Галоўная » Культура » Page 35

«У краіне адбываецца прававая сваволя дзяржавы». Чаму звольніўся намесьнік дырэктара магілёўскага музэю, а супрацоўнікі гатовыя да страйку

29-гадовы намесьнік дырэктара Яўген Балбераў звольніўся на знак пратэсту супраць гвалту сілавікоў. Сваё рашэньне ён называе «маральна-валявым учынкам».

Тым часам частка калектыву музэю ў адкрытым лісьце заявіла аб намеры распачаць забастоўку і заявіла аб «салідарнасьці зь мірнымі пратэстоўцамі». Супрацоўнікі музэю асудзілі «нематываваную жорсткасьць прадстаўнікоў сілавых структураў» і адзначылі, што «грамадзяне не адчуваюць сябе ў бясьпецы». Зварот адрасавалі грамадзянам, установам культуры, органам заканадаўчай і выканаўчай улады. Сярод патрабаваньняў:

  • Адстаўка Аляксандра Лукашэнкі з пасады прэзыдэнта;
  • Спыненьне гвалту і расьсьледаваньне ўсіх выпадкаў гвалту;
  • Вызваленьне ўсіх палітзьняволеных і затрыманых падчас выбарчай кампаніі і пратэстных акцыяў;
  • Правядзеньне новых, сумленных, справядлівых выбараў.

Вядома, што зварот падпісаў і дырэктар музэю Аляксей Бацюкоў. Ён устрымаўся камэнтаваць сваё рашэньне Свабодзе.

Ля ўваходу ў музэй: зьлева Яеген Балбераў, справа: дырэктар музэю Аляксей Бацюкоў (фота з архіву Яўгена Балберава)

 

«Каб мець чыстае сумленьне перад забітымі, зьнявечанымі ды пабітымі»

Ягоны былы намесьнік Яўген Балбераў кажа, што наважыўся на звальненьне яшчэ 14 жніўня. Ён прызнаецца, што падзеі пасьля прэзыдэнцкіх выбараў змусілі яго перагледзець уласнае жыцьцё апошніх гадоў. Рашэньне звольніцца — мой маральна-валявы ўчынак, адзначае суразмоўца.

«Калі працуеш у дзяржаўнай арганізацыі, то супрацоўнікаў змушаюць гаварыць на „крамольныя палітычныя тэмы“ на кухнях, — тлумачыць ён. — Казаць уголас, публічна такой магчымасьці нас пазбаўляюць. Мне стала сорамна, што за гады працы ў музэі я так сябе паводзіў. Каб застацца чалавекам, грамадзянінам, мець чыстае сумленьне перад забітымі, зьнявечанымі ды пабітымі я зрабіў гэты ўчынак».

Яўген дадае, што ягонае рашэньне і ўчынак салідарнасьці з дырэктарам музэю з Ваўкавыску Канстанцінам Шышмаковым, якога знайшлі памерлым неўзабаве пасьля выбараў, а таксама родным братам Аляксандрам, які вымушаны быў звольніцца пасьля пратэсту супраць гвалту з магілёўскага мастацкага музэю імя Масьленікава.

Яўген Балбераў працаваў у музэі Магілёва з красавіка 2016 году. Зь лютага 2020-га прызначаны намесьнікам дырэктара. Ён скончыў гістарычны факультэт унівэрсытэту імя Куляшова і мае ступень магістра гістарычных навук.

 

Што сьвяткаваць, калі ідзе вайна з уласным народам

Яўген Балбераў на былым працоўным месцы

Яўген кажа: з 20 супрацоўнікаў музэю наважыліся падпісаць зварот да ўладаў шасьцёра. Паводле яго, большая частка калектыву баіцца рэпрэсіяў і ня верыць у моц салідарнасьці. Ён лічыць: калі сытуацыя ў краіне ня зьменіцца, то падпісантаў чакаюць гутаркі з чыноўнікамі і пошук тых, хто стаў ініцыятарам паўстаньня ў музэі.

