Кіраўнічка магілёўскага грамадскага аб’яднання «Русский дом» Людміла Рэчэц увайшла ў склад групы самапрызначаных «суддзяў».
Рэчэц стала ўдзельніцай даволі рознамаснай кампаніі, якая складаецца з грамадзян Расіі, СНД, Польшчы і Чэхіі, што лічаць сябе часткай міфічнага «русского мира».
«Народныя дыпламаты» арганізавалі «грамадска-грамадзянскі суд» (“общественно-гражданский”), які асудзіў мэра Львова Андрэя Садавога за дзеянні, што не спадабаліся рускамірцам.
Ці ведае Садавы пра тое, што яго судзілі – невядома. Хутчэй за ўсё, не. Праблема ў іншым. Прадстаўнікі расійскіх «дамоў, светаў, галактык і сусветаў» маюць вольны доступ у школы Магілёўскай вобласці.
Свае лекцыі для навучэнцаў яны пачынаюць з услаўлення Перамогі, прыправіўшы гэта расповедамі пра герояў вайны ў тых мясцінах, дзе выступаюць, а потым плаўна пераходзяць да сваёй галоўнай мэты – прапаганды пануючай ролі Расіі і насаджэння нянавісці да Украіны.
І калі мэр Львова, можа, неяк і перажыве вынесены яму прысуд, то ўплыў асобаў кшталту Людмілы Рэчэц на школьнікаў Магілёўшчыны можа мець значна больш сур’ёзныя наступствы, чым фіктыўныя суды.
“Хит всех времен, народов и Тик-Тока” исполнил Олег Газманов в Могилеве.
На второй день фестиваля «Золотой шлягер» на сцене могилевского Ледового дворца выступил российский певец и композитор Олег Газманов.
Могилевские поклонники престарелого Z-певца активно танцевали, подпевали и снимали выступление Газманова на видео.
В репертуаре народного артиста России более 400 песен, в которых он затрагивает проблемы самых широких слоев населения: от есаула до его коня, от проституток до российских офицеров.
Газманов загулял настолько, что не просто поддержал вторжение России в Украину, а даже заявил, что поедет на войну, если ему Родина прикажет. Родина пока не приказала и Газманов вместо войны занимается концертным чесом по Могилевщине.
Добраахвотнік УСУ з Бабруйска Эмілій “Бобр” Лабейка працягвае абараняць Украіну, нягледзячы на праблемы з дакументамі.
Жыццё без пашпарту і без падтрымкі з дому
Эмілій Лабейка, вядомы пад пазыўным “Бобр”, накіраваўся на вайну ва Украіну адразу пасля пачатку поўнамаштабнага ўварвання Расіі. Тады яму было 21, цяпер ужо 25. У 2020 годзе ён удзельнічаў у пратэстах у Бабруйску і Мінску, але пасля гэтага кінуў вучобу ў БДУІР і з’ехаў у Польшчу. Там працаваў у McDonald’s, аднак неўзабаве прыняў рашэнне далучыцца да абароны Украіны, распавёў ён Радыё Свабодзе.
Родныя яго выбар не падтрымалі. З бацькамі, былой жонкай і дзецьмі кантактаў ён больш не падтрымлівае.
У траўні 2023 года падчас абстрэлу ў Краматорску згарэла куртка з яго беларускім пашпартам. З таго часу ён жыве без дакументаў. Сітуацыя ўскладнілася яшчэ больш у верасні таго ж года, калі ў Беларусі ўвялі правіла, што аднавіць пашпарт можна толькі на радзіме. Для Лабейкі вяртанне азначала б непазбежную турму.
Бюракратычныя перашкоды ва Украіне
Добраахвотнік неаднаразова спрабаваў атрымаць легальны статус ва Украіне, аднак без арыгіналу пашпарту гэта пакуль немагчыма. Яму прапанавалі ехаць у Беларусь.
Некалькі месяцаў ён знаходзіўся без афіцыйнай службы, пакуль не ўладкаваўся ў новае падраздзяленне Узброеных сілаў Украіны. Там ён спадзяецца выкарыстаць вайсковы білет для абскарджання адмовы праз суд.
