Галоўная » криминал » Page 29

криминал

У Магілёве – крымінальные разборкі. Міліцыі заўважана не было

16 красавіка паўтара дзясятка чалавек прыехалі з Бабруйска, каб разабрацца з магілеўчанінам Артурам Баханьковым. У жылым квартале сярод белага дня яны пагражалі яму расправай. Якой будзе рэакцыя ўладаў, піша праваабарончы рэсурс mspring.online.

16 красавіка паўтара дзясятка, як мяркуецца, прадстаўнікоў крымінальнага супольнасці прыехалі ў Магілёў, каб разабрацца са сваім апанентам. Пры поўным папушчальніцтве міліцыі яны сярод белага дня акупавалі пляцоўку каля аднаго з пад’ездаў па вуліцы Каштанавай і нават запісалі відэа, на якім пагражаюць расправай.

Тое, што адбываецца ў Магілёве – гэта следства даўно тлеўшага канфлікту паміж верхавінай беларускай крымінальнай супольнасці. Схема, створаная, верагодна, беларускімі спецслужбамі, вычарпала сябе. Яе меркаваны архітэктар – былы начальнік 2-га ўпраўлення па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю і карупцыяй (ГУБАЗіК МУС) Уладзімір Ціхіня – у канцы мінулага года спачатку сышоў у адстаўку, а 24 студзеня быў затрыманы і адпраўлены ў СІЗА КДБ.

 

ПАЧАТАК – У 2006-ым

 

Адпраўной кропкай цяперашняй сітуацыі трэба лічыць 2006 год. Менавіта тады ўсе калоніі сталі “ламацца”, каб стаць “чырвонымі”.

Іншымі словамі, замест улады крымінальнікаў там рознымі метадамі засноўвалася ўлада МУС. І доўгі час гэты працэс можна было ацэньваць пазітыўна – для развіцця краіны гэта было хутчэй дабром, калі б не прывяло да злоўжыванняў з боку праваахоўнікаў.

Да сітуацыі 2006 года ГУБАЗіК ішоў доўга. У жніўні 1995 году адзін з рэцыдывістаў Аляксандр Кушнер Гомельскім абласным судом быў прыгавораны да смяротнага пакарання па артыкуле 100 КК БССР (Наўмыснае забойства пры абцяжарваючых абставінах). Нагадаем, у траўні таго года ў Беларусі прайшоў першы рэферэндум, пасля якога прэзідэнт Беларусі стаў умацоўваць сваю вертыкаль улады.

Праз пяць месяцаў, у студзені 1996-га Вярхоўны Суд раптам замяніў Кушнярову смяротнае пакаранне пятнаццаццю гадамі пазбаўлення волі. І гэта выглядала, як мінімум, дзіўна. Паводле інфармацыі кампаніі “Праваабаронцы супраць смяротнага пакарання”, у 1995-м і 1996-м гадах было вынесена 37 і 29 смяротных прысудаў адпаведна. А яшчэ праз год колькасць расстрэльных вердыктаў вырасла да максімальнай лічбы – 46. Дзяржава жорстка змагалася з крыміналам, злачынцаў масава расстрэльвалі.

Прыкладна ў гэты ж час з’явіліся і спецпадраздзяленні, якія пазней назавуць «эскадронамі сьмерці” – першапачаткова іх задачай было фізічнае ўстараненне крымінальных аўтарытэтаў.

І на гэтым фоне раней неаднаразова судзімы, які здзейсніў двайное забойства, Кушнер раптам быў памілаваны.

Гісторыя выклікае пытанні. Адно з расійскіх выданняў, прысвечанае гісторыі крымінальнага свету былога СССР, адкрыта называе прычыну такога мяккага стаўлення да рэцыдывіста – яму была зроблена прапанова, ад якой немагчыма адмовіцца. Хто рабіў такую ​​прапанову – КДБ ці ГУБАЗіК – дакладна невядома. Але з таго моманту аўтарытэт стаў рабіць галавакружную кар’еру ў крымінальным свеце.

 

РАСЧЫСЦІЛІ ДАРОГУ

Фота «ПрймКрайм», Аляксандр Кушнер праз два гады пасля замены расстрэлу на заключэнне

Расійскія даследчыкі скрупулёзна вылічылі куды быў этапаваны Кушнер падчас адбыцця тэрміну. Пачынаючы з 2000 года, ён кожныя пару гадоў пераводзіўся ў розныя калоніі і што характэрна – перад яго заездам іншыя крымінальныя аўтарытэты рэзка з’язджалі адбываць тэрмін ва ўмовы крытай турмы. А пазней у калонію прыязджаў асабіста Уладзімір Ціхіня, але ніхто дакладна не ведае з якой мэтай. Магчыма, такім чынам для новага крымінальнага аўтарытэта непрыкметна расчышчалася дарога. Міліцыя ўсё брала пад жорсткі кантроль.

У 2008 годзе адбыўся яшчэ адзін выпадак, які не паддаецца логіцы. Аляксандр Кушнер вызваліўся па амністыі датэрмінова, не гледзячы на ​​цяжар артыкула. За двайное забойства ён нават не даседзеў 15 гадоў, выйшаў на год раней.