«Разам з тым зварот складзены досыць вытрымана. У ім няма перагібаў. Падпісанты спасылаюцца на 41-ы артыкул Канстытуцыі, які дае права на забастоўку, таму спадзяюся, што калектыў ня стануць рэпрэсаваць», — адзначае суразмоўца.

Яўген прызнаецца, што вагаўся, ці не застацца з калектывам, каб разам зь ім бараніць грамадзянскую годнасьць, аднак вырашыў: далей займаць пасаду намесьніка дырэктара немэтазгодна.

«Неўзабаве адбудзецца сьвята беларускага пісьменства ў Бялынічах, таму ў мяне паўстала пытаньне, ці ўдзельнічаць у ім, — тлумачыць ён. — Сьвята безумоўна добрае, але пра якое сьвята можна гаварыць, калі, як напісала пісьменьніца Натальля Батракова, ідзе вайна з уласным народам, а мы тым часам будзем дэманстраваць, што ў нас усё квітнее і даведзена да ладу. У гэтым я не жадаю ўдзельнічаць».

 

Спачатку мясцовыя ўлады былі ў разгубленасьці, а цяпер вярнуліся да запалохваньня, забаронаў

Яўген кажа, што пасьля падачы заявы на звальненьне чыноўнікі гарвыканкаму не спрабавалі высьветліць прычыны ягонага ўчынку. На ягоную думку, адсутнасьць рэакцыі мясцовых службоўцаў на падзеі ў краіне сьведчыць пра іхныя маральныя якасьці.

«Калі б яны думалі пра разьвіцьцё культуры ды іншых сфэр грамадзкага жыцьця, каб думалі пра супрацоўнікаў, калектывы і даражылі імі, то маглі б ініцыяваць абмеркаваньне сытуацыі, абмяняцца думкамі, але гэтага ніхто не зрабіў, — разважае суразмоўца. — Спачатку яны разгубіліся былі, а потым пачалі дзеіць паводле звыклага свайго шаблёну: забараняць, запалохваць, хапаць на вуліцах. Я згодны з Паўлам Латушкам, які сказаў, што закон перастаў працаваць. Тое, што цяпер адбываецца, цяжка назваць палітычным працэсам, гэта відавочная прававая сваволя з боку дзяржавы».

Музэй гісторыі Магілёва вылучаецца тым, што вяртае беларускай культуры гістарычныя артэфакты. Сярод экспанатаў — Статут Вялікага Княства Літоўскага, які набылі талакою.

«Калі распачнуцца рэпрэсіі супраць калектыву, то мы можам ставіць крыж на вяртаньні каштоўнасьцяў, правядзеньні цікавых імпрэзаў, — падсумоўвае гутарку Яўген Балбераў. — Улада тым самым пакажа што ёй не патрэбная ні культура, ні адукаваныя творчыя людзі, якія робяць карысную і вельмі важную для краіны справу».

Фота: Радыё Свабоада

Крыніца: Радыё Свабода

Коллектив музея истории Могилева требует отставки Лукашенко и готов объявить забастовку

Музей истории Могилева требует отставки Александра Лукашенко и готов объявить забастовку. Об этом коллектив музея говорит в открытом обращении к белорусам, органам исполнительной и законодательной власти.

В открытом письме работники музея истории Могилева обращаются к гражданам, учреждениям в сфере культуры, органам законодательной и исполнительной власти.

«Мы, работники учреждения культуры „Музей истории Могилева“, выражаем свою солидарность с мирно протестующими по всей стране гражданами Республики Беларусь. У нас нет доверия к действующей власти, мы не признаем результаты выборов президента, проведенных с многочисленными нарушениями и фальсификациями.
Пользуясь своим законным правом, мы выдвигаем следующие требования:

  • отставка Александра Григорьевича Лукашенко с поста президента Республики Беларусь;
  • прекращение насилия и преследования со стороны силовых структур в адрес мирных граждан;
  • расследование всех случаев насилия над мирными гражданами и привлечение к ответственности всех виновных;
  • освобождение всех политзаключенных и задержанных в ходе этой избирательной кампании и мирных акций протеста граждан;
  • проведение новых, честных и прозрачных выборов с допуском международных и независимых наблюдателей и прозрачным подсчетом голосов.