Адсутнасць дакументаў стварае мноства праблем: ён не можа адкрыць банкаўскі рахунак, атрымаць падатковы нумар ці зарэгістравацца ў медыцынскай сістэме. Некаторыя валянцёрскія ініцыятывы дапамаглі яму вырашаць частку пытанняў, аднак цалкам праблему з дакументамі не закрыла ні войска, ні дзяржава.
Вайна, хваробы і страты
За час службы Лабейка прайшоў цяжкія баі, у яго былі кантузіі і з’явіліся праблемы са здароўем – пасля баёў за Бахмут. Лекары, аднак, палічылі яго прыдатным да службы, нягледзячы на хваробы.
Ён прызнаецца, што найцяжэйшымі былі першыя месяцы на вайне: трэба было прывыкнуць да пастаянных абстрэлаў і небяспекі. Асаблівыя цяжкасці дадае і тое, што з дзяцінства ён не чуе на адно вуха, што ў баях стварае сур’ёзную небяспеку.
За тры з паловай гады поўнамаштабнай вайны Лабейка прайшоў амаль усе кірункі фронту – Херсонскі, Данецкі, Запарожскі, Харкаўскі. Страціў больш за тры дзясяткі пабрацімаў. Ён прызнаецца, што гэтая боль не адштурхоўвае яго, а наадварот – падштурхоўвае працягваць змаганне.
“Інакш атрымаецца, што яны загінулі проста так” – кажа баец. На пытанне, што магло б прымусіць яго пакінуць вайну, адказвае: “Не ведаю, можа, калі заб’юць”.
Вайна прывяла яго да ўнутраных змен: прыйшло разуменне крохкасці жыцця і адчуванне, што трэба рабіць сваю справу да канца.
Галоўны рэдактар краснапольскай раёнкі “Чырвоны сцяг” Наталля Козік паспрабавала разабрацца ў геапалітыцы з пазіцый гогалеўскага “Вія”. Спроба выклікала ўсмешку.
Навіны ад Гогаля
Артыкул Наталлі Козік пад назвай “Вайна і мір: урокі гісторыі ад Гогаля ў кантэксце сучасных канфліктаў”, які з’явіўся ў тэлеграм-канале “Новости Краснополья”, афіліяваным з раённай газетай “Чырвоны сцяг”, стаў спробай растлумачыць складаную міжнародную сітуацыю з дапамогай літаратурных вобразаў XIX стагоддзя. У выніку замест аналізу мы атрымалі дзіўную сумесь містыкі, наіўных палітычных ілюзій і амаль канспіралагічнага погляду на падзеі.
Козік сцвярджае, што “ў нашай шматвяковай гісторыі і культуры ёсць адказы на ўсе пытанні”. У якасці аргументу прыводзіцца аповесць “Вій”. Гэта тое самае, як разважаць аб міжнароднай палітыцы, абапіраючыся на “Калабка” або “Гары Потэра”.
З мастацкага пункту гледжання вобраз Вія – выразны. Але наўрацці ён падыходзіць у якасці інструмента аналізу ваенных канфліктаў або міжнародных дамоваў. Вобраз “жалезнага пальца” Трампа, па аналогіі з Віем – гэта не метафара, а проста літаратурная карыкатура без фактычнага зместу.
Спроба падмены рэчаіснасці
Наталля Козік справядліва закідае Трампу яго невыкананае абяцанне скончыць вайну Расіі супраць Украіны за 24 гадзіны. Але гэта хіба адно, з чым можна пагадзіцца ў артыкуле. Усё астатняе – камічныя праявы неразумення ці наўмыснае прыхоўванне прычын вайны, а менавіта расійскага імперыялізму, які ніякім чынам не асуджае Козік. Больш таго, сваім артыкулам яна называе вайну супраць суверэннай дзяржавы – славянскай “драчкай” ва Украіне. Тым самым ніяк не асуджаюччы агрэсара і не спачуваючы ахвяры.
