Для чаго патрэбны рамонт дома? Нармалёвы чалавек адкажа: па-першае, каб падоўжыць тэрмін службы будыніны, а па-другое, каб палепшыць камфорт пражываньня для жыльцоў!
І хто з гэтым паспрачаецца?!
У апошні месяц лета гэтага году распачалі капітальны, як напісана ў пашпарту аб’екту, рамонт дома №79 па вул, Ракасоўскага ў Чэрыкаве. У тым жа пашпарту шмат чаго яшчэ напісана (гэта бачна на фота), але мы зьвернем галоўную ўвагу на пачатак рамонтных работ і іх заканчэньне. А чорным па беламу ў тым жа пашпарту напісана, што пачатак выкананьня работ 1.08.2019 г., заканчэньне – 30.09 2019 г.
Ня ведаю, з якою мэтаю у пашпарту пішуць одно, а на практыцы робіцца зусім па-іншаму. Па маіх здымках бачна, што ўжо 16 (!) чэрвеня была заліта частка адмосткі дома. А рамонт, па сутнасьці, на скончаны яшчэ і на момант напісаньняя гэтага артыкулу. Вядома, аднак, што гэтая “хвароба” перайшла да нас з савецкіх часоў. Але для мяне ды й для жыльцоў нашага дома лічу, ня гэта важна. Галоўнае, як зроблены той самы рамонт! А вось тутацькі шмат пытаньняў паўстае.
Хочацца адзначыць, што з такім кантынгентам рамонтнікаў я сустрэўся ўпершыню! Людзі нібыта з другой планеты зьляцелі. Як мне падаецца, ім не зразумела, што такое экалогія, што такое павага да чужой працы, як зберагчы кусочак зялёнага газона, кветніка. Наляцелі, нібыта ардынцы-варвары!
Навезлі пяску, шчэбню і другіх матэр’ялаў для рамонту дома і насыпалі гэта ўсё прама на траву, якую толькі падкасілі, на кветнікі. Бут таксама тачкамі пачалі выгружаць на зялёную траву пад вокны жыльцоў. Пасьля маёй скаргі ў райвыканкам, прыгналі трактар з каўшом, трактар з прыцепам і пачалі бут грабсьці разам з травой і глебай. Пясок разграблі па траве, стварая выгляд пустыні.
Няўжо той самы пясок нельга было высыпаць у зараней прывезеныя паддоны. Для бута можна было паставіць трактарны прычэп. Напоўнілі ёмістасьці – вывезьлі. Залішні пясок застаўся ў паддоне, таксама вывезьлі. Глядзіш, кругом чысьціня і парадак!!!
Пры рамонце дома гэтыя хлопцы вырашылі праявіць сваю “крутасьць” і прымяніць ноў-хау: адмостку залівалі прама на пясок. Для параўнаньня: калі адбівалі старую адмостку, там быў маналіт шчабёнкі і бетону, залітыя на глыбіню. Як доўга пратрымаецца гэтая заліўка, аднаму Ўсявышняму вядома. Але вада пачала паступаць у падвал трэцяга пад’езду адразу пасьля першых восеньскіх дажджоў. Па скарзе суседкі для ўстараненьня хібаў прывезьлі дзьве машыны грунту і разграблі ўсьцяж той самай адмосткі. Што гэта дасьць, час пакажа. Але ж вядома, што вада дарогу да свайго месца заўжды знойдзе. Ды ў дадатак да ўсяго, як бачна на фота, таўшчыня заліўкі адмосткі вызывае вялікі сумніў. Больш за тое, адмостка зроблена без ухілу, і пасьля дажджу на ёй блішчыць вадзяное люстэрка!
Аб якасьці заліўкі адмосткі можна меркаваць па здымку, які зроблены каля майго пад’езду. На ім бачна, што заліўка не маналітная, як павінна быць. Парушана тэхналогія. Як у будаўнікоў бывае? Скончылася працоўная зьмена, а разам зь ёю – і раствор. Ці наадварот. І разышліся на адпачынак. А тое, што залілі ў наступны дзень – гэта тое самае, што прышыць кабылі хвост!
Але адступімся ад вялікага (рамонту дома) і перайдзем да малога (рамонту нашага пад’езду). Тут і ня ведаю, с чаго пачаць.
Ну, хаця б з таго, што ў пад’ездзе зьнялі старыя прамежкавыя дзьверы, якія прастаялі з 1978 году. Былі яны двустворчатыя, зробленыя з дошкі. Зверху замест спружыны на адну палавінку прыбілі гуму ад камеры аўто, якая у хуткім часе адарвалася ад луткі і боўталася да гэтага году, не выконавючы “свайго абавяку”. Другая частка дзьвярэй таксама заўжды была расчыненай. Такім чынам прамежкавыя дзьверы ў паде’здзе сваю функцыю не выконвалі сорак адзін год і нагадвалі сабою, нібыта грудзі матроса наросхрыст.
