Галоўная » Культура » Page 82

Культура

Пятая літаратурная “Брама” пабачыла свет

Новы нумар літаратурна-мастацкага альманаха «Брама» прэзентавалі ў Магілёве 14 чэрвеня ў грамадскім цэнтры «Кола».

«Брама» – штогадовае выданне магілёўскага абласнога аддзялення грамадскага аб’яднання «Саюз беларускіх пісьменнікаў». Альманах быў заснаваны ў 2013 годзе, і чарговы нумар за 2017 год – ужо пяты, юбілейны.

Мікола Яцкоў – старшыня Магілёўскага абласнога аддзялення “СБП” ​Паэт Сяргей Украінка, сябра Рэдакцыйнай рады «Брамы» ​Міхась Булавацкі – настаўнік, журналіст, пісьменнік і паэт

На прэзентацыю сабралася каля дваццаці чалавек – літаратараў, аўтараў змешчаных у альманаху твораў, проста аматараў беларускага слова. Старшыня Магілёўскага абласнога аддзялення «Саюза беларускіх пісьменнікаў» Мікола Яцкоў звярнуўся з вітальным словам да прысутных, а сябра Рэдакцыйнай рады «Брамы» Сяргей Украінка ўзгадаў гісторыю і акалічнасці ўзнікнення альманаха. Традыцыйна, некаторыя з аўтараў, што прадстаўленыя на старонках выдання, пачыталі свае творы, нехта нават выступіў з музычнымі нумарамі.

​Яраслаў Клімуць – літаратуразнаўца, пісьменнік, кандыдат філалагічных навук, дацэнт МДУ імя Куляшова Ганна Барысевіч – настаўніца, выкладчык кафедры беларускай і рускай моў МДУ імя Куляшова Таццяна Барысік – пісьменніца і паэтка ​Юрый Несцярэнка – музыкант і літаратар, аўтар і выканаўца Васіль Аўраменка – лекар-неўролаг, публіцвст і літаратар

Альманах, як і належыць падобнага кшталту выданню, змяшчае тэксты самай рознай тэматыкі – вершы і апавяданні, успаміны і пераклады, крытыку і кароткія агляды кніг. У пятым нумары можна пабачыць творы дваццаці шасці аўтараў, і ўсе яны, як і было задумана ад самага пачатку, друкуюцца па беларуску. Гэта адна з умоваў выдання, якое задумвалася, каб пашыраць кола аматараў беларускамоўнай літаратуры, спрычыняць і заахвочваць аўтараў, што ствараюць на іншых мовах, каб паказаць, як могуць гучаць іх найлепшыя творы менавіта па беларуску.

Набыць новы нумар выдання можна ў кнігарнях горада.

Алесь Сабалеўскі. Фота аўтара

В Круглом музей пришел во двор к детям

В Круглом детвору ждет необычная акция – «Музей в каждый двор». Работники городского музея вышли за рамки во всех смыслах и предложили юным местным жителям выставку, которая помещается в один чемодан. 

Идея навестить юных жителей Круглянщины во время летних каникул работникам музея пришла еще год назад. В музее решили: чтобы забавы на свежем воздухе несли не только оздоровительный характер, но и познавательный, музей сам придёт во двор к детворе.

В прошлом году детей знакомили с музыкальными инструментами и народными игрушками. Этим летом, в год малой родины ребята познакомятся с историей родного края.

Крыніца: tvrmogilev.by

Знаменитую английскую комедию вновь показал народный театр “Валентин”

Народный театр “Валентин” с большим успехом и при полном аншлаге представил свою постановку “История одного окна” по пьесе “Номер 13 (Он, она, окно, покойник)” английского драматурга и актёра Рэя Куни. В этой известной комедии описан весьма неожиданный поворот событий, когда помощник британского премьер-министра дебатам в палате Общин предпочёл уютный номер и компанию полураздетой секретарши. 