Больш за тое, аўтар наўмысна скажае рэальнасць, перакладваючы віну за ўварванне расійскіх войск ва Украіну на ЗША. Аўтар піша: “Амерыка спарадзіла гэта пекла”. І пры гэтым Козік спадзяецца, што Трамп, прадстаўнік той самай Амерыкі, пекла і пагасіць.
Гэта значыць “яны дрэнныя, але калі прыйдзе іншы дрэнны, але харызматычны, то ўсё стане добра». Гэта называецца верай у казку, а не палітычны аналіз. Козік быццам бы папракае ЗША за ўмяшанне, але адначасова чакае ад іх ўмяшання ў «правільнай» форме.
Казка не стала быллю
Параўнанне палітыкаў з міфічнымі пачварамі – зручны спосаб пазбегнуць неабходнасці разбірацца ў фактах. Аўтару не трэба аналізаваць, як працуюць перамовы, якія інтарэсы ў бакоў канфлікту, які ўплыў, напрыклад, аказваюць санкцыі. Дастаткова проста сказаць: “Быў Байдэн – стала дрэнна. Прыйшоў Трамп – стаў Вій. Гогаль ведаў”. Гэта не аналітыка, а фальклорны стэндап.
Калі звесці артыкул да сутнасці, то пасыл просты: «Мне балюча глядзець на вайну, я не разумею, як уладкаваная сусветная палітыка, таму я перакладу ўсё на Гогаля і буду спадзявацца на цуд».
Галоўны рэдактар краснапольскай раёнкі выкарыстоўвае культурныя коды, каб схавацца ад рэальнасці. Таму, замест таго, каб «уключаць мазгі і аналізаваць», як яна сама раіць – краснапольская прапагандыстка робіць цалкам супрацьлеглае. Рамантыка літаратурных вобразаў тут не дапамагае – яна толькі перашкаджае ўбачыць, што насамрэч адбываеццца ў міжнароднай палітыцы.
У Варшаве прайшла акцыя памяці беларускага добраахвотніка, ураджэнца Магілёва Мікалая «Эстонца» Ілліна, які загінуў 5 гадоў таму, абараняючы Украіну.
Мерапрыемства абдылося 13 ліпеня 2025 года ў зале Яна Паўла II касцёла св. Аляксандра ў Варшаве, паведамілі Charter97.org арганізатары. Мікалай Іллін – герой Плошчы Каліноўскага 2006 года, вайсковы медык. Ён загінуў падчас спробы эвакуацыі параненага байца.
Жыццё і змаганне славутага магілёўца
Як нагадвае часопіс Магілёўскага аддзялення ПЦ “Вясна” Мікалай Іллін доўгі час жыў у Магілёве і быў вядомы як актыўны ўдзельнік апазіцыйных моладзевых рухаў у пачатку 2000-х гадоў. Ён адкрыта выступаў супраць аўтарытарнага рэжыму ў Беларусі і неаднаразова прымаў удзел у акцыях пратэсту.
У верасні 2004 года яго двойчы затрымлівалі за распаўсюд незалежнай прэсы. Аднак пераломным момантам стаў для яго ўдзел у падзеях “Плошчы-2006”, калі ён з першых дзён далучыўся да намётавага гарадка ў Менску. Падчас адной з акцый Ільіна жорстка збілі супрацоўнікі АМАП, але ён усё роўна вярнуўся да пратэстоўцаў.
Праз некалькі дзён яго зноў затрымалі, і ў шпіталі да яго прыйшлі супрацоўнікі КДБ з пагрозамі распачаць крымінальную справу. Каб пазбегнуць зняволення, ён вырашыў пакінуць Беларусь.
У траўні 2006 года Іллін разам з іншымі ўдзельнікамі пратэстаў звярнуўся да Віктара Юшчанкі з просьбай аб палітычным прытулку, але атрымаў адмову. Тым не менш, з дапамогай украінскіх валанцёраў яму ўдалося пераехаць у Эстонію, якая прыняла некалькі рэпрэсаваных студэнтаў з Беларусі.
Жыццё за мяжой было няпростым: Мікалай доўгі час працаваў нелегальна, вывучаў англійскую мову, падзарабляў таксістам і экскурсаводам. Паступова яго жыццё ў Таліне стабілізавалася, але ў свеце пачалі адбывацца новыя трагічныя падзеі.
