты последние фигурные ограждения с балконов, выполненные в виде ручной ковки. Причем сделали это строители в нерабочее время, утверждала Самохвалова.

По ее словам, руководство “Сектора” не предприняло необходимых мер по охране дома, строительный мусор и продукты горения подолгу не вывозились, пыль от строительных работ проникала в квартиры соседнего дома, вызывая ухудшение здоровья жильцов.

вуліца Лазарэнкі 15

Обо всем этом женщина писала в различные инстанции вплоть до Администрации Лукашенки, обращалась в правоохранительные органы. Некоторые жалобы, в частности, на не ежедневный вывоз мусора, подтверждались соответствующими структурами, на другие, в том числе о воровстве, как утверждала Самохвалова, должной реакции от милиции не было.

Руководство «Сектора» даже обратилось в суд общей юрисдикции на активную защитницу историко-культурного наследия, обвиняя ее в нанесении ущерба деловой репутации. Однако после четырех заседаний суд был прекращен из-за неподведомственности. В суд, разрешающий экономические споры – тогда Хозяйственный суд, «Сектор» обращаться уже не стал. Видимо, из-за нежелания дальше привлекать ненужное внимание к себе. 

Интересно, что на суде, где в качестве свидетеля выступал Владимир Кравченко, говорилось, что здание было выкуплено у государства почти за 770 млн доденаминационных рублей. Однако, по словам краеведа, на продажу оно выставлялось за одну базовую величину (в 2011 году – 35 тыс. рублей), о чем свидетельствуют документы за подписью тогдашнего зампредседателя облисполкома Валерия Малашко. “Если предположить, что обе цифры действительны, то возникает вопрос, куда пошла разница. Думаю, эта информация должна заинтересовать следственные органы” – говорил Кравченко.

Итог чиновничьего “решения”

В декабре 2013 года здание наряду с домами №№ 5, 7 и 13 было выведено из списка историко-культурного наследия. Организации, которым переданы эти здания, теперь смогут быстро решать все вопросы, заявлял тогдашний председатель горисполкома Владимир Цумарев, который в настоящее время сидит в кресле председателя Могилевского областного объединения профсоюзов. 

“Они должны оперативно приступить к работам: либо к реконструкции, либо к строительству помещений дополнительных” – заявлял тогдашний градоначальник.

Лазаренко 15

Впоследствии у дома по Лазаренко 15 был пристроен еще один этаж, здание удлинили с левой стороны. И на этом работы прекратились. 

Как пишет в Инстаграме могилевчанка Виктория Волкова, надстроенный третий этаж значительно утяжелил всю конструкцию. По зданию поползли трещины – две стены стали уходить в сторону улицы и во двор. В итоге работы пришлось приостановить. 

“Пока шли проверки и судебные заседания, само предприятие “Сектор” обанкротилось” – говорится в сообщении. По мнению женщины, вариант спасения здания – снос настроенного этажа и облегчение нагрузки на стены. 

Только скорее всего, никто этим заниматься не будет. Практически уничтоженное здание намного проще снести и забыть, а вместе с ним забыть и об этом уголке могилевской истории.

Фотоснимок: Инстаграм v.a.9112

В Могилеве за молодыми историками присматривали старые

На открытии молодежного форума “союзного” государства собрались пожилые составители “историй”, которые придали мероприятию оттенок архаичности.

Форум молодых историков «Роль молодежи в сохранении и защите исторической памяти» открылся в Могилеве

Судя по фотоотчету с молодежного мероприятия, проходившего в МГУ имени Кулешова, старых историков там тоже собралось немало.

Марзалюк Дук

Они сидели в президиуме собрания, выступали с речами перед участниками мероприятия и обещали, что “подрастающее поколение в конечном итоге придет к управлению государствами”.

Заместитель председателя “палаты представителей” Вадим Ипатов, помнящий, по его словам, времена, когда народные традиции еще передавались “через песни и танцы”, не уточнил, когда же в стране наступит долгожданный “конечный итог”.

Если принимать во внимание то, что тон мероприятию задавали вовсе не молодые историки, а поседевшие в боях против коллективного Запада ветераны идеологических баталий, то передача исторических традиций через песни и танцы затянется еще надолго.

Фото: ИА “Могилевские ведомости”.

Дзень у гісторыі: 1 верасня. Пачалася Другая Сусветная вайна

1939 год. Пачалася Другая Сусветная вайна.