Весёлая и динамичная постановка удерживала внимание и забавляла зрителей на протяжении всего двух-актового действия. Режиссёр-постановщик Олег Загорский, который ещё и сыграл одну из ролей – управляющего отеля, сумел передать реалистичность “нереалистичных” ситуаций в этой эксцентричной английской комедии положений. Весьма оживляли сюжет и оформление сцены, и музыкальное сопровождение, и различные спец-эффекты. Внимательный зритель мог обратить внимание даже на такую мелочь, как дымка за окном, в которой на протяжении всего действия то пряталась, то появлялась полная Луна.

Рустам Османов в роли помощника премьер министра и Олег Загорский – управляющий отеля ​Сюжет спектакля весьма ” закручен”, запутан и развивается очень стремительно Помощник британского премьер министра найдёт выход из самой тупиковой ситуации

Весьма профессионально для любительского театра играли и актёры. Главную роль – помощника премьер министра мистера Уилли, очень эмоционально сыграл Рустам Османов. Под конец спектакля у него, будто от настоящих жизненных волнений и суеты, даже взмок пиджак на спине – постановка на самом деле была очень динамичная, полный зал зрителей, а за окном – июньский тёплый вечер. Не менее интересно отыграли и другие актёры – Кирил Кичатов в роли мистера Пикдана (секретарь мистера Уилли), Наталья Мац сыграла любовницу мистера Уилли, а Александр Чернявский её ревнивого мужа. Довольно убедительным был Юрий Кравченко в роли “трупа” детектива, а Владислав Лукъянцев оказался вполне достоверным “официантом-коридорным”. Может быть слегка “переигрывала” в роли миссис Уилли Вероника Челнокова, но не стоит забывать, что этот спектакль – сатирическая фарс-комедия, в которой вполне могут быть и гиперболизированные персонажи. Ещё в постановке участвовали Ольга Белякова в роли сестры Фостер и Анна Тузенкова в роли горничной.

В целом спектакль оставил самые приятные впечатления, и не только потому, что эта одна из самых смешных английских пьес, да и ситуация в ней довольно универсальная, но ещё труппе театра “Валентин” удалось всё это показать очень универсальным театральным языком, без лишней наигранности. Да и герои вышли весьма близкими по настроению и характерам не только к, несколько, чопорным англичанам, но и к простым “отечественным” подобным персонажам.

В спектакле очень неожиданные повороты сюжета и весьма непредсказуемая концовка ​Актёры были на высоте и играли со всей отдачей и вдохновением Заслуженные аплодисменты

Отметим, что премьера спектакля “История одного окна” состоялась ещё 30 марта 2017 года, но сегодняшний показ был всего лишь третьим по счёту. По словам режиссёра Олега Загорского, они могли бы и больше спектаклей играть, но не всегда получается, ведь артисты любительского театра ещё и работают, да и сцена не всегда “свободна” для репетиций и постановок. А вспомнить и показать именно эту постановку актёры решили перед её показом на международном фестивале любительских театров “Тэатральныя вечарыны”, который состоится уже 15-17 июня в Краснополье (“Валентин” там выступит 16 июня в 12-00).  На фестивале будут представлены подобные коллективы из Беларуси, России, Литвы и Украины, так что пожелаем нашему “Валентину” приветливых зрителей, разборчивого жюри, ну и “ни пуха, ни пера”!

А сам спектакль “История одного окна” могилевчане смогли посмотреть 12 июня на сцене городского Центр культуры и досуга, при котором и работает театр “Валентин”.

Алесь Соболевский. Фото автора

Магілёўская літаратурная “Брама” запрашае на прэзентацыю

Магілёўская суполка грамадскага аб’яднання “Саюз беларускіх пісьменнікаў” запрашае на прэзентацыю чарговага нумара літаратурна-мастацкага альманаха “Брама”.  Выданне ахоплівае … чытаць далей

Любительские театры из четырех стран представят постановки на VII региональном фестивале «Тэатральныя вечарыны» в Краснополье

VII региональный фестиваль любительских театров «Тэатральныя вечарыны» состоится 15-17 июня в Краснополье. Об этом корреспонденту сайта … чытаць далей

Праграма асноўных мерапрыемстваў рэспубліканскага свята «Купалле» («Александрыя збірае сяброў»)

ПРАГРАМА асноўных мерапрыемстваў рэспубліканскага свята «Купалле» («Александрыя збірае сяброў»)   7 ліпеня (субота)   14.00 … чытаць далей

Могилев в картинах и старых фотографиях (видео)

Две выставки с изображениями Могилева открылись и работают в областном центре. В выставочном зале – «Посвящение малой родине» от белорусских художников, а в музее этнографии фотовыставка презентует фотоальбом «Город, который был». 