Как работники учреждения культуры мы призываем другие учреждения отрасли, всех граждан Республики Беларусь поддержать нас и наши требования. В случае невыполнения наших требований в десятидневный срок мы, работники учреждения культуры „Музей истории Могилева“, в соответствии со ст. 41 Конституции Республики Беларусь воспользуемся своим законным правом на забастовку для выражения обеспокоенности и защиты наших интересов.

Мы не посягаем на национальную безопасность или нарушение общественного порядка. Только мирное и свободное волеизъявление работников и граждан».


Под открытым письмом подписалось в том числе руководство музея истории Могилева.

— Гэты зварот стаў вынікам некалькіх фактараў і інціыятыў, якія ўзніклі ў калектыве, — пояснил TUT.BY директор музея Алексей Батюков. — Па-першае, асобна існавала ініцыятыва зрабіць зварот фактычна аналагічны звароту супрацоўнікаў мастацкага музея ім. Масленікава. Па-другое, гэта жаданне зволіцца намесніка дырэктара Яўгена Балберава. Я ўгаворваў Жэню некалькі тыдняў, каб ён застаўся, але ён не мае для сябе маральнай магчымасці застацца на пасадзе. Гэта яго права. Па-трэцяе, калі высветлілася, што звольнілі намесніка дырэктара мастацкага музея Аляксандра Балаберава, мы вырашылі падтрымаць яго як брата нашага Жэні, як нашага калегу і паказаць сваю салідарнасць як музея з іншым музеем.

Открытое обращение составили в августе, но публикуется оно впервые.

Кроме открытого письма работники музея истории Могилева написали обращение к председателю Могилевского облисполкома Леониду Зайцу, его подчиненным по линии культуры, а также директору областного художественного музея им. Масленикова Елене Бобровой. Правда, его так и не отправили. По некоторым данным, чиновники намекнули, что это бесполезно, так как подписался под ним не весь коллектив.

В не отправленном письме работники музея говорят о «вопиющем факте преследования коллеги» Александра Балберова «за выражение собственной гражданской позиции». Александра, который был замдиректора, уволили за акцию протеста против насилия и соответствующее обращение к начальнику культуры облисполкома.

«Преследование Александра и его последовавшее увольнение ставит под угрозу нормальное функционирование всей системы культуры в городе Могилеве и Могилевской области, поскольку является демонстрацией запугивания и устрашения. Мы считаем, что страх, разобщенность, подавление свободы личности невозможны и недопустимы в творческой среде. Призываем ответственных руководители Могилевского областного исполнительного комитета пресечь и не допускать преследования работников культуры в городе Могилеве и Могилевской области по политическим и каким-либо иным антиконституционным мотивам», — говорится в письме.

Работники музея истории Могилева в письме призывают директора музея Елену Боброву извиниться перед Александром Балберовым и восстановить его в должности.

Евгений Балберов. Фото из личного архива героя

Брат Александра Евгений Балберов увольняется с должности замдиректора музея истории по собственному желанию. Говорит, дело не только в том, что он так выражает свой протест против существующей власти и против преследования брата:

— Наш музей — учреждение культуры, но все равно имеет политизированную нагрузку. Я больше не хочу быть к этому причастным. Я работаю в музее с 2016 года, до этого работал в школе и закрывал глаза на какие-то моменты вроде необходимости куда-то сходить, постоять, встретить кого-то и рукой помахать. Но после 9 августа все изменилось. Я понимаю, что теперь я просто не смогу быть спокойным и улыбаться, когда в очередной раз к нам в Ратушу, например, бесплатно попросятся какие-нибудь силовые ведомства в очередной раз присягу принимать. К директору, Алексею Николаевичу, у меня никаких вопросов нет, он меня понимает. Позиция сотрудников музея, которые не подписались под обращениями, мне непонятна и даже немного обидна, но осуждать их как коллег и граждан я не имею права — это их выбор. В конце концов, мы ведь этого и хотим — чтобы каждый имел право выражать свою позицию.

