Навукова папулярную кнігу “Па слядах багоў: нарысы беларускай міфалогіі” прэзентавалі ў Магілёве ў чацвер 9 ліпеня. Імпрэза прайшла ў дворыку магілёўскага мастацкага музея імя Бялыніцкага-Бірулі.
Прадставіў выданне і прачытаў вельмі разгорнутую лекцыю па гэтай цікавай тэме аўтар кнігі – малады даследчык, кандыдат гістарычных навук, дацэнт кафедры гісторыі старажытнага часу і сярэдніх вякоў БДУ Зміцер Скварчэўскі.
В 2020 году исполняется 155 лет с того времени, как была возрождена после пожара Свято-Троицкая церковь (1865).
Свято-Троицкий приход принадлежал к числу древних в Мстиславле. Церковь считалась соборной и была самой большой на Мстиславщине до 1870 года, в ней насчитывалось 9 алтарей. К приходу относились Вихряны, Куровичи (Красный Берег), Мстиславль, Пастернаки, Рожево, Раскошевка, Сапрыновичи, Яновка. Свято-Троицкая церковь была построена в 1834 году на улице Парадной напротив бывшей рыночной площади…
В 1858 году храм пострадал от пожара и был восстановлен в 1865 году.
Современный вид Свято-Троицой церкви
Бытует мнение, что на этом месте когда-то стояла церковь Параскевы Пятницы. Кстати, храмы с таким названием строились в многолюдных местах. В возрождённом храме около иконы Параскевы Пятницы во время службы всегда горит лампада.
В годы войны храм серьёзно был разрушен. Долгое время здание церкви находилось в запустении и использовалось не по назначению. После ремонта в ней в разное время размещался архив, музей и учебный корпус строительного колледжа…
24 сентября 2016 года после восстановления и реконструкции Свято-Троицкая церковь получила новую жизнь. Её освятили в честь прп. Силуана Афонского в день памяти святого. Это произошло в год празднования 1000-летия присутствия русского монашества на святой горе Афон.
В храме хранится икона святого, которую передала греческая церковь с Афона, с частицей мощей. Прп. Силуану молятся о смягчении злых сердец, о примирении врагов и приумножении любви в мире.
Этот красивый храм ХІХ века восстанавливали всем миром. Постарались вернуть ему прежний облик. Для благого дела были выделены средства Могилёвской епархией, из местного фонда “Возрождение историко-архитектурных памятников”. Стараниями руководства района, верующих за несколько месяцев город обрёл обновлённую святыню. Сделали пешеходные дорожки, поставили ограждение, установили поклонный крест, благоустроили территорию… В день освящения церкви была совершена первая Божественная литургия. Храм освятил епископ Могилёвский и Мстиславский Софроний.
— Храм действующий. В нём открыт духовно-просветительский центр Мстиславского благочиния, проходят встречи, лекции, выставки, работает воскресная школа для детей, проводят огласительные беседы перед крещением. Для этого есть всё необходимое: конференц-зал, два учебных класса, столовая и кухня, — говорит настоятель церкви иерей Игорь.
Настоятель церкви иерей Игорь
В 2019 году в нашем городе состоялся духовный фестиваль. В первый день праздника в церкви прп. Силуана Афонского, подвижника Свято-Пантелеймонова монастыря на Афоне, открылся музей народной иконы.
— Большинство икон в нашем музее из Бастеновичей. Деревня славилась в ХVІІ веке иконописной школой академического письма, — рассказывает благочинный Мстиславского округа протоиерей Вячеслав.
По словам священника, во время подготовки Свято-Покровской церкви в Бастеновичах к освящению к нему подошёл местный житель. Он сказал, что мать ему завещала передать иконы в храм. Когда подошли к дому, мужчина снял с чердака несколько больших образов. Всего около двадцати. Жизнь человеческая такова, что у каждого есть нечто за душой.
Благочинный Мстиславского округа протоиерей Вячеслав
— Некоторые разместили в церкви. Ветхие, с которых осыпалась краска, — в музее народной иконы. Их можно отреставрировать, но это стоит больших денег. Здесь представлены и старые церковные книги, — продолжает отец Вячеслав. — Эти книги переданы из Александра Невского кафедрального собора и из других церквей.
… На входе в храм Силуана Афонского установлен валун с памятной доской ”Фрагмент старинной мостовой ХІХ века”. Кстати, клинкерные мостовые (из специального кирпича) придуманы в Голландии.