Пасля пачатку ў 2014 годзе расійска-ўкраінскага канфлікту Іллін паехаў ва Украіну і далучыўся да шэрагаў добраахвотнікаў. Ён прайшоў навучанне як баявы медык і служыў у марской пяхоце, дапамагаючы параненым на перадавой.
Супрацьстаянне з расійскай агрэсіяй для Мікалая не было новым: яшчэ ў 2006 годзе ён публічна папярэджваў пра пагрозу з боку Расіі. Ён успрымаў гэтую барацьбу як працяг уласнага шляху.
13 ліпеня 2020 года Мікалай Іллін загінуў на вайне ва Украіне, спрабуючы дапамагчы параненаму таварышу. Так скончылася жыццё магілёўца, які аддана змагаўся за свабоду і годнасць — як у Беларусі, так і далёка за яе межамі.
На празднике в Александрии будут установлены новые рекорды по площади гулянья, количеству выпитого пива и другим традиционным семейным и общечеловеческим ценностям.
Организаторы “Купалья” в Александрии начинают раскрывать новые праздничные ухищрения, которыми порадуют гостей.
Например:
территория фестивальной площадки увеличится до десяти гектаров;
в торговле примут участие 180 субъектов хозяйствования;
для питания гостей и участников будут работать 250 торговых точек;
предусмотрено 33 тысячи посадочных мест.
С учетом того, что в прошлом году на “Купалье” гуляло 96 тысяч гостей, последняя цифра выглядит несколько странно. Похоже на то, что кому-то придется пить пиво и есть шашлыки стоя.
И это не единственная проблема александрийского веселья. На нем всегда катастрофически не хватает туалетов и поэтому апогеем пивного фестиваля уже пятнадцать раз становилась многотысячное паломничество к отхожим местам.
В остальном все, как всегда. Идеи универсальные – “темы Победы советского народа в Великой Отечественной войны, единства народов Беларуси и России и, конечно же, тема традиционных семейных и общечеловеческих ценностей”.
Интересно: почему? Ответа на этот вопрос власти Беларуси найти не дают и старательно делают вид, что ни малейшего повода для демарша украинцам не давали.
Фото иллюстративного характера из открытых источников.
Родныя жыхара Бялынічаў Рамана Карпенкі, які пайшоў разам з расіянамі забіваць украінцаў, просяць праз украінскі праект дапамагчы яго знайсці.
Цётка Рамана Карпенкі Святлана звярнулася ва ўкраінскі праект “Не жди меня из Украины”. Яна паведаміла, што пляменнік, па афіцыйных даных, знік без вестак, і папрасіла дапамагчы ў яго пошуках.
Паводле жанчыны, Раман Пятровіч Карпенка нарадзіўся 22 сакавіка 2005 года, жыў у Бялынічах, ваяваў пад пазыўным «Большой». Служыў па кантракце ў 7-й асобнай гвардзейскай мотастралковай брыгадзе (вайсковая частка 40321).
«Адзінае вядома, што 28 студзеня ён пайшоў, а 4 лютага нам сказалі, што ён прапаў без вестак. Больш ніякай інфармацыі ня ведаем», — сказала праекту Святлана Аляксееўна.
Як перадае “Радыё Свабода”, 7-я асобная гвардзейская мотастралковая брыгада (вайсковая частка 40321) да поўнамаштабнай вайны Расіі супраць Украіны належала да так званай «народнай міліцыі ЛНР». Пасля далучэння ў сьнежні 2022 году да Сухапутных войскаў Расіі ў брыгадзе стварылі 4-ы стралковы батальён і батальён «Шторм». Атрады «Шторм» фармуюць з расійскіх вайскоўцаў, якія адмовіліся выконваць загад, злоўжываюць алкаголем, а таксама з зняволеных, якія адбываюць пакаранні ў турмах і калоніях.
Паводле расійскага выдання «Важные истории», вайскоўцам з атрадаў «Шторм», завэрбаваным у калоніях, выдаюць асабістыя жэтоны шасцілічбавыя сэрыі «АБ», якія пачынаюцца з лічбаў 17, 18, 19, 20. Зніклы без вестак беларус меў жэтон АБ-197027.
