«Артыкул у рубрыцы «Меркаванне» з’яўляецца выглядам матэрыялу, які адлюстроўвае выключна пункт гледжання аўтара. Меркаванні рэдакцыі «Магілёскага рэгіёна» можа не супадаць з пунктам гледжання аўтара. Рэдакцыя не нясе адказнасці за дакладнасць і тлумачэнне прыведзенай інфармацыі і выконвае выключна ролю носьбіта. Вы можаце даслаць свой артыкул на пошту 6tvmogilev@gmail.com для размяшчэння ў рубрыцы «Меркаванне», якую мы апублікуем».
Кажуць, што гэта яшчэ не ўсе таямніцы, якія захоўвае наш лабірынт. Ёсць смельчакі, якія наважыліся распавесці пра сапраўдную перастрэлку, якая нібыта тут мела месца. “І хто з кім перастрэльваўся?” – спытаецеся вы. Але вось тут ужо ў адказ – маўчанне… Толькі адна бабуля намякнула, што нібыта гэта люкі з цыклопамі зачапіліся. Мяркуйце самі:
І вось, напэўна, каб ужо раз і назаўсёды навесці парадак, па межах лабірынта вырашана паставіць сапраўдныя фарпосты. Каб быць гатовымі да любых абстрэлаў.
Не выключаецца, што гэта супрацоўнікі вядомай нам гаспадарчай групы атрымалі новае заданне. І як сапраўдныя чырвонаармейцы, яны не падвялі! Узведзены аб’ект атрымаўся ўнікальным. Кожны, хто праходзіў міма, не аднойчы задумваўся – што яму гэта канструкцыя няўлоўна нагадвае? І толькі тыя дасведчаныя, хто знаёмы са спецыфікай фартыфікацыйных узмацненняў, раптам усхамяналіся – а ці не падобна гэта на дот з самой лініі Сталіна? Што ж, добрая ідэя! Хай баяцца тыя, хто супраць нас!
P.S
У 2016 годзе неяк сышліся ўмовы, і побач з адным самых небяспечных люкаў апынулася адна добрая фея з дзяржаўнай установы. Было гэта напярэдадні Нацыянальнага сходу, таму, магчыма, справа вырашылася імгненна – літаральна назаўтра падступную пашчу замуравалі цаментнай пломбай. Прыкладна праз год над адным з каналізацыйных калодзежаў усталявалі ўжо добра вядомую нам надбудову, падобную на дот (гл. папярэднія фота). Але ж трэба было б нейкім чынам прыкласці намаганні і зрабіць пераможны рывок! І, нарэшце, скончыць справу з тымі люкамі хаця б да 2021 года, адзначыўшы такім чынам 10-гадовы юбілей пасля першай публікацыі.
А на 2019 год мы маем тое, што маем. Мяркуйце самі:
На дошках, якія і так ледзь ліпяць, некалькі гадоў таму, – відаць, для выпрабавання, – паклалі пліту: вытрымае ці не вытрымае?
У наступным годзе аказалася, што “канструкцыя” трывае! Тым больш, яе ўжо добра падмацоўваюць карані ды леташняя трава.
А далей за гэты люк і ўвогуле можна не хвалявацца – лёд падтрымае не горш, чым бетон.
Ну і так далей. Карацей, ВСЁ ИДЁТ ПО ПЛАНУ, таварышы! Гэта ўсяго толькі люкі. Не гледзячы на тое, што гэта люкі нашага жыцця! Ад якіх і жыццё часам напрамую залежыць, і якія ў пэўным выпадку апынуліся сапраўдным адлюстраваннем нашага існавання ў грамадстве.
На примере одного приема граждан в Могилевской области.
Иллюстрация Васи Ложкина
Замглавы Администрации президента Максим Рыженков провел выездной прием граждан в Глуске. По словам чиновника, все обращения, которые поступили главе государства в соответствующие органы власти и управления до «Большого разговора», во время и после, находятся на контроле Администрации президента.
Среди тех, кто попал на прием к Рыженкову, были активистки гражданской инициативы«Против беззакония в судах и прокуратуре»Любовь Санкевич, Валентина Коваленко и юрист Тамара Сергей.