Фото: TUT.BY

Анжелика Василевская 

Крыніца: TUT.BY

Біскуп Аляксандр Яшэўскі SDB запрашае вернікаў з усёй Беларусі на ўрачыстасць Маці Божай Бялыніцкай

Біскупскі вікарый для горада Магілёва і Магілёўскай вобласці біскуп Аляксандр Яшэўскі SDB запрашае вернікаў узяць … чытаць далей

Наталля Батракова адмовілася ад удзелу ў Дні беларускага пісьменства ў Бялынічах

Пісьменніца Наталля Батракова адмовілася з палітычных прычынаў удзельнічаць у сёлетнім Дні беларускага пісьменства. Пра гэта яна напісала … чытаць далей

Хоцімск: Цікавае мястэчка з адметнай сімволікай

Кожнае паселішча – гэта прастора ў якой створана свая непаўторная атмасфера і яе бадай што не ўбачыш у іншым месцы. З гэтага вынікае, што кожны куточак нашай Айчыны па-свойму адметны і ўнікальны. Хоцімск — мястэчка, цікавае па шматлікіх прычынах. Паселішча з’яўляецца самым усходнім у сённяшняй Рэспубліцы Беларусь. Месца лакалізацыі мястэчка вельмі маляўнічае, бо Хоцімск знаходзіцца на невялікім узвышшы паміж трох рэк: Жадунькі і Альшоўкі, якія ўпадаюць у больш буйную водную артэрыю – Бесядзь, якая бярэ свой пачатак ў адным з балот Смаленскай вобласці. Невялічкае мястэчка Хоцімск, якое налічвае на сёння шэсць з паловай тысяч насельніцтва, мясціна з цікавай гісторыяй, хоць паселішча і не надта старое ў параўнанні з старадаўнімі гарадамі Магілёўшчыны. Нягледзячы на гэта менавіта герб Хоцімска з’яўляецца адлюстраваннем цікавай і багатай гісторыі мястэчка. Сімволіка Хоцімска выглядае наступным чынам: у чырвоным полі варажскага шчыта срэбраны меч рукаяткай уверх, злева і справа ад яго срэбраныя клямры. Геральдычны знак паселішча быў прыняты толькі ў 2001 годзе, бо дагэтуль свайго герба сённяшні Хоцімск не меў. Наконт гістарычнасці, правільнасці і лагічнасці спалучэння менавіта гэтых элементаў герба хай спрачаюцца геральдысты і прафесійныя гісторыкі.

Гісторыя ўзнікнення самога Хоцімска надзвычай цікавая, бо да сёння не пастаўлена кропка ў спрэчцы: калі і кім было заснавана паселішча. Доўгі час была прынята думка, што ўзнікненне Хоцімска адносіцца да 1430 года, а гэта дата трывала замацавалася не толькі ў краязнаўчай літаратуры, але патрапіла нават у энцыклапедычныя выданні. Да сённяшняга часу пішуцца артыкулы краязнаўчага характару, у якіх сцвярджаецца, што паселішча ўзнікла менавіта ў 1430 г., а на сайце Хоцімскага райвыканкама гэтая дата пазначана як час заснавання мястэчка. Усе сцверджанні, што датай заснавання з’яўляюцца 30-я гг. 15 ст. развейваюцца аб адно лагічнае пытанне: дзе знаходзяцца рэшткі яго ўмацаванняў? Такіх аб’ектаў археалогіі на тэрыторыі сучаснага Хоцімска выяўлены не было, як і народных паданняў (ці тапонімаў), якія б сведчылі аб месцы яго размяшчэння. Больш за тое, на тэрыторыі сучаснага Хоцімскага раёна летапісныя крыніцы ў 16-17 стст. згадваюць няшмат населеных пунктаў. Гэта можа тлумачыцца пастаяннымі войнамі паміж Вялікім княствам Літоўскім і Вялікім княствам Маскоўскім, а затым паміж Расіяй і Рэччу Паспалітай. І толькі з падпісаннем “Вечнага міру” паміж двума варожымі дзяржавамі, з’яўляюцца ўмовы, якія дазвяляюць у 1680-х гг. пачаць актыўнае засяленне ўсходняй часткі Крычаўскага староства.