Кіраўнік Украінскага інстытуту нацыянальнай памяці Антон Драбовіч заявіў, што Арку Свабоды ў Кіеве не трэба дэмантаваць – дастаткова пераасэнсаваць гэтую кампазіцыю, напрыклад, пераўвасобіўшы яе ў сімвал ЛГБТ або ў «сімвал вясёлкі над вадой». Раней гэтая арка называлася Аркай дружбы народаў і была выключаная са спісу помнікаў.
На думку кіраўніка інстытута, які з’яўляецца дзяржаўным органам выканаўчай улады і ажыццяўляе мерапрыемствы па рэалізацыі працэсу дэкамунізацыі і дэкаланізацыі, магчымыя некалькі варыянтаў развіцця падзей. Калі будзе перавызначэнне яе сэнсу, прэтэнзій да існавання аркі не будзе. Іншы варыянт – нічога не мяняць і тады прыйдзецца правесці прымусовы дэмантаж аркі.
На думку кіраўніка УІНП, варыянт з вясёлкай – ледзь не лепшы, бо вакол аркі ўзнікае іншы сэнс і іншы кантэкст. Аднак можа быць іншы спосаб надаць аб’екту сімвалічнасць, напрыклад, праз іншы прадмет адпачынку ці манументальнага мастацтва.
Арка Дружбы народаў у Кіеве была пабудаваная ў 1981 годзе як сімвал расійска-украінскага сяброўства і ў гонар пераходу Запарожскага казацтва ў расійскае падданства ў 1654 годзе. У межах працэса дэкамунізацыі і на фое расійскай агрэсіі, у 2022 годзе яе пераназвалі ў Арку Свабоды ўкраінскага народу.
У 2024 годзе экспертная камісія Украінскага інстытута націянальнай памяці прыйшлі да высновы, што арка належыць да сімволікі расійскай імперскай палітыкі і патрабуецца яе поўны дэмантаж.
622 год. Прарок Мухамед перабраўся ў Медыну. Дзень Хіджры.
Заснавальнік ісламу Прарок Мухамед з групай сваіх паслядоўнікаў у сувязі з ганеннямі, якім падвяргалася новае веравучэнне ў яго родным горадзе, перабраўся з Мекі ў Медыну.
Дата гэтага перасялення (Хіджра – “адкачоўка”, “уцёкі”) пры халіфе Амары I прынята за пачатак мусульманскага летазлічэння.
1054 год. Раскол Хрысціянскай Царквы.
Патрыярх Канстанцінопальскі Міхаіл Кіруларый, баючыся пашырэння ўплыву каталікоў на грэцкіх хрысціян, закрыў усе лацінскія манастыры на тэрыторыі Візантыі і накіраваў у Італію ліст, у якім крытыкаваў дамаганні рымскіх першасвятароў на поўную ўладу ў хрысціянскім свеце.
У 1054 годзе для вырашэння спрэчкі папа Леў IX паслаў у Канстанцінопаль сваіх паслоў-легатаў на чале з кардыналам Гумбертам для вырашэння канфлікту. У суправаджальным лісце ён заяўляў, што ніхто не мае права крытыкаваць папу і аспрэчваць яго правы (як прамога спадчынніка апостала Пятра) на вяршэнства над усімі хрысціянамі.
Знайсці шлях да прымірэння не ўдалося, і 16 ліпеня 1054 года ў саборы Святой Сафіі ў Канстанцінопалі афіцыйныя прадстаўнікі Папы Рымскага аб’явілі аб звяржэнні Патрыярха Канстанцінопальскага Міхаіла Керуларыя і яго адлучэнні ад Царквы.
У адказ на гэта 20 ліпеня патрыярх і скліканы ім сабор адлучылі ад Царквы Папу і ягоных легатаў. Ніхто тады і ўявіць сабе не мог, што падзел, які адбыўся паміж тымі Цэрквамі, якія неўзабаве назавуць Праваслаўнай і Рымска-Каталіцкай, будзе доўжыцца стагоддзямі.