Художественная выставка – результат арт-проекта «Мой Могилев». Десять художников – местных, а также из Минска, Бреста и Витебска – рисовали город и свои впечатления от него в различных стилях: от реализма до абстракции. И у каждой картины – своя идея. В итоге, коллекция музея истории Могилева пополнилась новыми работами художников, а их оказалось более двух десятков.

На выставке по соседству – черно-белый Могилев. Изображения города в конце ХХ века, в основном в 1980-ые годы. Это презентация альбома «Город, который был» с фотографиями и текстами. Его вдохновитель – могилевский фотохудожник Александр Литин.

Черно-белые фотографии, и в дополнение к ним – вещи любителей фото прошлых времен. Благодаря усилиям фотографов мы сейчас понимаем, что Могилев очень изменился с тех пор. Нет многих зданий, телефонных будок, старых автобусов, улицы изменили свой вид. О чем-то можно сожалеть, о чем-то и не хочется. Ведь городу нужно развиваться, быть более красивым и комфортным для людей.

Крыніца: tvrmogilev.by

“Мартовские коты” из Кировска стали лучшими на “Мельнице моды” (видео)

Коллекция одежды образцовой студии юного модельера “Жемчужина” из Кировска заняла 1 место на республиканском фестивале-конкурсе “Мельница моды-2018” в номинации “Дети”. 

Воспитанники студии сами создают коллекции для подиума, презентуют их и доказывают, что для моды от кутюр маленький город – не помеха.

Коллекции студии ежегодно становятся призёрами областного конкурса “Залатое вераценца”. Пробовали себя и в республиканских конкурсах. И вот с коллекцией по мотивам столичных граффити попали в струю “Мельницы моды”.

Крыніца: tvrmogilev.by

Фэст ў Фашчаўцы: “Маці Божая Фашчаўская, маліся за нас” (фота)

2 чэрвеня ў парафіі Адведзінаў Панны Марыі ў аграгарадку Фашчаўка Шклоўскага раёна на святочную ўрачыстую імшу сабраліся не толькі фашчаўскія вернікі-каталікі, але і з іншых куткоў Беларусі. Да адноўленнай фашчаўскай капліцы ў гэты дзень прыбылі пілігрымы з Мінска, Магілёва, Горак, Шклова, Маладзечна, таксама многія жыхары з суседніх вёсак.

На пачатку ўрачыстасці перад вернікамі з паведамленнем “З гісторыі каталіцкага касцёла ў вёсцы Фашчаўка” выступіў краязнаўца са Шклова Аляксандр Грудзіна. А потым пачалася непасрэдна Святая Імша.  З прывітальным словам да прысутны звярнуўся фашчаўскі пробашч ксёндз Аляксандр Шупенька, а ўрачыстае набажэнства ўзначаліў ксёндз Віталій Маргуноў – пробашч парафіі Найсвяцейшай Панны Марыі з Магілёва. Вельмі ўзнёслае і кранучае казанне да вернікаў зрабіў Віталій Чабатар – вікарый парафіі Святога Антонія з Магілёва.

У сваёй прамове ксёндз-вікарый больш глыбока растлумачыў сэнс постаці Марыі – Маці Хрыста. Адзначыў, што яна пражыла жыццё бязгрэшнае і ва ўсе часы была прыкладам любові, пакоры і чыстага сумлення. Перад ёй людзі рознай веры, сацыяльнага стану, узросту схіляюць калені, дзякуючы за атрыманыя даброты. На прыканцы прамовы святар звярнуўся да прысутных з наступнымі славамі: “Няхай Маці Божая Фашчаўская і надалей вучыць усіх нас, дапамагае нам і заўсёды адказвае на нашы просьбы і малітвы!” Гучала малітва, рэлігійныя спевы. Вернікі ўшаноўвалі Маці Божую Фашчаўскую.