Першы пісьмовы ўспамін пра слабаду Хоцімск у Мсціслаўскім ваяводстве адносіцца да 1709 года. У інвентары, дзе згадваецца Хоцімск ёсць пазнака, што ў статусе слабады паселішча будзе яшчэ адзін год. А калі ўлічваць, што “слабоды” (слабада – паселішча, у якім людзі на пэўны час былі вызвалены ад падаткаў) даваліся на 10-15 год, то вясковае паселішча на правым беразе Бесядзі ўзнікла недзе паміж 1695 і 1700-м гг. Паралельна ў 1714 годзе, паводле ўніверсалу канцлера Вялікага Княства Літоўскага Караля Станіслава Радзівіла, на другім беразе Бесядзі, насупраць вёскі Хоцімск, утвараецца населены пункт пад назвай Радзівілаў. Праз дзесяць год пасля заснавання мястэчку Радзівілаў яму надаецца ўжо статус горада, які складаўся з трох вуліц і 148 дымоў. Такім чынам, сучасны гарадскі пасёлак Хоцімск утварыўся у выніку зліцця вёскі Хоцімск, заснаванай у канцы XVIIІ ст. і заснаванага ў 1714 г. мястэчка Радзівілава. Г. зн. што аб’яднанне горада Радзівілава і вёскі Хоцімск прывяло да ўзнікнення новага населенага пункта — сённяшняга Хоцімска. Дарэчы, у тыя часы населеныя пункты паабапал Бесядзі звязваў даўгі мост. Важна адзначыць, што месца на правым беразе Бесядзі, дзе знаходзілася слабада Хоцімск ці Хоцімск Вялікі, як паселішча пазначалася ў інвентарах, зараз вядома сярод мясцовага насельніцтва як “стары Хоцімск”. Цікава, што ў тагачасных крыніцах у найменні мястэчка назіраецца дваістасць, бо яно называецца як Радзівілаў, так і Хоцімск. З гэтага можна зрабіць выснову, што назва Радзівілаў дрэнна прыжывалася на новым месцы.  Аднак варта зрабіць акцэнт на тым, што першыя ўладальнікі зямель сённяшняга Хоцімскага раёна былі менавіта Радзівілы і паселішча называлася ў іх гонар. Праўда ў 1760 годзе Крычаўскае староства пераходзіць ад Радзівілаў да магнатаў Мнішкаў. Але афіцыйная назва горада заставалася ранейшай – Радзівілаў. У выніку першага падзелу Рэчы Паспалітай (1772 год) усходнія раёны краіны апынуліся ў складзе Расійскай імперыі. Расійская імператрыца Кацярына II дорыць Радзівілаў свайму фаварыту Рыгору Пацёмкіну, які перайменоўвае  мястэчка ў Хоцімск. Вядома, што новая адміністрацыя не хацела бачыць назвы, якія сведчылі пра былую гісторыю края, а тым больш  найменне, звязанае з прозвішчам аднаго з магнацкіх родаў Рэчы Паспалітай. Пагэтаму перайменаванне гарадскога паселішча ў Хоцімск пераследвала галоўную мэту – знішчыць памяць пра вядомы беларускі шляхецкі род, які быў непасрэдным чынам звязаны з мястэчкам. Паселішча ў гэты час уваходзіла ў Крычаўскае графства. У  1786 годзе у апісанні Крычаўскага графства А.Мейерам згадваецца выключна мястэчка Хоцімск. Такім чынам, паступова першапачатковая назва сціралася з памяці людзей. Пасля Пацёмкіна Хоцімск з ваколіцамі належыў мясцовай шляхце Галынскім, пазней на гэтых землях уладарыла памешчыца Кучэўская, а пасля мястэчка стала маёмасцю князя Абаленскага.