Гітлераўская Германія атакавала Польшчу. Тады саюзнікам Германіі быў Савецкі Саюз. Ён напаў на Польшчу з усходу 17 верасня. Між двума краінамі-агрэсарамі існавала дамоўленасць аб падзеле краін усходняй Еўропы. Гэты дакумент вядомы, як пакт Молатава-Рыбентропа.

Саюзніцкія абавязкі Сталін выконваў да 22 чэрвеня 1941 году, калі на СССР напала Германія.

У вайне ўдзельнічалі 62 дзяржавы з 74 з 80 % насельніцтва Зямлі, загінула больш за 70 мільёнаў чалавек.

На тэрыторыі Беларусі было забіта 2 219 000 чалавек, ускосныя страты – да 3 мільёнаў – кожны трэці жыхар краіны і 4,3% усіх ахвяраў вайны ў свеце.

Вайна ў Еўропе скончылася 8 мая 1945 году. Афіцынай жа датай яе сканчэння лічыцца 2 верасня 1945 году, калі Японія падпісала акт аб капітуляцыі.

1 верасня адзначаецца Сусветны Дзень міру.

Пачатак Другой Сусветнай вайны

1841 год. Нарадзіўся Гіяцынт Альхімовіч.

Беларускі і французскі мастак.

Разам з братам Казімірам удзельнічаў у паўстанні 1863-1864 гадоў.

Эміграваў у Францыю, прафесар школы малявання, прафесійна-тэхнічнага вучылішча, вышэйшай жаночай школы ў Перпіньяне.

Удзельнік выстаў мастацкіх твораў. Узнагароджаны французскім ордэнам «Officier d’Académie».

Гіяцынт Альхімовіч

1853 год. Нарадзіўся Міхал Федароўскі.

Фалькларыст, этнограф, археолаг.

Збіральнік кніг, твораў жывапісу і графікі, гістарычных, фальклорна-этнаграфічных матэрыялаў.

Сабраў беларускія песенныя і танцавальныя мелодыі, народныя песні, прыказкі, сотні казак, загадак, якія выдадзеныя ў 8-томнай працы «Люд беларускі» (1887-1981).

Аўтар этнаграфічнага твору «Пружана і яе ваколіцы».

Вёў археалагічныя раскопкі ў Гродзенскай губерні.

 

Этнограф Федароўскі

1913 год. Нарадзіўся Масей Сяднёў.

Паэт, празаік, журналіст

Праз усю яго творчасць праходзіць адна нязменная тэма – Бацькаўшчына, маці, мова.

Аўтар зборніка вершаў «Ад сына твайго, Беларусь», кнігі «Ахвяры бальшавізму», шэрагу зборнікаў паэзіі, у тым ліку «Цень Янкі Купалы», раманаў, успамінаў.

На беларускую мову пераклаў санеты Мікеланджэла, некаторыя творы І. Гётэ, Г. Гейнэ, Р. Рыльке.

Арыштаваны савецкімі органамі ў 1936 годзе, абвінавачаны ў нацдэмаўшчыне і распаўсюдзе твораў Язэпа Пушчы і Алеся Гаруна.

З 1944 года – на эміграцыі.

З 1967 да 1983 году Майсей Сяднёў працаваў на Радыё Свабода, узначальваў беларускую рэдакцыю.

Масей Сяднёў

1956 год. Нарадзіўся Уладзімір Салодкі.

Спявак.

Выхаванец Магілёўскага культасветвучылішча.

Уладальнік голасу прыгожага тэмбру шырокага дыяпазону.

У рэпертуары беларускія, украінскія народныя, аўтарскія і іншыя песні, сярод якіх «У лузе каліна стаяла», «Кірыла Тураўскі» У. Будніка.

Працаваў у Дзяржаўным народным хоры Беларусі, ансамблі «Свята», Дзяржаўным ансамблі танца.

Сустваральнік ансамбля народнай песні «Вяселле».

Уладзімір Салодкі

1969 год. Калектыў “Лявоны” атрымаў статус вакальна-інструментальнага ансамбля.

У 1970 годзе «Лявоны» змянілі назву на «Песняры», якім наканавана было стаць брэндавым беларускім калектывам.

Аснову яго рэпертуару складалі апрацаваная беларускія народныя песні.

Мастацкім кіраўніком з моманту ўтварэння і да смерці ў 2003 годзе быў У. Мулявін, народны артыст Беларусі і СССР.

Самымі папулярнымі песнямі калектыву сталі «Касiў Ясь канюшыну», «Бывайце здаровы», «Белая Русь». У 1976 годзе падчас гастроляў у Амерыцы, канадцы знялі фільм пра «Песняроў», а кампанія «Columbia» выпусціла кружэлку з іх песнямі.

