Сяргей Тышкавец, 32 гады, трэнэр каратэ, Магілёў:
„Я замовіў у краме электронікі патрэбную сабе рэч і 3 сьнежня ішоў туды яе забраць. Краем вока ўбачыў сіні мікрааўтобус, зь якога выскачылі некалькі амапаўцаў. Яны беглі да мяне з крыкам «На зямлю!», павалілі, заламілі рукі і ўкінулі ў салён мікрааўтобуса. Управіліся са мною сэкундаў за 15. Патрабавалі тэлефон, але ён у мяне выпаў і ўжо быў падабраны адным з амапаўцаў. Іх было трое.
У машыне паставілі на калені, рукі сьцягнулі плястмасавымі сьцяжкамі, а галаву загадалі трымаць уніз. Грудзіна ўпіралася ў сядзеньне, а адзін зь сілавікоў прыціснуў шыю каленам. У такой пазыцыі прывезьлі ва ўпраўленьне барацьбы з арганізаванай злачыннасьцю і карупцыяй. Выгружалі мяне, нахіліўшы галаву ўніз.
З упраўленьня павезьлі на ператрус у маю кватэру. Рукі ўжо счапілі кайданкамі. З дому забралі ноўтбук. Выдалілі ўсе чаты, дзе я быў адміністратарам ці мадэратарам, а некаторым далі зьняважлівыя назвы. Па выдаленых чатах каманда аднаго зь іх — «Прававы Магілёў» — здагадалася пра маё затрыманьне.
Мне незразумела (і супрацоўнікі ўпраўленьня не адказалі на маё пытаньне пра гэта), навошта везьці затрыманага ў зьняважлівай «позе эмбрыёну» ды яшчэ прыціскаць шыю нагой, калі ён не супраціўляецца? Дарогаю ў мяне цямнела ў вачах, адчуваў, што магу страціць прытомнасьць, бо артэрыя на шыі была пераціснутая.
Калі везьлі на ператрус, я паспрабаваў сесьці на сядзеньне. На што супрацоўнік сказаў: «Куды дупу масьціш? Давай у тую ж позу на падлогу між сядзеньнямі».
Канваіры між сабой гаварылі, што ім абрыдлі «змагары». Казалі мне, што дабегаўся і цяпер мною зоймецца ГУБАЗіК. Я ж маўчаў.
Дапытвалі, здаецца, гадзінаў восем. Гэты час быў вечнасьцю. Апэратыўнікі мяняліся. Страшылі, што ў мяне два шляхі: альбо зь імі супрацоўнічаю, альбо супраць іх і саджуся. Было цяжка маральна і псыхалягічна, асабліва калі пытаньні часта паўтараліся. У стане стрэсу можна было сказаць пра тое, чаго не рабіў. Ясна, што так рабілася, каб выбіць зь мяне патрэбныя паказаньні. Ноч была бяссоннай. Быў зьнясілены, і раніцай галава была, як у тумане.
Паводзілі сябе сьледчыя адэкватна, хоць я і сам не нарываўся. Навошта супраціўляцца, абвастраць сытуацыю, калі ўжо схапілі? Калі прасіў вады, то давалі.
Адпусьцілі раніцай, блізу 10 гадзінаў. На той момант мяне ўжо шукалі. Былі публікацыі, што я зьнік. Ва ўпраўленьне за паўгадзіны да вызваленьня прыходзіў адвакат — высьвятляць, дзе я. Яму адказалі, што мяне ў іх няма. Зьяўленьне адваката — адна з прычын, чаму мяне выпусьцілі. Зь ягоных словаў, паводзіны супрацоўнікаў сьведчылі, што я там. Забранай тэхнікі мне не аддалі.
Галоўная ж прычына вызваленьня: не знайшлі таго, чаго шукалі. Мне інкрымінавалі арганізацыю дэструктыўнай дзейнасьці. Шмат пытаньняў пра гэта задавалі. Цяпер у мяне падпіска аб невыдаваньні.
Перажытае ўспрымаю як ціск з мэтай зьнізіць маю грамадзянскую актыўнасьць, якая некаторым перашкаджае. Гэта нагода задумацца аб сваёй далейшай палітычнай кар’еры і пацьверджаньне слушнасьці майго шляху.
Маральна, псыхалягічна і фізычна да жорсткага затрыманьня я быў гатовы. Як улазіш у палітыку, то трэба рыхтавацца, што рана ці позна гэта адбудзецца. Я быў гатовы да правакацыі. Як чалавек, які займаецца каратэ, прызвычаіўся да пабіцьця. Цяпер, ідучы па вуліцы, тым ня менш, часьцей азіраюся па баках“.
Фота: Радыё Свабода
Крыніца: Радыё Свабода