Таццяна Сівачэнка, 34 гады, інжынэр-навукоўца, Магілёў:
„Увечары 10 кастрычніка мяне і яшчэ 12 чалавек схапілі на ўскрайку Магілёва, у пасёлку Ямніцкім. Мы сабраліся на беразе тамтэйшай сажалкі на пікнік. У нас былі бел-чырвона-белыя караблікі і невялікі плыт. Амапаўцы зьявіліся нечакана на двух мікрааўтобусах. Яны адмовіліся называць прычыну нашага затрыманьня, не прадставіліся. Адзін зь іх мне сказаў, што пра наш пікнік ім было вядома. Я пасьпела паведаміць маці, што нас забіраюць.
Тое, што нам давялося перажыць у міліцыі і ізалятары, іначай як зьдзекам зь людзей назваць не магу. У паводзінах міліцыянтаў чыталася, што зь мірнымі грамадзянамі яны могуць рабіць усё, бо маюць на тое ўладу. Яе ім даюць пагоны, дубінкі, зброя і фізычная перавага.
Нашу кампанію, у якой было шэсьць жанчын, даставілі ў Ленінскі аддзел міліцыі і разьмясьцілі ў вучэбнай клясе пад наглядам амапаўцаў у масках. Супрацоўнік аддзелу загадаў выкласьці на стол тэлефоны. На наша патрабаваньне назвацца заявіў, што гэтага рабіць не абавязаны. Па трое нас вадзілі фатаграфавацца.
Адной з затрыманых, Натальлі, стала кепска. Яна пачала задыхацца. Вызвалілі «хуткую», якая ехала амаль гадзіну. Апэратыўнік Гейгер, які намі «апекаваўся», быў незадаволены тым, што зрабілася з затрыманай і патрабаваў, каб яна супакоілася. Ігнараваў просьбы вывесьці яе ў асобны пакой, дзе была канапа. Праз паўгадзіны пагадзіўся, але не дазволіў Натальлі легчы. Жанчыну шпіталізавалі ў перадынсультным стане. Пазьней адпусьцілі яшчэ адну нявольніцу, бо ў яе дома засталіся непаўналетнія дзеці.
Мяне дапытваў супрацоўнік аддзелу Пушын. На пытаньні міліцыянта я адказваць адмовіліся, скарыстаўшыся канстытуцыйным правам ня сьведчыць супраць сябе. Потым даведалася, што тых, хто не падпісаў пратаколы, адправяць у ізалятар. Нас вінавацілі ва ўдзеле ў несанкцыянаваным мерапрыемстве. У мяне асабіста было пазначана, што я парушыла парадак арганізацыі і правядзеньня мерапрыемства другі раз за год. Мне пагражала суровейшае пакараньне, чым іншым.
Першых у ізалятар павезьлі хлопцаў. Чатырох жанчын пакінулі ў міліцыі, бо ў ізалятары не было супрацоўніц. Нас пасадзілі ў «малпоўню». У першай на падлозе былі не прыбраныя ваніты. Перавялі ў іншую. У ёй мы прабылі 8 гадзінаў.
Гэта была невялікая бэтонная камора з драўлянай падлогаю. На ўваходзе ў яе загадалі разуцца і абутак пакінуць звонку. Было дзіка холадна. Учатырох мы сядзелі на невялікай лаўцы і, каб сагрэцца, туліліся адна да адной. Ногі грэлі, расьціраючы іх. На сьцяну не абапіраліся, бо яна была халодная і мы баяліся застудзіцца. Нас выводзілі ў сьмярдзючую прыбіральню. У ёй не было мыла. Піць з-пад крана гідзіліся.
У ізалятары я апынулася другі раз. Першы, у траўні, мяне забралі з дому акурат на дзень народзінаў. Гэта быў першы хапун у Магілёве пасьля прыезду каманды Ціханоўскай. Тады падманулі, паабяцаўшы, што празь дзьве гадзіны вярнуся. У няволі прабыла тры дні. Сядзела ў камэры на дзесяцёх адна. У ёй было холадна і стаяў смурод ад дыму цыгарэт і прыбіральні. Да мяне ў камэры трымалі бяздомнікаў. Ад пахаў забалела галава і падкаціла млосьць. Не магла сагрэцца. У канцы другіх сутак зь мяне зьлітасьцівіліся і далі другую коўдру. Тры дні здаліся вечнасьцю. Бавіла час за чытаньнем. Тады ня думалася, што ізалятар пабачу зноў праз паўгода.
Гэтым разам у вязьніцу прывезьлі раніцай і тры з паловай гадзіны трымалі ў дворыку для прагулак. У той дзень імжыла, ад дожджыку не маглі ўратавацца. Было холадна. Па афармленьні ў вязьніцу правялі асабісты надгляд. На ім загадалі разьдзецца да галізны. Папаўдні нас, чатырох затрыманых на пікніку жанчын, падсялілі ў камэру на 5 чалавек да жанчыны з крымінальным мінулым. Зь ёю нам давялося дзяліць прастору.
Нам выдалі пасьцельную бялізну, мыла і туалетную паперу. Ваду пілі з-пад крана. Абеду і вячэры не далі. Пакуль знаходзіліся ў ІЧУ, нас дапытваў супрацоўнік крымінальнага вышуку. Яго цікавала, ці ёсьць сярод нас экстрэмісты і ці ведаем мы такіх.
Блізу 19 гадзін нечакана вывелі з камэры. Каля пакою дзяжурнага мяне чакаў маёр. У той момант падумала, што пераводзяць у сьледчы ізалятар і зьбіраюцца выставіць абвінавачваньне ў крымінальным злачынстве. Міліцыянт уручыў мне позву, каб прыйшла на наступны дзень у Ленінскі аддзел, а калі вывеў з ізалятару, заявіў, што мяне амніставалі. Падвёз дадому. У аддзеле даведалася, што ў матэрыялах справы шмат граматычных памылак, якія нібыта далі падставу мяне адпусьціць. Усе было дужа дзіўна.
Дзьвюх затрыманых са мною жанчын з ізалятару адпусьцілі на наступны дзень. Адна правяла ў ім трое сутак“…
Фота: Радыё Свабода
Крыніца: Радыё Свабода