Галоўная » Меркаванне » Page 67

Под флагом НКВД – про патриотизм и любовь к народу

В последнее время участились одиночные залпы по бело-красно-белому флагу. Идеологические «стрелки», то есть сторонники красно-зелёного полотнища, ищут любые поводы, чтобы опорочить многовековой исторический символ страны. Сами того не понимая, что лишь наживают себе неприятности из-за своей же невежественности.

 Чего стоит одно из последних заявлений Министерства обороны о том, что бело-красно-белый флаг – это «антигосударственная символика». Исправились, правда, быстро – но выглядит всё же это, как проявление бескультурья и безграмотности.

Сразу расставим точки над «i»: единственный аргумент идеологических «стрелков» – тот факт, что якобы под этим флагом некоторая часть населения Беларуси встречала немецкие войска в 1941 году.

Но, все «стрелковые» аргументы рассыпаются мгновенно, если вспомнить цепь трагических событий на территории Беларуси в совсем короткий отрезок времени, равный примерно двум десяткам лет до начала Второй мировой войны:

-провозглашение Белорусской Народной Республики – независимого государства в примерных границах теперешней Беларуси (1918).

-оккупация и захват территорий независимой республики советскими войсками (1919);

-создание БССР и тут же выход из РСФСР, создание Литовско-Белорусской Республики (1919), затем оккупация её польскими войсками и, как результат – прекращение существования республики;

-раздел территории Беларуси согласно Рижскому договору между Польшей, Российской Федерацией и Украиной (1921, представители Беларуси при подписании не присутствовали);

-создание военного национального формирования Слуцкі Збройны Чын, как акт несогласия с результатами Рижского договора (1921, город Слуцк оказался в приграничной зоне в центре событий национального характера);

-с 1920 до 1930 активное вооружённое сопротивление местного населения (в основном сельского) политике «советизации» и «продразвёрстки» – другими словами вооружённый отпор оккупации и несогласие с обречением населения на голодное существование (то, что сами красноармейцы позиционировали белорусские земли как «оккупированные территории» подтверждается многочисленными официальными советскими отчётными и межведомственными документами);

– с 1930 до 1939 массовые репрессии и геноцид белорусского населения: целенаправленное уничтожение белорусской элиты – учёных, литераторов, представителей интеллигенции (всего около 300 000 только расстрелянных); сотни тысяч крестьян объявлены «кулаками» и высланы за Полярный круг; в дополнение к ним с 1939 по 1941 с территорий присоединённой Западной Беларуси выслано около 200 000 крестьян на Крайний Север, в Сибирь, в Казахстан – в вагонах для скота, безо всяких средств к существованию.

Как вы думаете, кто-то на белорусской земле был рад таким «хозяевам»? Немецкие захватчики по сравнению с советскими оккупантами выглядели на порядок выше. Здесь их никто не думает ни оправдывать, ни возвышать – просто сравниваются два вида оккупации.

А белорусский народ в начале войны просто сделал выбор, исходя из простой житейской логики: «из двух зол выбираем меньшее – оккупанты и те, и другие. Только есть один нюанс – что такое «братская помощь с востока» нам уже очень хорошо известно…».

После того, как «нквдшниками» были расстреляны родственники, знакомые, соседи, после уничтожения хуторов, деревень, посёлков и угона их жителей в рабство, после «ликвидации» лучших представителей республики – скажите, пожалуйста, местные люди гордо встанут и, как в советском пропагандистском кино, поднимут красно-зелёный флаг? Конечно же – нет!

Очень просто идеологическим троллям сейчас чесать языком, получая за это государственную зарплату. А вот их предкам переживать те времена было очень непросто. Также как и пережить войну – совсем не такую красивую, как в советском кино и послевоенных идеологически выверенных сказках. И до 1953 года дожить также было крайне сложно – ведь расстрелы и необоснованные репрессии в БССР никто не отменял.

А всё это происходило – вы не поверите – под тем самым флагом, который выбрали в качестве «гос. символа» и «нквдшники» в своё время, и наши новые «творцы-историки» – те самые, которые жили и творили «со Скариной в Петербурге» и кто ослепляет своим образованием, взращённый на «стихах Быкова». Преемственность традиций?

Да уж, поистине непросто разобраться – кто кого встречал и под какими флагами.