Ансамбль Лявоны

2007 год. Адкрыты помнік Усяславу Чарадзею.

Першы конны помнік у незалежнай Беларусі. Вышыня помніка з пастаментам складае 3,5 метраў. Скульптура важыць 4,5 тоны.

Пад уладай Усяслава з 1044 па 1101 гады Полацкае княства дасягнула найбольшай магутнасці, пры ім зʼявіўся і першы мураваны будынак – Сафійскі сабор.

Помнік Чарадзею

2011 год. У мікрараёне Спадарожнік горада Магілёва адкрылася школа №45.
Школа 45 Магілёў

2018 год. Філіял Нацыянальнага мастацкага музея “Музей В.К. Бялыніцкага-Бірулі” адкрылі пасля капрамонту і рэстаўрацыі ў Магілёве. 

Ва ўсіх залах былі абноўлены інтэр’еры, дызайн, устаноўлена новая мэбля, выставачнае і мультымедыйнае абсталяванне.

Музей Бялыніцкага-Бірулі

У публікацыі выкарыстаныя звесткі з рэсурсу «Вікіпедыя» і іншых адкрытых у інтэрнэце крыніцаў

Дзень у гісторыі: 27 жніўня. Будучы кароль Рэчы Паспалітай Уладзіслаў Ваза стаў маскоўскім царом.

1610 год. Уладзіслаў ІV Ваза абраны маскоўскімі баярамі маскоўскім царом.

Ён перамог Масковію ў Смаленскай вайне, адваяваў Смаленск і прымусіў маскоўцаў адмовіцца ад прэтэнзіяў на землі, якія адышлі Рэчы Паспалітай.

У 1613 адмовіўся ад Маскоўскага, а ў 1635 шведскага стальцоў.

Cтаў Каралём польскім і Вялікім князем літоўскім (1632-1648).

Уладзіслаў Ваза

1916 год. Памёр Уладзіслаў Вярыга.

Філосаф, этнограф. Збіральнік беларускага фальклору. Доктар філасофіі.

Запісаў і апублікаваў народныя песні, казкі Лідскага павету.

 1937 год. Расстраляны савецкімі органамі Аляксандр Ляўданскі

Гісторык і археолаг. Закладаў асновы беларускай археалогіі.

Зрабіў класіфікацыю гарадзішчаў жалезнага веку, першым выказаў думку, што гарадзішчы культуры штрыхаванай керамікі ў Цэнтральнай Беларусі належалі балтам.

Даследаваў шматлікія гарады, Пелагееўскае гарадзішча ў Магілёве.

Абвінавачаны ў «шпіянажы на карысць выведкі буржуазнай Польшчы» і расстраляны. Рэабілітаваны ў 1958 годзе.

Аляксандр Ляўданскі

1937 год. Расстраляны Сяргей Дубінскі.

Археолаг і гісторык.

З Аляксандрам Ляўданскім закладаў асновы беларускай археалогіі.

Даследаваў помнікі ранняга жалезнага веку і сярэднявечча Беларусі, у тым ліку Магілёўшчыны, гарадзішча Банцараўшчына.

Аўтар першых археалагічных карт Магілёўскай вобласці, Беларусі, першай бібліяграфіі па археалогіі Беларусі і сумежных краін.

У 1930 года арыштаваны савецкімі органамі па справе «Саюзу вызвалення Беларусі», але быў вызвалены.

У 1937 годзе абвінавачаны ў шпіёнскай дзейнасці на карысць Польшчы і расстраляны.

Рэабілітаваны ў 1958 годзе.

Сяргей Дубінскі

1955 год. Выйшла Кніга рэкордаў Гінеса.

Даведачнік са звесткамі аб унікальных з’явах, выдатных дасягненнях, сусветных рэкордах, курʼёзах.

У 1951 годзе дырэктар ірландскай піваварнай кампаніі «Артур Гінэс, сын і К» вырашыў збіраць інфармацыю пра ўсякія нестандартныя рэкорды і выдаць з імі кнігу.

Кніга атрымала сваю назву ў гонар вядомай піваварні.

Сёння «Кніга рэкордаў Гінэса» выдаецца штогод накладам пад 90 мільёнаў экзэмпляраў на 40 мовах.

Хто трапляе на старонкі сусветнай «Кнігі рэкордаў Гінэса» матэрыяльнага ўзнагароджання не атрымлівае.

Кніга рэкордаў Гінэса

1971 год. Памёр Міхаіл Співак.