Фрагмент старинной мостовой ХІХ века
Когда-то давно в наш город приезжали купцы издалека, привозили дорогой товар. По этой мостовой шли они в храм Святой Троицы попросить у Бога помощи в делах…
8 июля 2020 года активисты-краеведы посетили памятные места и установили памятные венки, связанные с трагическими событиями тяжелых оборонительных боёв летом 1941 года вблизи города Шклова.
Инициатором данного мероприятия и активным исследователем данных военных событий, произошедших на территории Шкловского района в начальный период Великой Отечественной войны, является бывший офицер вооружённых сил Беларуси в отставке и краевед Михаил Эльвирович Кучеренко.
Непосредственно город Шклов и Шкловский район в 1941 году обороняли 53-я Саратовская и 18-я Татарская стрелковые дивизии. Первое мероприятие состоялось на месте событий тех героических и трагических дней, около лесного массива недалеко от нынешнего завода газетной бумаги. В честь красноармейцев и командиров передового батальона 53-й стрелковой дивизии, действие которого надвое суток остановило продвижение фашистских танков, был установлен памятный венок.
Затем активисты побывали на левобережье реки Днепр, где вблизи деревни Н.Стайки в июле 1941 года произошли ожесточённые бои 18-й Татарской стрелковой дивизии. Были осмотрены и так же установлены памятные венки на местах боевых действий советских воинов. Непосредственно сам мемориал, созданный на берегу реки Днепр, к большому сожалению, осмотреть не получилось. В данный момент поле, засеянное кукурузой и примыкающее к береговой линии, не позволяет этого сделать.
Посещая памятные места, Михаил Кучеренко подробно ознакомил участников мероприятия с основными событиями, происходивших летом 1941 года на Шкловщине и ответил на возникшие вопросы. Главной мыслью, которой поделился Михаил Эльвирович, была следующая: «Память о минувшей войне, героизм многих тысяч участников и трагедия их судеб, не должна быть забыта».
Историческая справка: В 1941 году участок между Шкловом и Оршей держала оборону 18-я стрелковая дивизия из Татарии. Дивизия состояла из 97-го, 208-го, 316-го стрелковых, 3-го легко-артиллерийского и 12-го гаубичного артиллерийского полков, 64-го отдельного истребительно-противотанкового дивизиона, 56-го разведывательного и 85-го отдельного саперного батальонов, 97-го отдельного батальона связи, других вспомогательных частей. Первые эшелоны дивизии начали прибывать на станцию Орша в конце июня – начале июля. Подготовленных оборонительных сооружений в полосе дивизии не было, поэтому прибыв на место, личный состав начал строительство оборонительных сооружений. Из-за большой ширины фронта боевой порядок оборонительных позиций строился в один эшелон. В первых числах июля подразделения дивизии вступили в ожесточённые бои с противником. Командованием 20-й армии, которому подчинялась дивизия, было приказывалось, во что бы ни стало удерживать занимаемый рубеж на берегу Днепра. Выполняя приказ дивизия, в надежде на контрнаступление наших войск, продолжала удерживать восточный берег реки. Её части построили круговую оборону, отбивая все атаки на флангах и с тыла. И только 18 июля из штаба 20-й армии была получена радиограмма – отступить на новый рубеж. Дивизия продолжала сражаться в окружении. После отражения многочисленных атак противника и больших потерь остатки дивизии пытались выйти из окружения. 23 июля 1941 года были разгромлены основные силы дивизии. Только отдельным подразделениям и группам дивизии удалось вырваться с окружения. Вся боевая документация штабов подразделений 18-й стрелковой дивизии была уничтожена. Героическая боевая история 18-й стрелковой дивизии, начавшись на Днепровском рубеже в Шкловском и Оршанском районах, закончилась в Смоленской области 19 сентября 1941 года. Больше под этим номером в Красной Армии часть не восстанавливалась.
Инновационный проект «Экопосуда Хотимщины» представит Хотимский районный Дом ремесел на Республиканском празднике «Купалье». Как рассказала … чытаць далей
У Шклове ёсць вуліцы, назвы якіх звязаны з канкрэтнымі датамі гістарычных падзей: Першамайская, 8-га Сакавіка, 70 год Вялікай Перамогі, 11-га Ліпеня. І калі назвы першых трох вуліц зразумелыя насельніцтву горада, то патлумачыць назву 11 ліпеня для большасці сучасных жыхароў складана.