Юрий Нестеренко

Перанос помніка Леніна – загаворванне зубоў крычаўскай улады

На фоне палітычнага крызісу ў краіне наступіў час вельмі высокай актыўнасці людзей, якія гатовы адстойваць свае правы і свабоды. Гэта датычыцца ў пэўнай ступені таксама сярэдніх і малых беларускіх гарадоў.

У Крычаве, між іншым, на адным з першых паслявыбарчых мітынгаў выйшла да тысячы чалавек на вуліцы ў знак пратэсту супраць гвалту і масавай фальсіфікацыі выбараў. І гэта надзвычай важна і пазітыўна, бо ў 26-тысячным горадзе такой актыўнасці даўно ўжо не было. На вялікі жаль для мясцовай улады актыўны чалавек са сваёй пазіцыяй лічыцца вельмі небяспечным. Тым больш, што мясцовая грамадскасць з дапамогай грамадскага актывіста і рэдактара незалежнай газеты “Вольны горад” Сяргея Няроўнага сфармавала рэзалюцыю «Сходу жыхароў Крычава», у якой патрабавалася «неадкладная адстаўка Лукашэнкі», вызваленне палітвязняў, арышт кіраўніцтва сілавых структураў, вінаватых у гвалце супраць мірных дэманстрантаў, і старшыні Цэнтральнай выбарчай камісіі, а таксама прызнанне Ціханоўскай прэзыдэнткай. Актывіста АГП Сяргея Няроўнага і прафсаюзу работнікаў РЭП Юрыя Шувалава прыцягнулі да адміністрацыйнай адказнасці і вынеслі пракурорскае папярэджанне. Мясцовая ўлада такім чынам вырашыла спыніць мірныя пратэсты, паўплываўшы на найбольш актыўных людзей сярод мітынгоўцаў. Панічны страх улады і персанальна старшыні райвыканкама Седукова Андрэя Мікалаевіча перад народам прымусіў прыдумаць ініцыятыву, каб адцягнуць увагу ад актуальных падзей у краіне і горадзе. У газеце “Кричевская жизнь ад 29 жніўня за нумарам № 67 з’явілася інфармацыя пра ініцыятыву перанесці помнік Леніна мясцовай уладай. Адна з прапаноў па пераносу помніка – парк Перамогі ў т.зв. “Мікрагарадок” (м-н “Сож” і м-н “Камсамольскі”). На сайце Крычаўскага райвыканкама таксама размяшчаецца гэтая аб’ява пад назвай Приглашаем к обсуждению:

Уважаемые жители города Кричева!

Мы обращаемся ко всем гражданам неравнодушным к изменению облика нашего города.

В связи с планируемым проведением благоустройства территории, прилегающей к районному Центру культуры, Кричевский районный исполнительный комитет проводит опрос общественного мнения по переносу памятника В.И.Ленину к  возможному месту его установки.

Предлагаемое место для установки  парк Победы (между памятным знаком «Самолет» и Курганом Славы).        

Опрос проводится  с 29 августа по 29 сентября 2020 г.

Предложения направлять по электронной почте kiidea@tut.by или сообщать в отдел архитектуры и строительства райисполкома по телефонам 26-647, 26-627, в отдел идеологической работы и по делам молодежи райисполкома по телефонам 26-375, 26-378.

Нам важно ваше мнение.

Пасля прачытання дадзенай аб’явы паўстаюць адразу пытанні: 1) Ці з’яўляецца гэта надта актуальным у цяперашніх умовах палітычнага крызісу? 2) Ці актуальна менавіта гэта месца?

Трэба трошку абазначыць гісторыю помніка Леніна, які знаходзіцца на аднайменнай плошчы ў цэнтры старадаўняй часткі горада, якая магчыма ў свой час называлася Рынкавай. Помнік Леніну недалёка ад Цэнтра культуры быў пастаўлены ў 1960 годзе. Наогул у Крычаве дагэтуль стаяць чатыры помнікі “важдзю пралетарыята” і ўсе яны знаходзяцца ў парках і на плошчах розных частак горада. Хаця на працягу пасляваеннай гісторыі горада помнікаў Леніну ўсталёўвалася цэлых шэсць. Абсалютна не жартую, калі скажу, што ў некаторых гараджанаў старэйшага пакалення (і не толькі!) вялікі помнік Леніну на плошчы ў старой частцы горада асацыюецца з яго вобразам і гісторыяй. Помнік галоўнаму камуністу — гэта таксама гісторыя, але цэнтральныя пляцы мусяць займаць больш годныя і важныя асобы горада і краіны. З сумам і жалем вымушаны канстатаваць – гісторыя горада забыта, неактуалізавана і наогул ігнаруецца мясцовымі ўладамі.