Вот как этот эпизод приема в Груске описывает БЕЛТА: «Жительница Бобруйска пожаловалась, что была несправедливо уволена. По ее словам, она добросовестно работала бухгалтером на одном из предприятий города, занималась расчетом себестоимости продукции. Выявила нарушения в подсчетах, обратилась с вопросами к руководству и была уволена. В 2001 году она была вынуждена покинуть завод с записью в трудовой «за систематическое невыполнение указаний руководства». С тех пор добивается справедливости. Первый заместитель главы Администрации обещал разобраться».
— Деталей я не знаю. Дело тяжелое, событие произошло 18 лет назад, и сегодня восстановить все обстоятельно сложно. Однако, я думаю, человек виновный не стал бы так долго добиваться справедливости. Пока ничего сказать не могу, но изучу вопрос, — цитирует Рыженкова государственное агентство.
«Салідарнасць» побеседовала с активистками инициативы о том, что происходило на приеме.
— Я записалась на прием второй, третьей была Валентина Коваленко, но вскоре ей позвонили и отказали в приеме. Благодаря настойчивости Тамары Серей мы обе все же попали на встречу, — рассказала жительница Бобруйска Любовь Санкевич.
Любовь Санкевич
Любовь Михайловна подготовила Рыженкову несколько вопросов, но озвучила самый сложный — о попытках в течение 18 лет добиться правды о несправедливом увольнении.
— Чиновники научились выбирать наиболее удобную для себя проблему, игнорируя сложные вопросы, — объясняет она.
Женщина подробно рассказала заместителю главы Администрации президента свою историю. Об увольнении с завода в 2001-м, о роли в ее деле бывшего председателя Могилевского облисполкома Бориса Батуры — по мнению женщины, именно его влияние привело к тому, что она столько лет не может добиться правды.
— Я была на приемах у генпрокурора, председателя Верховного суда, обращалась к министру юстиции. За эти годы у меня собрался целый архив отписок от чиновников. Тот же председатель Верховного суда Валентин Сукало так ни разу и не ответил мне по существу. Однажды на мои вопросы вдруг сделал мне комплимент, похвалив кофточку, в которой я пришла к нему на прием, — рассказала «Салідарнасці» бобруйчанка.
Любовь Михайловна не питает особых иллюзий на позитивный результат от приема в Глуске:
— Я была на приеме у главы администрации Натальи Кочановой, подробно рассказывала ей все то же, что и ее заму, показывала все свои документы. И что? Воз и ныне там. Но я все равно не буду молчать и продолжу делать то, что делаю.
Своими впечатлениями об увиденном в Глуске поделилась и юрист Тамара Сергей. По ее словам, на прием к Рыженкову записались около тридцати человек:
— Для Глуска это очень много. В основном пришли жители района, большинство — пожилые люди. Проблемы самые разные: от увольнений с работы по контрактной системе, бытовые истории, судебные волокиты.
Тамара Сергей рассказала, что в присутствии местных чиновников обратила внимание замглавы Администрации президента на эффективность районных и городских властей:
— На приемы люди приходят из-за того, что их проблемы годами не решаются на местном уровне. Местные власти чувствуют себя очень уверенно, особенно в своей безнаказанности. И поэтому простому человеку приходится записываться на прием, чтобы донести свои проблемы на самый верх. Я спросила у Рыженкова, докладывает ли он главе государства об услышанном на приемах, знает ли он о том, как и чем живут люди в регионах. И на этот риторический вопрос услышала риторический ответ: «Да, он знает».
Удивили Тамару Сергей и сюжеты телеканалов СТВ и ОНТ, сделанные на приеме. По ее словам, она лично видела процесс записи интервью с одним из местных жителей. Тот пожаловался на косметический ремонт, который сделали в подъезде его дома накануне капитального ремонта. Но в сюжет этот момент не попал. Как и беседа чиновника с активистками инициативы.
О необходимости решать локальные проблемы на уровне местных администраций на самом верху говорят не первый год. К примеру, только в 2017-м Наталья Кочанова не менее десяти раз призывала местную вертикаль «искать новые подходы в работе с обращениями граждан».