Размаўляючы з жыхарамі Шклова з нагоды даты 11 ліпеня давялося пачуць самыя разнастайныя адказы, у тым ліку і наступныя: “У гэты дзень быў вызвалены Шклоў ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў”, “У гэты дзень адчынены чыгуначны вакзал” (чыгуначны вакзал у Шклове знаходзіцца побач з вуліцай 11 ліпеня). Былі адказы юмарыстычныя: “У гэты дзень быў прададзены першы шклоўскі гурок”. Іншыя адказы заставаліся ў такім жа накірунку.
Даводзілася распавядаць суразмоўцам, што ў дваццатыя-трыццатыя гады мінулага стагоддзя самым значным дзяржаўным святам у нашай рэспубліцы быў дзень 11 ліпеня — Дзень Вызвалення. У гонар гэтага свята называлі калгасы, кінатэатры, вуліцы. Напрыклад, з 1931 па 1934 год у Мінску ўчастак цяперашняй вуліцы Кірава, ад Прывакзальнай плошчы да вуліцы Свярдлова, насіў назву «вуліца 11 ліпеня». Да гэтай даты прыстасоўвалі розныя паказальныя падзеі — стварэнне Белдзяржуніверсітэта (1921), адкрыццё кінатэатра (1924), стадыёна (1930), бальніцы (1931), закладка фундамента тэатра оперы і балета (1933), уручэнне Беларускай ССР ордэна Леніна (1935) і гэтак далей. Прыкладна ў гэты час, у адпаведнасці з тагачаснай дзяржаўнай палітыкай, ў Шклове таксама з’явілася вуліца 11 ліпеня.
У далейшым Другая сусветная вайна 1939-1945 гадоў сваёй трагедыяй і подзвігам перакрыла Савецка-польскую вайну 1919-1920 гадоў. На змену старым знамянальным датам прышлі новыя — 3 ліпеня і 9 мая. Свята 11 ліпеня паступова было забытае. І толькі праз 100 гадоў назва вуліцы, якая захавалася ў горадзе нагадала пра забытае свята.
Гістарычная даведка: Вясной 1919 года, скарыстаўшы занятасць Чырвонай Арміі на Усходнім фронце, польскія войскі ўзнавілі наступленне, захапілі Ліду і Баранавічы і імкліва рухаліся ў усходнім напрамку. Сур’ёзная пагроза навісла над Мінскам. У сувязі з гэтым Слуцкая, Бабруйская і Навагрудская каравульныя роты былі аб’яднаны ў Слуцкі зводны добраахвотніцкі батальён і адпраўлены на Заходні фронт. Пачалася мабілізацыя, на фронт дадаткова адправілі вялікую колькасць рабочых і сялян. У чэрвені 1920 года Заходні фронт атрымаў значнае падмацаванне: 12 стралковых дывізій і кавалерыйскую брыгаду. Пачалося наступленне Чырвонай Арміі, у выніку 11 ліпеня Мінск быў вызвалены ад польскіх захопнікаў. Да 1 жніўня 1920 года Беларусь была поўнасцю вызвалена. 31 ліпеня 1920 года прынята «Дэкларацыя аб аб’яўленні незалежнасці Савецкай Сацыялістычнай Беларусіі». 1 жніўня арганізаваны Ваенна-рэвалюцыйны камітэт Беларускай ССР (ВРК БССР) на чале з Аляксандрам Рыгоравічам Чарвяковым. У азнаменаванне вызвалення Мінска ад белапольскіх захопнікаў і першага дня незалежнасці БССР (дзень вызвалення Мінска лічыўся Днём вызвалення Беларусі) дата 11 ліпеня стала галоўным дзяржаўным святам на наступныя амаль 20 гадоў.
Галяндзкая пісьменьніца беларускага паходжаньня Ала Выгонская, вядомая ў Галяндыі пад імем Aline van Wijnen, апавядае Свабодзе пра сябе, сваю творчасьць ды жыцьцё пасьля каранавірусу.
Яна зачытвалася Караткевічам, пісала вершы па-беларуску, скончыла гістфак Менскага пэдагагічнага ўнівэрсытэту. У 23 гады зьехала ў Галяндыю, дзе стала пісьменьніцай-раманісткай. У сваіх творах знаёміць галяндцаў зь Беларусьсю, беларусамі ды іхнымі героямі.
Пра Алу Выгонскую (Aline van Wijnen). Сьцісла
Ала Выгонская нарадзілася ў 1978 годзе ў Жодзіне. У 16 гадоў пісала вершы па-беларуску, іх друкавалі ва ўнівэрсытэцкай газэце. Скончыла гістарычны факультэт Менскага пэдагагічнага ўнівэрсытэту ў 2000 годзе.