Але самае парадаксальнае ў помніку Леніну яго размяшчэнне. У сувязі з гэтым хацелася б прыгадаць словы майго аднагрупніка па ўніверсітэцкай лаве, якому калісьці паказваў славутасці сваёй малой радзімы. Паглядзеўшы на гарадскі краявід, што змешчаны ніжэй на фотаздымку, ён сказаў: “Хм, Ленін, які ідзе ў царкву!”.
І сапраўды атрымоўваецца нейкі дысананс – Ленін насупраць царквы. Такі гарадскі краявід раўназначны супрацьпастаўленню “атэізм – рэлігійнасць” альбо захаванне старой спадчыны – імкненне будавання новага света шляхам знішчэння тысячагадовых традыцый (палітычных, эканамічных, культурных, рэлігійных). Цэнтральны пляц горада яскрава адлюстроўвае прыведзеныя пары супрацьпастаўленых паняццяў, а таксама ментальнасць і псіхалогію тутэйшых гараджанаў.

У горадзе пасля развалу СССР праходзілі агульнарэспубліканскія працэсы — адбылося невялічкае рэлігійнае адраджэнне. Насупраць Леніна была адноўлена Ўваскрасенская царква, з’явіўся каталіцкі прыход разам з некалькімі пратэстанскімі цэрквамі. А вось мясцовы ваенкамат так і стаіць на месцы знішчанага бальшавікамі ў 1930-х гг. касцёла. Прычым падворак ваенкамата, як мяркуюць мясцовыя краязнаўцы, з’яўляўся могілкамі, дзе хавалі мясцовых ксяндзоў.

Парадкі, якія існуюць у крычаўскім грамадстве, не так далёка адыйшлі ад савецкіх: рэпрэсіўныя метады кіравання яшчэ пануюць як у старшыні райвыканкама і яго намесніка, так і дырэктароў розных прадпрыемстваў і ўстаноў адукацыі. І помнік галоўнаму камуністу якраз ілюстрацыя крыху абноўленых савецкіх парадкаў у горадзе і наогул у краіне.

Зразумела што прыбраць “таварыша”, на рэстаўрацыю якога ідзе кожны год пэўная сума грошай трэба было ўжо даўно, каб не траціць раённыя фінансы, якія можна выкарыстоўваць больш рацыянальна і па справе. Больш за тое, помнік не актуальны ў гістарычным плане для горада і састарэў ідэалагічна. Упэўнены, што моладзь не надта звяртае ўвагі на манумент. Тым больш сённяшнія школьнікі са здзіўленнем чуюць пра нейкага “дзедушку Леніна”, які ім абсалютна незнаёмы і абыякавы, як і ўся савецкая мінуўшчына. Мне здаецца, што яго наогул не варта дзе-небудзь усталёўваць, а хутчэй за ўсё захаваць у якасці прыкладу аб’екта манументальнага мастацтва мінулай эпохі (які будзе знаходзіццв ў фондах якога-небудзь Дома культуры) ці ў якасці музейнага экспаната. Разумею, што ўлада хоча сканструяваць чарговы міф і спалучыць савецкі помнік з паркам Перамогі і такім чынам праслаўляць стагоддзе савецкага мінулага горада і краіны, а таксама сеняшнюю Беларусь як пераемніцу савецкіх традыцый. Аднак прысутнасць помніка ў парку толькі чарговы раз пакажа прыклад негатоўнасці чыноўніцкага апарату змяняцца і глядзець праўдзе ў вочы.  Тым больш хіба недастаткова тых помнікаў і мемарыялаў, якія знаходзяцца ў парку Перамогі? Іх у прыгожай гарадской зялёнай зоне цэлых чатыры: курган Славы, алея Славы, помнік воінам-інтэрнацыяналістам, помнік-самалёт з мемарыяльнай дошкай, прысвечанай подзвігу (1964 г.)  лётчыка, капітана Дашкіна Віктара. Побач з паркам размешчаны яшчэ і стадыён “Сож-2002”, а таксама басейн. На тэрыторыі парка знаходзіцца і танпляцоўка, якая, аднак, цяпер ніякім чынам не выкарыстоўваецца мясцовай уладай, нягледзячы на тое, што моладзь там так бы мовіць “тусуецца”. Ці не здаецца, што ўсталяванне помніка Леніну ў парку Перамогі будзе памылкай, бо парк ператворыцца ў музей савейкай эпохі?