Зараз у пад’ездах уманціравалі дзьверы, якія выкарыстоўваюцца у пакоях. Устанавілі зноў-такі з ухілам. Спружыну не паставілі. Такім чынам і новыя дзьверы стаяць пастаянна адчыненыя. А каб яе зачыніць, трэба прайсьці “лікбез”: ручку дзьвярэй трэба нажаць уніз, дзьверы пацягнуць на сябе, а потым ручку павярнуць уверх. А хто гэта будзе рабіць??? Дый і ручка ўжо адарвалася! Дык навошта было “агарод гарадзіць”? Што зрабілі лепшае для жыльцоў? Памянялі быка на індыка! І дзьверы паставілі, нібыта ў кароўніку: пенай залілі і на гэтым паставілі кропку. Такім чынам зрабілі і вокны на пляцоўказ пад’здаў.
Пры ўваходзе ў падвал таксама меліся прамежкавыя дзьверы. Задача іх заключалася ў тым, каб зьменшыць паступленьне халоднага паветра ў падвальнае памяшканьне. Дзьверы былі зроблены з тоўстай дошкі, з двух бакоў абітыя жэсьцю. Іх гэтасама зламалі. Для чаго??? Кажуць, што выпадкова! Тады выпадкова трэба і паставіць іх на месца!
У васеньскі-зімовы перыяд, як мы ведаем, дні кароткія. Цямнее рана. І каб спусьціцца ў падвал пасьля работы за бульбай ці яшчэ мала за чым, жыльцам трэба запаліць лучыну, спусьціцца ўніз па прыступках, каб уключыць электрычнасьць. Такую ж працэдуру трэба зрабіць і пры выхадзе. Дык няўжо не хапіла розуму, каб прымацаваць выключальнік непасрэдны каля ўваходных дзьвярэй? Я размаўляў з энергетыкам. Ён сказаў, што так зроблена па праекту. Тады ўзьнікае пытаньне: хто робіць і для каго робіцца той самы праект??? Праектыроўшчыкі, мабыць , ня ведаюць, што такое падвал і як туды заходзіць?!
Пры будаўніцтве нашага дома яшчэ ў мінулым стагодзьдзі ў пад’ездах чамусьці не паклалі плітку (мабыць, забылі!). Ну хаця б растворам добра залілі. Дык не, накідалі той самы растаор абы як! Атрымаліся бугры ды калдобіны. І зараз у пад’езьдзе ні памыць, ні падмесьці па-сапраўднаму немагчыма.
Па вялікаму рахунку, калі дом рамантуюць капітальна, як напісана ў пашпарту, ўлічваюцца усі хібы будыніны і ўстараняюць іх. Дык мабыць, тады трэба пакласьці і плітку ў пад’ездах??? Ці хаця б неяк зьмікшыраваць няроўнасьці, аб якія жыльцы спатыкаюцца вось ужо амаль паўстагодзьзе!
І яшчэ адзін “сюжэт”. Пры здачы нашага дама ў эксплуатацыю ў 1978 годзе, ў пад’ездах стаялі ацяпляльныя батарэі. Ваду ў кацельні ў той час награвалі вуглём, які быў “здоблены” амаль напалову глебай. Цеплатраса, плюс да гэтага, была дрэнна цеплаізалявана. У выніку батарэі ў нашых кватэрах мелі тэмпературу крыху вышэй, чым у нябожчыка галава. Зразумела, што ў пад’ездах ацяпляльныя прыборы абавязкова б размарозіліся. Таму іх хуценька зрэзалі. Я дагэтуль ня бачыў нідзе ніводнага жылога дома без батарэй у пад’ездах! Наш – адзіны унікальны экземпляр. Можна вадзіць экскурсіі і зарабляць на гэтым грошы.
І на дэсерт. Перад тым, як адправіць гэты артыкул у “плаваньне”, жыльцы нашага дому сустрэліся са мною і паведамілі мне, што пасьля рамонту ў іх кватэрах стала халадней, чым было раней. І запыталі, якая сітуацыя у маіх пакоях? Адказаў ім, што ў мінулыя гады нават зімою я спаў пад летняй коўдрай. А зараз пасьля так званага капітальнага рамонту, хаця яшчэ і марозы не трашчаць, я выцягнуў з шафы тоўстую зімовую “укрывалку”.
Ну што тут сказаць. Рабілі рамонт ня так, як трэба, а як умелі! Больш затое, як сказаў мне спецыяліст фірмы, ў праекту намалявана адно, а па сьмеце грошы выдаткоўваюцца не на ўсё, прадугледжанае ў праекце!!!
На мой погляд дом №79 па вул. Ракасоўскага доўгі час будзе стаяць праблемным і патрабаваць да сябе асаблівай увагі з боку ЖКГ, каб давесьці яго да такой ступені, каб жыльцы адчувалі сябе ў ім больш-менш камфортна.
Кожны рамонт, а тым больш капітальны, павінен рабіцца прадумана, фундаментальна, добрасумленна, без “распілу”! А гэта ў нашых рэаліях – ФАНТАСТЫКА!
І ПАДОБНА НА ТОЕ, ШТО НАС, ЖЫЛЬЦОЎ, ЛІЧАЦЬ ЗА ЛОХАЎ! БО Ў ІНШЫМ ВЫПАДКУ І ГРОШЫ ВЫДАТКОЎВАЛІСЯ Б ПА СЬМЕЦЕ І РАМОНТ ДОМА РАБІЛІ Б, ЯК ДЛЯ ЛЮДЗЕЙ!!!
Сямён Панізоўцаў. Фота аўтара
Стыль і арфаграфія аўтара захаваныя