Aline van Wijnen у літаратурным сьвеце зьявілася ў 2016 годзе, калі ў Галяндыі выйшаў яе першы раман «Halsoverkop» («Зьнянацку»). Яго прызналі пераможцам літаратурнага конкурсу, які праводзілі выдавецтва Zomer&Keuning і часопіс Vriendin.
У 2017-м апублікаваны другі яе раман «Liefde met gebruiksaanwijzing» («Каханьне з інструкцыяй»), у 2020-м — трэці, «Bestemming geluk» («Месца прызначэньня Шчасьце»). У студзені 2021 году мае выйсьці чацьвёрты — «Het geheime kistje van Elle» («Сакрэтная шкатулка Элы»).
Ейныя кнігі маюць дзясяткі пазытыўных водгукаў на галяндзкіх інтэрнэт-сайтах.
Ала Выгонская займаецца літаратурай у вольны ад працы час. 4 дні на тыдзень працуе адміністратарам у кампаніі, якая гандлюе прадметамі раскошы.
Замужам.
Пра «кніжных чарвякоў» і схільнасьць да вывучэньня замежных моваў
«Ала Выгонская і Aline van Wijnen — спакойныя, ураўнаважаныя жанчыны і абсалютна не выбухованебясьпечныя, — з усьмешкай прэзэнтуе сябе суразмоўніца. — Абедзьве падобныя тым, што заглыбленыя ў кнігі: пастаянна чытаюць, гавораць пра кнігі і іх пішуць. Адна і другая — «кніжныя чарвякі».
Апошні раман пісьменьніцы «Сакрэтная шкатулка Элы», які мае выйсьці ў студзені 2021 году
Ала Выгонская кажа, што зь Беларусі зьехала ў 2001 годзе «воляю лёсу, каб уладкаваць асабістае жыцьцё». Пра тое не шкадуе, бо ў Галяндыі дасягнула таго, да чаго імкнулася: стала публікаванай пісьменьніцай. Усё, што піша, выходзіць на галяндзкай мове, а паколькі суразмоўніца «ня толькі гаворыць, але і думае па-галяндзку, то расейская і беларуская мовы адышлі на задні плян».
Ала Выгонская заўважае, што мае схільнасьць да авалодваньня замежнымі мовамі. Да пераезду ў Галяндыю яна ўжо гаварыла па-ангельску і па-француску. Што да галяндзкай, то, паводле пісьменьніцы, у гэтай краіне шмат дыялектаў, таму на маўленьне асабліва не зьвяртаюць увагі, а пісьмовай моваю яна валодае «выдатна».
«Мяне ўжо даўно не пытаюць пра мой акцэнт, — кажа яна. — Раней казалі, што маё маўленьне падобнае да таго, як гавораць у правінцыі Брабант. У мяне гучыць мякчэй і мілагучней, чым у Амстэрдаме. Рэцэнзэнты, ня ведаючы майго паходжаньня, адзначаюць мой стыль і мову. Урэшце, адна з маіх сябровак-пісьменьніц, якая жыве ў Лімбэргу, гаворыць яшчэ з большым акцэнтам, чым я».
Пра беларускае паходжаньне
Пісьменьніца падкрэсьлівае: няшмат галяндцаў ведаюць, што Беларусь і Расея — дзьве розныя краіны. У першыя гады жыцьця ў Галяндыі ў яе часта пыталі пра паходжаньне, і яна настойліва даводзіла, што прыехала менавіта зь Беларусі. Спадзяецца, што галяндцы зацікавяцца Беларусьсю, пачытаўшы ейныя кнігі.
«Упершыню тэму свайго беларускага паходжаньня я закранула ў рамане «Месца прызначэньне Шчасьце», — кажа яна. — Адзін з пэрсанажаў нарадзіўся і вырас у Беларусі, але жыве ў Галяндыі. Гэты твор не аўтабіяграфічны, але некаторыя падзеі з майго жыцьця натхнілі на стварэньне вобразу.
На кніжнай выставе ў Амстэрдаме ў лютым 2020 году
Герой раману Aline van Wijnen Алекс (Аляксандар) у Беларусі быў журналістам у канцы 1990-х і ў нейкі момант «застопарыўся» ў працы ды асабістым жыцьці. Калі зьявілася магчымасьць зьехаць за мяжу, ён скарыстаўся ёю.