Так хрысціянства раскалолася на каталіцтва і праваслаўе.
Пакінуўшы Канстанцінопаль, папскія легаты адправіліся ў Рым акруговым шляхам, каб апавясціць аб адлучэнні Міхася Кіруларыя іншых усходніх патрыярхаў. Сярод іншых гарадоў яны наведалі Кіеў, дзе сустрэліся са старажытнарускімі клірыкамі і былі прыняты пры княжым двары. Пры гэтым руская Царква захавала прыхільнасць да праваслаўя.
Папа рымскі Леў IX і патрыярх Канстанцінопальскі Міхаіл Кіруларый
1819 год. Пачалася кругасветная экспедыцыя шлюпаў “Усход” і “Мірны” пад камандаваннем М. Лазарава і Ф. Белінсгаўзена.
Мэта экспедыцыі – прабіцца як мага бліжэй да Паўднёвага полюса.
28 студзеня 1820 года адбылася сапраўды вялікая падзея – радасны крык вахтавага матроса “Зямля! Зямля!” абвясціў аб адкрыцці шостага кантынента, Антарктыды.
У пачатку жніўня 1821 года караблі шчасна вярнуліся ў Кранштадт.
1880 год. У Вялікабрытаніі прыступілі да пракладкі з боку Дуўру тунэлю пад Ла-Маншам.
На французскім беразе таксама заклалі разведвальную галерэю. Праз 2 гады, калі сумарная даўжыня падземных галерэй (дыяметр 2,8 м) з абодвух берагоў дасягнула 1 840 м, брытанскае міністэрства абароны запатрабавала неадкладнага спынення ўсіх прац, бо яны падрываюць дзяржаўную бяспеку краіны.
Да праекту вярнуліся толькі ў 1987 годзе, і 6 мая 1994 года каралева Вялікабрытаніі Лізавета II і французскі прэзідэнт Ф. Мітэран урачыста адкрылі “Еўратунэль”.
Даўжыня тунэля – каля 51 км, з іх 39 праходзяць непасрэдна пад марскім дном.
1941 год. Пачалася акупацыя Чэрыкаўскага раёна нямецка-фашысцкімі захопнікамі.
Немцы захапілі і Смаленск.
А абарончыя баі вакол Магілёва, тым часам, працягваліся.
1944 год. У вызваленым Мінску прайшоў Партызанскі парад.
Урачыстае мерапрыемства адбылося ў нядзелю 16 ліпеня на полі былога іпадрома з нагоды вызвалення Мінска ад нямецкай акупацыі.
У парадзе ўзялі ўдзел 30 партызанскіх брыгад. Кожная брыгада мела ўласны сцяг і плакаты. На мітынг і парад сабраліся больш за 30 000 партызан і 50 000 мінчукоў.
На парадзе была вялікая дэлегацыя байцоў і камандзіраў Чырвонай Арміі на чале з камандуючым 3-м Беларускім фронтам генералам арміі І. Чарняхоўскім.
Адкрывала парад брыгада “Народныя мсціўцы” імя В. Варанянскага. За ёй ішлі партызанскія разведчыкі, падрыўнікі, кулямётчыкі ў поўным баявым узбраенні з брыгад імя Шчорса, Чапаева, “Беларусь”, “Буравеснік”.
У калоне партызан таксама ішоў і казёл па мянушцы Малыш, які быў упрыгожаны стужкай з нямецкімі ордэнамі.
1950 год. Фінал чэмпіянату свету па футболе ў Бразіліі сабраў на стадыёне “Маракана” 199 854 гледача – рэкорд для спартыўных спаборніцтваў.
Тады зборная Уругвая нанесла паражэнне гаспадарам з лікам 2:1.
Увесь стадыён рыдаў, асабліва востра перажывалі гэтую сітуацыю бразільскія футбалісты і іх суайчыннікі. Бразілія фактычна пагрузілася ў жалобу. Штодня сталі паступаць паведамленні аб самагубствах. Неўзабаве журботны спіс ужо налічваў тры з лішнім сотні чалавек.