Стваральнікам геральдычнага знака Хоцімска быў узяты памяркоўны шлях падчас выпрацоўкі сімволікі мястэчка. Не згадваючы ў гарадскім сімвале ні Радзівілаў, ні Пацёмкіна, на ім змяшчаюцца элементы герба Галынскіх – клямры. Пры гэтым нельга не адзначыць, што ўсё ХІХ стагоддзе мястэчка належыла менавіта Галынскім, так што срэбраныя скобы з герба гэтага вядомага дваранскага рода, натуральна, тут невыпадковы. Аднак прыведзеныя вышэй факты развіцця паселішча пад сённяшняй назвай Хоцімск выклікаюць некаторыя пытанні і звязаныя яны перадусім з сучасным гарадскім сімвалам. Ці варта ў геральдыцы мястэчка неяк ушанаваць памяць пра Радзівілаў як пра заснавальнікаў новага тыпу паселішча? А мабыць наогул трэба задумацца аб перайменаванні мястэчка Хоцімск у Радзвілаў, калі на гербе з’явіцца ўзгадка пра гэта славуты магнацкі род? Падобныя пытанні, спадзяюся, будуць паднятыя ў будучыні, а цяпер жа можна разважаць толькі теарытычна.

Вельмі радуе тое, што праз элемент сучаснага герба, якім з’яўляецца меч, актуалізуецца тэма Крычаўскага паўстання, якое на сёння яшчэ не да канца вывучана беларускімі гісторыкамі. Натуральна, што цэнтр паўстання знаходзіўся ў Крычаве і ў ваколіцах страдаўняга горада. Аднак Радзівілаў (як тады называлі мястэчка) у той час уваходзіў менавіта ў склад адміністрацыйнай адзінкі пад назвай Крычаўскае староства. Менавіта пад сучасным Хоцімскам у траўні – чэрвені 1740 года быў сабраны ўзброены сялянскі атрад Кастуся Вашчылы, брата кіраўніка народнага выступлення, які разбурыў паташныя прадпрыемствы. Аднак падчас узброеннага сутыкнення з атрадам адміністрацыі староства ў раёне Хоцімска паўстанцы былі разбіты. Больш за тое, атрад буднікаў на чале з адміністратарам Пжылэнцкім ўзялі ў палон частку паўстанцаў, сярод якіх апынуўся і беразоўскі войт Кастусь Вашчыла. Пры гэтым атрад Васіля Вашчылы са сваімі людзьмі накіраваўся да вёскі Калодзеск, дзе перахапіў паліцэйскі атрад Янкоўскага і разагнаў яго. Поспех акрыліў паўстанцаў і яны адразу паспрабавалі вызваліць з палону сялян, што былі захоплены пад Хоцімскам. Аднак здзейсніць задуманае не ўдалося. У раёне Хоцімска ў 1741 годзе неаднойчы знаходзіўся і атрад самога кіраўніка паўстання Васіля Вашчылы. Такім чынам, сённяшні Хоцімск быў непасрэдна ўключаны ў падзеі паўстання ў Крычаўскім старостве, стаўшы адным з цэнтраў паўстання, пра што яскрава сведчыць герб мястэчка.