«Алекс — спакойны, нешматслоўны чалавек зь вялікім сэрцам, і ў рамане ён паступова апавядае пра сваё беларускае мінулае», — адзначае стваральніца пэрсанажа.
Пра Галакост і беларускіх партызанаў
Пісьменьніца прызнаецца: чытацкай аўдыторыі Беларусі ейная творчасьць не знаёмая, і ёй «дужа хацелася б перакласьці свае кнігі на беларускую мову».
Першым быў бы ў чарзе раман «Сакрэтная шкатулка Элы», бо ягонае дзеяньне адбываецца ў невялікім горадзе Глуску, што на Магілёўшчыне. У творы вядзецца пра Другую ўсясьветную вайну, беларускіх партызанаў, Галакост. Гэтымі тэмамі яна цікавіцца зь дзяцінства.
Месца перапахаваньня расстраляных габрэяў Глуску на мясцовых габрэйскіх могілках
«„Сакрэтная шкатулка Элы“ — мой першы гістарычны раман, — кажа пісьменьніца. — У ім мае ўяўленьні аб адчуваньнях людзей, якіх засьпела вайна і нацысцкая акупацыя. Героі аказваюцца перад выбарам — супраціўляцца акупантам ці супрацоўнічаць зь імі. Зыходзячы з гэтага, імкнуцца захаваць сваё жыцьцё».
Галоўныя героі раману — беларускія партызаны. Пісьменьніца адзначае, што ёй даводзілася чытаць пра розныя бакі партызанскага руху ў Беларусі. А для апісаньня «свайго партызанскага атраду» натхнілася аповедамі першай сваёй настаўніцы, былой партызанкі Аляксандры Вітвэр.
«Намеры „маіх партызанаў“ добрыя, але самі яны — людзі з рознымі характарамі. Нехта зь іх сымпатычны, а нехта ня дужа. Як у жыцьці», — кажа суразмоўніца.
Паводле яе, трагічную гісторыю зьнішчэньня нацыстамі габрэяў Глуску яна чула яшчэ ў дзяцінстве. Ейная бабуля перажыла гэтую драму. Пісьменьніца шкадуе, што ніколі пра перажытае зь ёю не гаварыла.
Месца расстрэлу габрэяў Глуску 2 сьнежня 1941 году на Мысьляцінскай гары
«Той, хто перажыў такое, не асабліва любіў згадваць пра трагедыю, — мяркуе яна. — Я ж паспрабавала зжыцца з героямі раману, аднавіць сытуацыю таго часу. Перадаць, што значыла пад нацысцкай акупацыяй быць габрэем, перажыць зьнішчэньне ўсёй сям’і, страціць каханьне і пасьля гэтага знайсьці другое».
Пра ўплыў Уладзімера Караткевіча і эўрапейскую будучыню Беларусі
Ала Выгонская кажа, што ня мае сярод літаратараў тых, каго магла б назваць прыкладамі для перайманьня. Са словаў пісьменьніцы, яе выдавец параўноўвае раман «Сакрэтная шкатулка Элы» з творамі амэрыканскіх раманістак Джэнны Блюм, Крыстын Гармэл і Элісан Рычман. Сама ж аўтарка перакананая: у яе ўласны стыль.
Улюбёны краявід пісьменьніцы
Зь беларускіх пісьменьнікаў суразмоўніца адзначае Ўладзімера Караткевіча. Ягоныя творы зачароўвалі ў дзяцінстве, кажа яна. Ад іх не магла адарвацца да позьняй ночы, хоць ранкам трэба было ісьці ў школу.
«У Караткевіча незвычайны талент уцягваць чытача ў аповед, нібыта ён сам адзін са сваіх герояў, — пераказвае свае ўражаньні Ала Выгонская. — Ягоныя творы адрозьніваліся ад сухіх, нецікавых савецкіх кніг. Яны выклікалі цікавасьць да гісторыі Беларусі, абвастралі пачуцьцё патрыятызму».
Яна кажа, што мае вялікую павагу да нобэлеўскай ляўрэаткі Сьвятланы Алексіевіч, але «з сорамам» прызнаецца, што ейных твораў пакуль не чытала. «Затое я была на сустрэчы з Алексіевіч у Амстэрдаме два гады таму», — заўважае суразмоўніца.
Пісьменьніца адзначае, што за падзеямі на радзіме сочыць «глябальна, як і за падзеямі наагул у сьвеце», аднак «аддае перавагу жыцьцю ў сваім выдуманым кніжным сьвеце, дзе ёй нашмат цікавей».