З іншага боку важна адзначыць, што цяпер гэта негалоўная праблема і гэтая ініцыятыва, якая заклікае ўсіх актыўных грамадзянаў узяць чынны ўдзел у абмеркаванні, зъящляецца другаснай. Гэта хутчэй за ўсё спроба адцягнуць увагу ад галоўнага пытання – справядлівых выбараў, адстаўкі нелегітымнага прэзідэнта і бяздарных чыноўнікаў з адсютнасцю банальнай чалавечай маралі. Менавіта гэтыя патрабаванні былі высунуты грамадскасцю Крычава, якия не гатовы слухаць цяперашні старшыня райвыканкама – “таварыш” Седукоў. Так што, спадарства, не вядземся на загаворванні зубоў, а ўпэўнена стаім на пазіцыях вырашэння найважнейшых пытанняў у нашым грамадстве! Упэўнены, што да канкрэтных дзеянняў мясцовая дзейсная ўлада не дойдзе, а гэтыя заявы акажуцца проста пустымі словамі. Нагадаю, што восенню 2019 г. ужо быў прэцэдэнт, калі помнік Леніну ў дзіцячым парку ў Крычава планалаві дэмантаваць і рэканструяваць. Паралельна ў лістападзе 2019 г. у былым доме піянераў адчыніць цэнтр “Экаэнэргетыка” і пасля абнаўлення помніка, паставіць разам з новай установай. Аднак нічога зроблена не было дагэтуль, нягледзячы на тое, што гэтую ініцыятыву піярыла мясцовая “раёнка”.

Пащтаруся, што праблема пераносу помніка Леніна цяпер не так востра стаіць, ды й яго не варта ставіць ў парках ці цэнтральных плошчах. Яго перанос здзейсніць будзе вельмі лёгка і хутка, бо ён не ўключаны нават ў мясцовы спіс гісторыка-культурнай каштоўнасці Гэты манументальны помнік цудоўны экспанат, які ілюструе памылковы шлях грамадства, непростыя часы нашай краіны да шляху стварэння паўнавартаснай нацыянальнай дзяржавы – незалежнай Рэспублікі Беларусь!

 Алесь Крыжэвіч 

Дмитрий Глуховский: Путин зарекомендовал себя как папа всех людоедов на земле

Писатель Дмитрий Глуховский прокомментировал готовность Кремля помочь Александру Лукашенко подавить протесты сторонников перемен. – Понимаете, если … чытаць далей

Дэвальвацыя 2020: наколькі абясцэніцца беларускі рубель?

Працуем, зарабляем, а ў гаманцы грошай усё менее. З падзеннем курсу беларускага рубля заробкі ў доларавым эквіваленце змяншаюцца, а імпартныя тавары імкліва даражэюць.

«Калі вы зарабляеце, да прыкладу, 1000 рублёў, і гэта было недзе 500 $, то пры рэзкім падзенні курсу рубля ў вас можа апынуцца толькі 300 $. І калі за паўтысячы долараў вы маглі з’ездзіць, умоўна кажучы, у Егіпет, то цяпер ужо не. Гэта датычыць таксама і набыткаў, пакупкі рэчаў», – кажа эканамічны аглядальнік Аляксандр Заяц.

Беларусы пашыхтаваліся ў чэргі ля абменнікаў: хтосьці, каб перавесці свае рублёвыя ашчаджэнні ў валюту, іншыя – каб дзеля выезду за мяжу набыць долары і еўра, нехта сплочвае крэдыты ў валюце ці доларамі расплачваецца за здым жытла. Але ўзнікла іншая праблема – у абменніках і банках не стае наяўнай валюты. Як распавялі «Белсату» жыхары Магілёва, толькі ў адным з 5 абменнікаў атрымліваецца знайсці валюту. Не лепшая сітуацыя і ў іншых гарадах. У сувязі з гэтым Нацбанк заклікаў фінансавыя ўстановы стрымана ўстанаўліваць курсы валютаў ды інфармаваць людзей пра магчымасць безнаяўнага набыцця замежных грашовых адзінак. Самая ж галоўная фінансавая ўстанова краіны пакуль не прымае асаблівых захадаў для стрымання росту валюты.