А ўрад Уругвая абвясціў 16 ліпеня нацыянальным святам.
1976 год. У ЗША памёр Ян Станкевіч (1891-1976).
Беларускі мовазнавец, гісторык, палітычны дзеяч. Доктар славянскай гісторыі і філалогіі. Працаваў у газеце «Наша ніва», выдаваў часопіс «Веда», «Незалежнік», супрацоўнічаў з Беларускім інстытутам навукі і мастацтва і яго выданнем «Запісы», часопісам «Сяўбіт», газетай «Бацькаўшчына» і іншымі.
Пасол Сейму Польшчы. Член Беларускай народнай самапомачы, Беларускай незалежніцкай партыі, навуковага аддзела Беларускай цэнтральнай рады. Удзельнічаў у працы Беларуска-амерыканскага задзіночання, Беларуска-амерыканскага звязу, сузаснавальнік Вялікалітоўскага фонду імя Л. Сапегі.
1990 год. Вярхоўны Савет УССРпрыняў Дэкларацыю аб дзяржаўным суверэнітэце.
Украіна абвясціла свой намер стаць пастаянна нейтральнай дзяржавай, якая не будзе прымаць удзел у ваенных блоках і абавязуецца выконваць тры няядзерныя прынцыпы: не прымяняць, не вырабляць і не набываць ядзернай зброі.
Дэкларацыя абвяшчала права Украіны непасрэдна рэалізаваць адносіны з іншымі дзяржавамі, заключаць з імі дагаворы, абменьвацца дыпламатычнымі, консульскімі, гандлёвымі прадстаўніцтвамі.
З 1991 года Дзень незалежнасці Украіны сталі святкаваць 24 жніўня у гонар таго, што 24 жніўня 1991 года Вярхоўны савет УССР прыняў Акт аб абвяшчэнні незалежнасці.
1990 год. Заснаваны Музей гісторыі Магілёва.
Быў створаны віртуальна – не было ні будынка, ні фондаў, ні штата. Рэальная праца музея на базе будынка былога архірэйскага палаца на чале з першым дырэктарам Ігарам Пушкіным пачалася ў 1992 годзе. Ігар Пушкін працаваў дырэктарам у 1992-2001 гадах.
Больш за ўсё дырэктарам прабыў 7-ы дырэктар Аляксей Бацюкоў (2011-2021), пры якім праводзіліся найбольш значныя мерапрыемствы, актыўна папаўняліся фонды.
У маі 1999 года гарадскімі ўладамі выдзелена для размяшчэння службовых памяшканняў і выставачнай залы музея 1-ы паверх будынка па вул. Ленінскай, 13, дзе музей прыняў першых наведвальнікаў.
Пасля адбудовы гарадской ратушы ў 2008 годзе, музей пераведзены ў яе. У 2006 створаны філіял музея – мемарыяльны комплекс «Буйніцкае поле». Музей з’яўляецца ініцыятарам і арганізатарам міжнароднай навуковай канферэнцыі «Гісторыя Магілёва: мінулае і сучаснасць», якая праводзіцца з 1998 г.
1990 год. Памёр Мікалай Арэхва (1902-1990).
Дзеяч рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі, беларускі гісторык. Заслужаны работнік культуры.
Удзельнік грамадзянскай і польска-савецкай войнаў. Працаваў на падпольнай рабоце ў Заходняй Беларусі. Падчас Другой сусветнай вайны – ў Войску Польскім.
З 1945 года працаваў у апараце дзяржбяспекі Польскай Народнай Рэспублікі.
З 1956 года працаваў у Інстытуце гісторыі партыі пры ЦК КПБ. Аўтар шматлікіх публікацый па гісторыі рэвалюцыйнага нацыянальна-вызваленчага руху, Камуністычнай партыі і камсамола.
2002 год. Маланка ў Чэхіі.
Унікальнае, але ўсё роўна сумнае здарэнне адбылося ў Чэхіі. На поўдні гэтай краіны адным адзіным разрадам маланкі быў забіты цэлы статак з 22-х кароў.
У жніўні 2016 года ў Нарвегіі адным разрадам маланкі было забіта 323 алені.