Администрация президента ежедневно получает сотни обращений возмущенных граждан, многие из которых действительно нужно решать на местах. Но результат все тот же: высокопоставленные чиновники до сих пор вынуждены выслушивать истории простых белорусов о неправильно оформленной пристройке к дому и отсутствии тротуаров.
Прием в Глуске — всего лишь фрагмент большой истории безрезультатных походов простых белорусов по кабинетам судов и исполкомов. И здесь сложно не согласиться с выводом Тамары Сергей об уверенности чиновников. Ведь всех их назначают сверху. И ответ они несут только перед тем, кто их назначил. Перед рядовыми гражданами они абсолютно неподотчетны. А тот, кто назначает слуг народа, и, вроде бы, все знает, не торопится прервать этот замкнутый круг.
Вясной 2014 года, як і чакалася, – яны зноў актывізаваліся. Пытанне “Хто?” задаваць ужо было б не тактоўна. Яны адзін за адным з’яўляліся нечакана, палохаючы рэдкіх мінакоў і работнікаў гаспадарчай групы сваёй таямнічай прысутнасцю.
Да таго ж паводзіліся агрэсіўна, натапырыўшы ўсе свае вострыя часткі, нібыта нацэльваючыся параніць любога, хто апынецца ў зоне дасягальнасці. А калі б той нехта, напрыклад у цемнаце, пераскочыў бы небяспечныя цвікі, то адразу ж трапіў бы ў пастку, прыкрытыю зверху гнілымі дошкамі.
Па сапраўднаму шкада, што секцыю альпіністаў так і не паспелі адкрыць. Таму што нарэшце, па указу звыш, засыпалі будаўнічым смеццем той глыбокі люк, на базе якога планавалася падрыхтоўка будучых скалалазаў (гл. частку І, “люк з лыжамі”).
А вось з дрэвам, якое раптоўна завалілася, выйшла больш сур’ёзная сітуацыя. Яго нечаканае і загадкавае падзенне вызначыла шмат якія фатальныя падзеі. Напрыклад, закрываецца інтэрнат аддзела адукацыі, які месціўся праз дарогу ад дрэва. Адукцыйны цэнтр “Ветразь” тэрмінова пакідае будынак былой школы ў цэнтры мястэчка і шукае прытулак на ўскрайку. Музей аддзела адукацыі, які назбіраў пэўную колькасць матэрыялаў, так і не адкрыўся.
Праўда, гаражы, склады, стадыён і, нават, прыбіральня, пакуль застаюцца на месцы. Як не цяжка здагадацца спецзаданне па ахове гэтых важных стратэгічных аб’ектаў атрымлівае не хто-небудзь – вядомая нам гаспадарчая група аддзела адукацыі.
Гукнулася і Мінатаўрам. Як высветлілася, сучасныя Мінатаўры знаходзяцца ў значна больш спрыяльных умовах, чым летапісныя – іх проста здымаюць з пасады, такім чынам абмінаючы праблему сустрэчы са сваім Тэсеем.
На іх месца прэтэндуюць многія. Добра, калі патрапіць не Цыклоп, а хаця б які-небудзь Кентаўр. Але спадзяванні гэта адно, а рэальнасць – гэта іншае. Калі прэтэндэнт заняў трон, на тэрыторыі нашага чароўнага лабірынта, замаскіраванага пад каналізацыйную сістэму (і за якой мы з вамі назіраем не першы год), раптам знікаюць усе дрэвы (sic!).
Мала таго, стратэгічны аб’ект, на які калісьці ўказала паваленае дрэва, таксама бясследна знікае. Такім чынам, спартсмены са стадыёна, кінолагі-пачаткоўцы а разам з імі і адважная гаспадарчая група – усе застаюцца без прыбіральні. І калі шукаць нейкае выйсце, дык і за дрэва няма як схавацца.
Нездарма мы ж маем справу з істотамі амаль фантастычнымі. Вось так у гэты загадкавы лабірынт, які пачынаўся з бяскрыўдных каляровых люкаў, уцягваецца ўсё больш і больш аб’ектаў з не вельмі радасным для іх фіналам.