«Нацбанк, навучаны горкім досведам 2011 года, пачаў праводзіць больш узважаную палітыку, згладжваючы толькі рэзкія ваганні. Палітыкі стрымання пакуль мы не назіраем», – кажа Аляксандр Заяц.

 

«Нацбанк не будзе стрымліваць курс»

Напярэдадні і Лукашэнка адзначыў, што кіраўніцтва краіны не мае намеру стрымліваць падзенне курсу рубля:

«Калі народ хоча купіць долар – калі ласка, ён сёння каштуе колькі каштуе. У нас плаваючы курс: попыт вялікі – значыць, даражэй будзе гэты долар або еўра, попыт меншы – значыць, будзе танней каштаваць. Мы, учапіўшыся рукамі, не стрымліваем курс рубля».

Фінансавы аналітык «Альпары Еўразія» Вадзім Іосуб лічыць, што сапраўдная прычына – у сціплых фінансавых магчымасцях Нацбанку.

«Золатавалютныя рэзервы Беларусі цяпер каля $ 8 млрд – гэта не так і шмат. І я не думаю, што Нацбанк будзе проста так марнатравіць рэзервы, каб стрымліваць курс», – кажа Вадзім Іосуб.

А гэта значыць, што падаражэнне валют працягнецца. Гэтак дорага як цяпер еўра і долар не каштавалі яшчэ ніколі.

 

Рубель нясецца ў прорву

У некаторых абменніках долар прадаюць ужо па 3 рублі, а еўра – амаль 3,5. І гэта яшчэ не пік падаражэння, перакананыя эканамісты.

Рост долара за апошні месяц. Інфаграфіка nbrb.by

Аднак пахудзеюць не толькі гаманцы простых беларусаў, зменшыцца і дзяржаўны бюджэт.

«Дэфіцыт дзяржаўнага бюджэту да канца года можа складці 6,5 %. Гэта вельмі шмат. А гэта значыць, што будзе змяншацца фінансаванне пэўных напрамкаў і даходы насельніцтва. Будзе паніжэнне ўзроўню жыцця, таму што інфляцыя і рост курсу валюты з’ядуць даходы насельніцтва», – кажа эканаміст Леанід Злотнікаў.

 

Што рабіць людзям, каб не дайсці да галечы?

Эксперты кажуць, што дзейная ўлада загнала беларусаў у сітуацыю, у якой што б яны цяпер не зрабілі – усё адно будзе кепска.

«Калі ў вас на дэпазіце ляжыць $ 5 тыс. і вы баіцеся, што вам іх ніколі не вернуць, і калі вам зараз удалося б іх зняць, то што вы з імі зробіце? Дома захоўваць – рызыка, перавесці ў золата – рызыка, пакласці ў ячэйку – усе памятаюць гісторыю «Белгазпрамбанку», таму таксама рызыка», – адзначае Аляксандр Заяц.

«Калі даверыцца банкам, пакінуць там грошы, то няма гарантыяў, што валютныя ўклады не будуць замарожаныя або не будуць канвертаваныя ў рублі. З іншага боку, калі ўсе адначасова пабягуць у банкі за сваймі ўкладамі, банкаўская сістэма гарантавана ляжа і ўсе свае ўклады назад гарантавана не атрымаюць», – перакананы Вадзім Іосуб.

Гэтак жа «і так будзе кепска і гэтак не добра» датычыць усіх палітыка-эканамічных перспектываў нашай краіны: палітычны крызіс выклікае падзенне эканомікі і зніжэнне ўзроўню жыцця беларусаў, а гэта ў сваю чаргу выклікае яшчэ большае палітычнае напружанне. Незалежныя палітолагі і эканамісты сыходзяцца ў адным, што выйсце з гэтага замкнёнага кола толькі адно – змена ўлады. Бо толькі гэта гарантуе прыток інвестыцыяў у Беларусь, атрыманне замежнай дапамогі і танных крэдытаў на правядзенне рэформаў і развіцце краіны.

Карыкатуры: Дэ Лёс

ВС Belsat.eu