Значкі паўтараюць якраз форму і каларыстку герба Хоцімска (эмаль шчыта адпаведна чырвонага колеру), аднак маюць яшчэ зверху надпіс па-беларуску ці па-руску “Хоцімск”. Герб мястэчка не толькі выкарыстоўваецца як афіцыйны сімвал, які прысутнічае на дакументах, стэндах разнастайных устаноў, аднак і ўпрыгожвае гарадскую паркавую зону. Прычым варта адзначыць, што герб глядзіцца даволі прыгожа і эстэтычна, колеравая гама таксама падабрана паспяхова, а сукупная кампазіцыя сімвала гарманічная і строга падкрэслівае свае асаблівасці. Прыведзены фотаздымак у якім герб горада як элемент упрыгажэння прасторы паселішча сведчыць, што сімволіка мястэчка глядзіцца даволі прыгожа і адметна. Часта прэзентацыя Хоцімскага раёна адбываецца праз яго акрэсленыя межы і накладзенага на выяву тэрыторыі адміністрацыйнай адзінкі герба мястэчка. Геральдычны сімвал у гэткай рэпрезентацыі якраз грае надзвычай важную ролю, з якім атаясамляецца фактычна ўся тэрыторыя раёна. Між іншым варта адзначыць, што герб з’явіўся у Хоціска толькі ў 2001 годзе, а яго стваральнікам з’яўляецца археолаг і доктар гістарычных навук Сяргей Рассадзін.

Ёсць яшчэ адзін варыянт герба, які магчыма можна аднесці да альтэрнатыўнай сімволікі мястэчка. Аднак гэты варыянт герба менш цікавы,  неадметны, а некаторыя яго элементы слаба зразумелыя. Толькі адзін элемент можна патлумачыць з дакладнасцю – меч, які звязваецца з Крычаўскім паўстаннем. Пялёсткі кветак на чырвоным фоне можам толькі гіпатэтычна аднесці да падзей паўстання. Верхняя частка яшчэ менш зразумелая. Зялёнае эмаль значка можа асацыявацца з лясамі Хоцімшчыны, сінія хвалі з рэчкай Бесядзь, а элемент у сярэдзіне сімволікі больш падобны на прамысловую трубу, знізу якой размешчана частка шасцярэнькі, якая мусіць паказваць прамысловы патэнцыял (?). Гэта аднак толькі спроба тлумачэння сімволікі і не з’яўляецца дакладнай расшыфроўкай значка.

      Такім чынам, герб горада сапраўды адлюстроўвае гістарычны шлях мястэчка і гэта пэўна таму, што стварэннем займаўся прафесійны гісторык і геральдыст Сяргей Расадзін. Аднак варта адзначыць, што пэўныя пытанні з гарадскім сімвалам усё ж існуюць, і спадзяюся, будуць абмяркоўвацца не тольки ў колах прафесійных гісторыкаў і мясцовых краязнаўцаў, а стануць актуальнымі для многіх жыхароў унікальнага ўсходняга мястэчка Беларусі.

Алесь Крыжэвіч

Могилев: Очередная выставка в галерее Воробьёва

Выставка, на которую всех приглашают, проходит в галерее Андрея Воробьёва.

Здесь представлены копии всемирно известных мастеров 20-го века и оригинальные работы художников и скульпторов Андрея Воробьёва, Владимира Кононова, Сергея Янченко, Корнея Алексеева, Сержа Ардена, всего 50 работ.

Куратор выставки Серж Арден охотно рассказывает гостям про историю картин, не забывая упомянуть про их бесценность. А скульптуры вообще достойны занять почётные места у коллекционеров и в музеях.

Это одна из первых выставок в Могилёве, которая открылась после истории с пандемией, надеемся, что многим ценителям прекрасного понравится эта экспозиция.

Выставочный зал находится на берегу Дубровенки, на пр. Мира, 2а. Вход бесплатный.

Евгений Глушков. Фото и видео автора

Белыничский музей готовится встретить посетителей (Видео)

Белыничи заканчивают подготовку ко Дню белорусской письменности. Районный художественный музей имени В.К. Бялыницкого-Бирули после реконструкции готов встретить посетителей, информирует ТРК «Могилев».

После чистки от пыли в музей возвращаются картины Витольда Бялыницкого-Бирули. В историческом музейном зале появились новые экспонаты – древние иконы и изображения исторических деятелей, которые имели отношение к региону. Заняла свое место восстановленная фреска «Восхождение на Голгофу».

 Официальное открытие музея после реконструкции запланировано на 6 сентября, 11:00. 