Пасля імшы быў пачастунак, абявязкова шматлікія сустрэчы, размовы і новыя знаёмствы. Фэст ў Фашчаўцы прайшоў вельмі цікава. Удзельнікі святочнага набажэнства яшчэ доўга не разыходзіліся, бо постаць Маці Божай лунала недзе побач.

 

Гістарычная даведка: Каталіцкі асяродак у Фашчаўцы паўстаў не пазней сярэдзіны XVII стагоддзя. У 1738 годзе пачынаецца будаўніцтва новага мураванага касцёла. І толькі праз 16 гадоў, у 1754 годзе, будаўніцтва храма завершана. Храм быў асвечаны ў гонар Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі. Як гаворыць легенда, цэглу на новы мураваны касцёл выраблялі ў адлегласці 10 кіламетраў у Гарадзішчы, адкуль яна па ланцугу чалавечых рук перадавалася на пабудову храма. У храме была адзінаццаць алтароў. Галоўна алтар з цудатворным абразом Найсвяцейшай Багародзіцы. Святыня належыла да найвялікшых беларускіх каталіцкіх касцёлаў, была бачна па-над лясамі з 15 кіламетраў, а пры добрым надвор’і і з аддалёнага на 47 кіламетраў Магілёва. Але галоўнай асаблівасцю фашчаўскага касцёла быў цудоўны абраз Маці Божай. Захавалі звесткі аб цудах, якія здзейсніліся праз абраз Дзевы Марыі Фашчаўскай (Хвашчоўскай). Напрыклад, запіс 1787 года паведамляе: “Найсвяцейшая Багародзіца, вядома амаль два стагоддзя шматлікімі міласцямі і цудамі ў сваём Фашчаўскім абразе, здзейсніла ў гэтым годзе цудедзейныя доказы сваёй мацярынскай дабраты”. Далей распавядаецца выпадак цудоўнага вылячэння шляхціча Пацевіча, які доўгі час цяжка хварэў. Пра вёску Фашчаўка ў свой час згадвала і вядомая беларуская газета “Наша Ніва”. У кастрычніку 1908 года выданне паведамляла: “тутака (у Фашчаўцы) скрозь жывуць беларусы, але ёсць і трохі літвінаў. Вось, у тутэйшым касцёле завёўся цяпер парадак, што казанні ксяндзы кажуць па-польску, па-літоўску і па-беларуску; таксама спявае народ песні касцёльныя ў гэтых трох мовах. Беларусы тутэйшыя, як пачулі першы раз казанні  ў сваёй мове, дык ад радасці аж заплакалі”. Потым пачынаюцца жудасныя гады ваяўнічага атэізма. 13 чэрвеня 1937 года, падчас апошняй традыцыйнай пілігрымкі,  калі большасць жыхароў адправілася на свята Святога Антонія да Магілёва, “невядомыя” разбілі і абрабавалі абраз Божае Маці з касцёльнага алтара. А потым “за касцёл” былі ўзяты ксёндз Пётр Януковіч, арганіст Марцін Секацкі, старшыня касцёльнага камітэта Ігнат Давідовіч, бацька і сын Крупенькі, і яшчэ некалькі іншых парафіянаў. Пасля працэса, што апісваўся ў шклоўскіх газетах, яны былі растраляны на працягу тыдня. Пасля вайны ўлады спрабавалі зрабіць у касцёле клуб, аднак з-за агульнага супраціву жыхароў ідэя была часова пакінута. Аднак ў пачатку 60-х гадоў тагачаснаму кіраўніцтву вельмі карцела ўсё знішчыць, што не адпавядала “истинно русской истории”. Найбольш верагодна, 24 снежня 1967 года велічны будынак у Фашчаўцы быў узарваны. Па ўспамінам мясцовых жыхароў: “Касцёл лёгка ўзняўся і апаў. Снег быў чырвоны, быццам ад крыві, ад цаглянога пылу”.

Харытон Васільевіч