Тэатральны рэжысёр. Працаваў у Дзяржаўным рускім тэатры імя Максіма Горкага ў Мінску.

Майстар манументальных сцэнічных палотнаў, масавых сцэн, скульптурнай распрацоўкі мізансцэн.

Міхаіл Співак
1977 год. Памёр Язэп Зазека.

Пісьменнік, навуковец, педагог.

Кандыдат філалагічных навук.

Працаваў у Мінскім, Адэскім педагагічных інстытутах, Беларускім дзяржаўным універсітэце.

Аўтар кніг апавяданняў, нарысаў, артыкулаў пра беларускі фальклор.

Укладальнік зборнікаў партызанскай творчасці.

Язэп Зазека

27 жніўня 1992 год. Пачала выдавацца газета “Вячэрні Магілёў”.

Прыватная газета, першапачаткова вяла нейтральную рэдакцыйную палітыку, якая ў 2020-х гадах змянілася на адыёзную і часам нават чалавеканенавісніцкую.

Вячэрні Магілёў

У публікацыі выкарыстаныя звесткі з рэсурсу «Вікіпедыя» і іншых адкрытых у інтэрнэце крыніцаў

Дзень у гісторыі: 25 жніўня. Беларусь стала незалежнай. Нарадзіўся Уладзімір Арлоў, памёр Сімяон Полацкі

1991 год. Вярхоўны Савет БССР надаў Дэкларацыі аб дзяржаўным суверэнітэце статус канстытуцыйнага закону.

Гэтым самым Беларусь афіцыйна абвясціла сябе незалежнай дзяржавай.

Сведкамі падзеі былі тысячы беларусаў, якія прыйшлі да Дому ўраду, на заклік апазіцыйнай фракцыі Вярхоўнага савету.

Пад ціскам апазіцыі камуністычная большасць, па правале ў Маскве путчу, пагадзілася з прапановамі апазіцыі. Сярод гэтых прапаноў былі – абвяшчэнне незалежнасці, пытанне аб адказнасці кіраўніцтва Вярхоўнага Савету за бяздзеянне ў дні путчу, аб забароне КПБ-КПСС, аб стварэнні ўласнага войска.

Дэкларацыю аб суверэнітэце Беларусі Вярхоўны Савет прыняў 27 ліпеня 1990 году. Гэты дзень стаў Днём незалежнасці Беларусі. У 1995-ым Лукашэнка, якога годам раней выбралі прэзідэнтам, на ініцыяваным ім рэферэндуме змяніў дату Дня незалежнасці, а таксама дзяржаўную сімволіку краіны.

незалежнасць Беларусі

1680 год. Памёр Сімяон Полацкі (Самуіл Пятроўскі-Сітняновіч).

Дзеяч, пісьменнік, энцыклапедыст-асветнік.

Аўтар вершаў, п’есаў, падручнікаў, філасофскіх твораў.

Скончыў Кіева-Магілянскую, Віленскую езуіцкую акадэміі. Выкладаў у брацкай школе ў Полацку.

Лічыў, што сапраўдны цар – той, хто дбае аб грамадзянах, думае пра іх патрэбы. Тыран – рабуе і крыўдзіць падданых.

У Полацку з 1994 года працуе Музей-бібліятэка Сімяона Полацкага. Пастаўлены яму помнік.

Сімяон Полацкі

1780 год. Нарадзіўся Ігнат Анацэвіч.

Гісторык і педагог, прафесар Віленскага ўніверсітэту.

Адзін са стваральнікаў нацыянальнай беларускай гістарыяграфіі.

Стваральнік першага спецыялізаванага ўніверсітэцкага курсу па мінуламу беларускага і літоўскага народаў.

Стварыў цэласную карціну гісторыі Вялікага Княства Літоўскага, склаў перыядызацыю гісторыі ад 1009 да 1569 гадоў ды распрацаваў класіфікацыю гістарычных крыніц.

Ігнат Анацэвіч

1932 год. Нарадзіўся Пятрусь Макаль.

Пісьменнік, паэт, драматург, перакладчык.

Аўтар блізу 20 зборнікаў паэзіі, кніг для дзяцей, вершаваных п’есаў паводле фальклорных матываў. Іх ставілі ў тэатры юнага гледача і іншых тэатрах.

Яго творы перакладзены на многія мовы.

Пятрусь Макаль

1953 год. Нарадзіўся Уладзімір Арлоў.

Пісьменнік, паэт, гісторык.

Майстар гістарычнай прозы, іранічны эсэіст.