Климовичский музей ждут тяжёлые времена?

Многие климовчане обратили внимание на то, что в августе был закрыт для посетителей Климовичский районный краеведческий музей. Согласно имеющейся в нашем распоряжении информации, музей закрыли на карантин, так как одна из сотрудниц заболела коронавирусной инфекцией. Но это, оказывается, ещё не самая большая проблема для коллектива учреждения.

Музей размещён в родовом доме Мещерских. Здание было построено в 1867 году, является уникальным памятником архитектуры XIX в. Строение пережило своих хозяев, несколько войн и революций, в нём располагались всевозможные учреждения, длительное время оно вообще никак не использовалось. В 1978 году руководство БССР приняло решение о создании в Климовичах историко-краеведческого музея. Открытие произошло летом 1984 года.

Климовичский районный краеведческий музей находится в помещениях, которые служат людям уже более 150 лет. Старинное деревянное здание постепенно разрушается. Ещё несколько лет назад работникам музея запретили подыматься на второй этаж, в этом году их вообще переселили из рабочего кабинета в зал с экспонатами. А не так давно коллективу объявили, что они и всё музейное имущество переезжают на городскую окраину в Тимоновский Дом культуры.

С одной стороны, это положительная и давно ожидаемая новость, которая означает, что на ремонт здания наконец-то были выделены средства. Но с другой стороны, возникли вполне обоснованные вопросы, на которые пока нет определённых ответов. Например, хватит ли средств на полноценный ремонт, всё-таки реставрационные работы обходятся значительно дороже, чем простая замена трухлявых балок.

Также много неясностей с положением музея в ближайшем будущем. В музейном фонде хранится значительное количество редких экспонатов, в общей сложности это около 17 тысяч различных предметов. Получится ли их разместить на новом месте, имеются ли там достаточные для этого площади? Есть все основания считать, что музейное имущество просто перевезут в дом культуры, где большую часть экспозиций оставят в ящиках и складируют до лучших времён.

В местных интернет-сообществах информация о возможных переменах в жизни музея была воспринята с очень большим интересом. Вот, к примеру, одно из прозвучавших мнений: «Музей является гордостью нашего города, гостям и туристам особо и показать больше нечего. Поэтому очень не хотелось бы, чтобы в результате переездов в Тимоново и обратно он утратил свою славу, своих посетителей. Не зря ведь говорят, что два переезда равны одному пожару». Примечательно, что свои отзывы оставили не только климовчане: «Два раза был в этом музее, очень там всё круто сделано, жаль, что на второй этаж не пустили. Но если его перенесут, то посещаемость упадёт конкретно, так как я в него ходил потому, что музей сразу рядом с гостиницей. Если бы музей был где-то в “недрах” города, я бы туда никогда бы не пошёл. Уверен, что половина посетителей это постояльцы гостиницы».

Многие с искренним сожалением отмечают, что Климовичский районный краеведческий музей остался без своего директора. Дело в том, что именно в этом августе руководитель музея Дарья Эверс уволилась и уехала из Климовичей. Климовчане практически единодушно говорят, что найти ей равноценную замену невозможно, трудно даже представить, кто сможет вместо неё вести эту огромную кропотливую работу. По сути, при Дарье Александровне Эверс музей получил свою заслуженную известность в стране и за её пределами, ежегодно его посещали тысячи местных жителей и гостей города.

Так, в прошлом году было проведено 206 экскурсий, некоторые из них по городским улицам. Дарья Эверс активно пропагандировала историю Климовщины в социальных сетях, организовала и вела группы музея в «Одноклассниках», «ВКонтакте», «Facebook», «Instagram», «Telegram». Поэтому её уход с должности директора и переезд в другой город стал, без преувеличения, огромной потерей для климовичского общества.

Таким образом, что будет дальше с самой известной исторической и архитектурной достопримечательностью Климовичей, пока до сих пор так и не ясно. Как говорится, будем следить за развитием событий.

Сергей Аржанцев. Фото автора