Амстэрдам, вясна 2019-га
Ала Выгонская настойвае: Беларусь сваім патэнцыялам не саступае іншым краінам Эўропы і можа з поўным правам ганарыцца таленавітымі навукоўцамі і людзьмі творчасьці.
«Магчыма, і спатрэбіцца 20 гадоў, каб Беларусь заняла наканаванае ёй гісторыяй месца разьвітай, перадавой эўрапейскай краіны», — прадракае пісьменьніца.
Пра каранавірус і нежаданьне пісаць пра яго
Цяпер Беларусь і Галяндыю збліжае пандэмія каранавірусу, працягвае Ала Выгонская. У Галяндыі не было поўнамаштабнага карантыну: людзей проста заклікалі як мага даўжэй заставацца дома, працаваць па магчымасьці дыстанцыйна, трымаць адлегласьць адзін ад аднаго. Крамы, кавярні і рэстарацыі былі зачыненыя і толькі 1 чэрвеня адчыніліся з умоваю выкананьня захадаў бясьпекі.
У Амстэрдаме леташняй вясной
«На пачатку пандэміі людзі былі ў шоку, вядома ж, — пераказвае сытуацыю пісьменьніца. — Я і сама не магла паверыць, што ў наш час такая эпідэмія магчымая і што сучасная навука зь ёю ня можа справіцца. А што мяне ўразіла? Як хутка людзі да ўсяго прывыкаюць».
Яна лічыць, што найгоршым варыянтам разьвіцьця падзей з пандэміяй можа быць адсутнасьць адэкватнай барацьбы зь ёю.
«Калі нічога не рабіць супраць вірусу, то ён будзе пашырацца і ня зьнікне сам сабою», — падкрэсьлівае суразмоўніца.
Ала Выгонская кажа, што пандэмія прымусіла задумацца, як мяняць жыцьцё. Напрыклад, можна працаваць аддалена, замест таго каб стаць у заторах гадзінамі дарогаю на працу. Праводзіць канфэрэнцыі і прэзэнтацыі ў інтэрнэце, замест таго каб марнаваць вялізарныя грошы на самалёты і кангрэс-залі. Часьцей праводзіць адпачынак у сваёй краіне. Некаторыя звычкі могуць зьнікнуць. Вітаньне за руку можа адысьці ў мінулае.
Зьнелюдзелыя каналы Амстэрдаму ў чэрвені 2020-га
«Пра пандэмію пісаць не хачу, — падсумоўвае гутарку пісьменьніца. — Працуючы над кнігаю, я праводжу часам да 6 месяцаў у сваім выдуманым сьвеце, і ў мяне няма ніякага жаданьня вяртацца ў сьвет зь вірусам».
В Могилеве стартовала благотворительная акция по созданию художественных работ в подарок больницам. Вместе с творческими личностями города, эту акцию проводит благотворительное объединение «Благо», сообщает ТРК «Могилев».
В команде тех, кто пишет картины, есть известные профессионалы и самодеятельные художники. Коллекция их произведений станет теплым жестом поддержки медиков и их пациентов.
Открытие благотворительного арт-проекта состоялось в Могилевском музее имени Бялыницкого-Бирули. Объединение «Благо» пригласило команду инициативных художников в Мастерскую добра. Идея возникла просто: в гуманитарном грузе нашлись краски, кисти и холсты для творческих людей. Почему бы не порадовать медиков и их пациентов – решили благотворители и обеспечили художественными инструментами желающих рисовать.
На призыв принимать участие в акции откликнулись полтора десятка человек. Они будут создавать картины для больниц. Ульяна Слуцкая – архитектор и дизайнер одежды. Она приступила к созданию картины, краски которой должны подарить зрителям надежду. А самодеятельная художница и преподаватель английского языка Вероника Федорович решила нарисовать море и светлый горизонт. Это не просто картина, это теплое послание тем, кто борется с коронавирусом. Одним из первых поддержал благотворительный проект скульптор Андрей Воробьев. У него, кстати, вся семья — медики.
Арт-проект по созданию художественных работ для могилевских больниц стартовал. В завершении Мастерской добра состоится вернисаж, где работы участников смогут увидеть все горожане.
Прокуратура Могилевской области проверила соблюдение законодательства об охране историко-культурного наследия – установлен ряд недостатков, для … чытаць далей
Бытует мнение, что на этом месте когда-то стояла церковь Параскевы Пятницы. Кстати, храмы с таким названием строились в многолюдных местах. В возрождённом храме около иконы Параскевы Пятницы во время службы всегда горит лампада.