Адзін з найбольш папулярных, прадуктыўных (каля 70 кніг) і тытулаваных (з дзясятак літаратурных і выдавецкіх прэміяў) сучасных літаратараў.

Яго творы перакладзены на дзясяткі моваў. Ягонае эсэ «Незалежнасць – гэта…» перакладзенае больш, чым на 25 моваў. Яно напісанае ў 1990-ым.

Ён аўтар вядомых кніг «Дзесяць вякоў беларускай гісторыі» (у суаўтарстве з гісторыкам Генадзем Сагановічам), «Айчына: маляўнічая гісторыя. Ад Рагнеды да Касцюшкі».

Аўтар сцэнарыяў навукова-дакументальных фільмаў «Еўфрасіння Полацкая», «Полацкія лабірынты», «Сімяон Полацкі» і іншых.

Уладзімір Арлоў

1991 год. Памёр Вацлаў Пануцэвіч (Папуцэвіч).

Гісторык, дзеяч беларускай эміграцыі.

Адзін з арганізатараў «руху маладых адраджэнцаў» у Заходняй Беларусі.

У ЗША ўзначальваў Задзіночанне беларускіх скаўтаў на чужыне, Беларуска-амерыканскае каталіцкае таварыства, выдаваў каталіцкія часопісы.

Апрацоўваў і выдаваў казкі, чытанкі, пераклаў на беларускую мову літургію Іаана Залатавуста, «Падарожжа Гулівера…» Джонатана Свіфта.

Даследчык гісторыі Літвы і Беларусі, беларускага скаўтынгу, вышэйшых школ Беларусі, Беларускай Аўтакефальнай Праваслаўнай Царквы.

Вацлаў Пануцэвіч

2008 год. Памёр Васіль Несцярэнка.

Фізыік, спецыяліст у галіне ядзернай энергетыкі і радыяцыйнай бяспекі.

Аўтар больш за 300 навуковых працаў і 320 вынаходніцтваў.

Праціўнік пабудовы АЭС у Беларусі.

Удзельнік ліквідацыі наступстваў катастрофы на ЧАЭС, дамагаўся выселіць людзей з зоны радыусам 100 км ад атамнай станцыі.

Дырэктар Інстытуту ядзернай энергетыкі АН БССР, незалежнага беларускага інстытуту радыяцыйнай бяспекі «Белрад».

За сваю дзейнасць быў звольнены з працы і зазнаў пагрозы ад КДБ. Страшылі адправіць у псіхіятрычную лякарню.

Васіль Несцярэнка

2019 год. Памёр Пятро Васючэнка.

Літаратуразнаўца.

Працаваў загадчыкам кафедры беларускай мовы і літаратуры Мінскага лінгвістычнага ўніверсітэту.

Даследчык сучаснай беларускай драматургіі, спадчыны Янкі Купалы.

Аўтар літаратурна-крытычных работ, даведніка «Вялікія пісьменнікі XX стагоддзя», кніг прозы.

Яго творы перакладзены на еўрапейскія мовы.

Пятро Васючэнка

У публікацыі выкарыстаныя звесткі з рэсурсу «Вікіпедыя» і іншых адкрытых крыніцаў.

Могилевский профбосс: нельзя дать истории переписать саму себя

Профбосс Григорий Воронин озабочен возможным переписыванием истории самой себя, и зовет в турпоездки.

“Беларусь – страна с уникальной историей. Нигде больше нет такого количества памятных мест, связанных с военными годами. Посещая их, люди не только узнают факты, но и эмоционально переживают трагедию и подвиг нашего народа. Это особенно важно сегодня, когда история пытается быть переписанной” – заявил председатель Могилевской областной организации профсоюза работников госучреждений Григорий Воронин.

Все, конечно, красиво, только последние слова не очень понятны: “История пытается быть переписанной”. Она сама себя пытается переписать или пытается, чтобы ее переписали? 

240 тысяч рублей на туристический патриотизм за семь месяцев, наверное, немало. Вот только патриотизм какой-то однобокий, исключительно о Второй мировой войне. Поскольку самые популярные маршруты этого года включали,согласно сообщению: мемориал «Детям – жертвам войны» в Красном Береге; легендарную Брестскую крепость; Хатынь и мемориал в Борках; Курган Славы.

А что-нибудь, кроме той войны, в истории Беларуси было? Судя по поездкам, вряд ли. Только тогда говорить о уникальности белорусской истории не стоит, поскольку та война не только Беларуси касалась, даже если памятники на каждом квадратном метре белорусской территории поставить. 

Фотоснимок: телеграм-канал “Профсоюзы Могилевщины”