Хутка беларуская зіма, з халадамі і марозамі. Але нашы халады нішто з расійскімі.
З нагоды самай нізкай тэмпературы, якая калі-небудзь была ў Расеі, да гэтага часу вядуцца спрэчкі. Афіцыйна самая нізкая тэмпература адзначалася ў Верхаянску (Якуція) 1 студзеня 1892 года і склала -67,8 ° C. Да фіксавання гэтай тэмпературы мае непасрэднае дачыненне Сяргей Кавалік, які нарадзіўся 175 гадоў таму назад на Крычаўшчыне.
Даведка. Кавалік Сяргей Піліпавіч (1846-1926), рэвалюцыянер-народнік, кандыдат матэматычных навук, даследчык Сібіры. Нарадзіўся 25 (13) кастрычніка 1846 г. у в. Свадкавічы (цяпер Крычаўскі раён) у сям’і адстаўнога казацкага палтаўскага палкоўніка. У 1856-1863 гг. вучыўся ў Брэсцкім кадэцкім корпусе (дыслакаваўся ў Маскве, Вільні, затым, пасля пераводу корпуса ў Пецярбург, быў ў 1863 ператвораны ў спецклас Паўлоўскага ваеннага вучылішча), атрымаўшы ў 1864 годзе грамадзянскі чын губернскага сакратара. Здаўшы экстэрнам іспыты ў Магілёўскай гімназіі (1865) стаў слухачом матэматычных факультэтаў Пецярбургскага (1865-1868), Кіеўскага (1868-1869) універсітэтаў. Студэнтам прымаў удзел у радыкальных гуртках. Кандыдат матэматычных навук (1869). У 1873 г. у Швейцарыі пазнаёміўся з Бакуніным, Лаўровым і Ткачовым; заснаваў у Пецярбургу анархісцкую групу. У 1874 г. займаўся народніцкай прапагандай ў Харкаве, Маскве, Кастраме, Ніжнім Ноўгарадзе, Казані, Саратаве, Самары. Паплечнік нашага Мікалая Судзілоўскага (прэзідэнта Сената Гавайскіх астравоў). У 1874 г. арыштаваны, утрымліваўся ў турмах Самары, Масквы і Пецярбурга (Петрапаўлаўская крэпасць), двойчы беспаспяхова спрабаваў уцячы.
У 1878 г. прысуджаны да 10-гадовай ссылцы ў Сібір. Спасылку адбываў у Верхаянску, дзе, у прыватнасці, і зафіксаваў мінімальную тэмпературу паветра -67,8°C.
У 1892 г. атрымаў дазвол на працу ў Іркуцку, дзе працаваў ва “Усходнім Аглядзе”, прымаў удзел у этнаграфічнай экспедыцыі па вывучэнні Якуцкага краю.
У 1898 г. пераехаў на працу ў маёнтак Блонь Бонч-Асмалоўскіх, потым – у Мінск, дзе працаваў пры гарэлачнай манаполіі, затым у Земскім саюзе. Пасля 1917 г. удзельнічаў у грамадскай рабоце Мінска: старшыня гарадской думы і губернскага зямельнага камітэта, служачы камісарыята сацзабеспячэння, выкладчыкам аналітычнай геаметрыі ў Беларускім політэхнічным інстытуце, старастам Мінскага аддзялення Усесаюзнага таварыства былых политкаторжан і ссыльнопоселенцев, пісаў мемуары.
Памёр 26 красавіка 1926 г. Пахаваны на Вайсковых могілках Мінска.