Зараз зноў вернемся ў паваротны 2006 год. Як сведчаць раней судзімыя грамадзяне, Беларусь стала лічыцца краінай, у папраўчых калоніях якой няма так званых «блатных». Схема і па сёння выглядае прасцей простага: усе, хто не згодны з адміністрацыяй, адразу ж трапляюць у штрафны ізалятар. Пасля трохкратнага знаходжання там, чалавека кідаюць у барак ўзмоцненага рэжыму (БУР) і рыхтуюць да пераводу ва ўмовы турмы.

Такім чынам, усе асуджаныя, якія жывуць па так званых «паняццях» размяркоўваюцца па турмах, якіх у Беларусі тры – у Гродна, Жодзіна і Магілёве. Там яны жывуць у самых жорсткіх умовах, бо не паложана ні спатканняў, ні перадач, толькі адна бандэроль у год.

Не трэба рамантызаваць крымінальны свет. Ён толькі ў кіно выглядае авантурна. У рэальнасці гэта людзі, якія перажываюць асабістую трагедыю: многія апынуліся ў зняволенні па волі выпадку, але застануцца тут назаўсёды.

У большасці сваёй аўтарытэтам ўжо пад пяцьдзесят, і паўжыцця яны правялі ва ўмовах чатырох змрочных сцен і казённага пайка – раней зусім беднага, а з паступовай гуманізацыяй больш-менш нядрэнным.

Яны ўжо не вернуцца да нармальнага жыцця. Гаворка хутчэй можа весціся пра тое, каб дазволіць дажыць ім у турме ў прыстойных умовах і без катаванняў.

 

ЗМЕНА ІДЭАЛОГІІ

 

Не без дапамогі Ціхіні і беларускай ідэалогіі «зладзейская ідэалогія» ператварылася ў нешта маргінальнае. Але спецслужбы на гэтым не спыніліся. Сітуацыя склалася так, што ўжо праз два гады пасля вызвалення Аляксандр Кушнер быў «каранаваны» (прызнаны крымінальным супольнасцю – заўв. рэд) у “вары” ў Маскве. Праўда, прызнаны ён быў не ўсёй крымінальнай супольнасцю.

Пазней высветлілася, што ён увогуле не змог трапіць на сходку – затрымаўся ў корку. Пра тое, што ён можа называцца “варом у законе”, яму паведамілі па тэлефоне.

Такое развіццё падзей было выгадна ГУБАЗіК: увесь крымінальны свет павінен быў падпарадкавацца Кушнярову, што палягчала працу міліцыі – не трэба было весці агентурную распрацоўку. Улічваючы наіўнасць большасці прадстаўнікоў «блатной» супольнасці, злачынствы раскрываліся дзякуючы звычайнаму білінгу сотавых тэлефонаў.

Але яшчэ праз год на арэну выходзіць «дубайская чацвёрка»: у снежні 2012 года былі «каранаваны» Алег «Муму Слуцкі» Герасімовіч, мінчук Павел Аляксеевіч (Паша Паштэт), жыхар Барысава Руслан Лебедзеў (Лебедзь) і гамяльчанін Аляксандр Мядзведзеў (Медвежонок). Практычна ўсе яны хутка апынуліся за кратамі.

На некаторых з іх аказваецца ціск з боку супрацоўнікаў турмаў.

Напрыклад, па артыкуле 411 КК РБ (Злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі), чалавек тэарэтычна можа знаходзіцца ў зняволенні бясконца доўга.

Сёння з раней «каранаваных» на свабодзе застаюцца толькі Алег «Муму Слуцкі» Герасімовіч і Аляксандр «Кушнер» Кушнер. І калі пра Герасімовіча амаль нічога не чутна, то Кушнер жыве на шырокую нагу. Калі верыць яго апанентам, у калісьці ледзь было не расстралянага аўтарытэта выявіліся тры трохпакаёвыя кватэры ў сталіцы. І часам, мяркуючы па паведамленнях СМІ, яго нават ахоўвае міліцыя.

Аднак схема, прыдуманая раней ГУБАЗіК, стала даваць збой.

МУС выдаліла з калоній прынцыповых носьбітаў вараўской ідэалогіі, але не выдаліла яе паняцці.

Самі калоніі засталіся ў падпарадкаванні МУС, хоць былі прапановы перадаць іх пад крыло Міністэрства юстыцыі. Гэта прывяло да таго, што «паняцці» сталі выкарыстоўвацца занадта шырока. Акрамя таго, некаторыя супрацоўнікі МУС таксама дазваляюць сабе прыняць некаторыя аспекты «зладзейскіх паняццяў».

Класічны прыклад – сітуацыя з палітвязнем Міхаілам Жамчужным у горацкай ПК-9. Адміністрацыя калоніі спрабуе накіраваць яго ў атрад з «нізкім статусам», хоць супраць гэтых статусаў сама павінна змагацца. Жамчужны не згаджаецца і гадамі за гэта жыве ў ШІЗА.

Пры гэтым «блатныя» вітаюць яго ганарлівае паводзіны і лічаць дзеянні адміністрацыі адкрытым «беспределом», але нічога зрабіць не могуць.

Крымінальныя аўтарытэты абавязаны былі перш за ўсё не дапускаць бескантрольнае паводзіны («беспредел») з боку сваіх падапечных, якія вядуць крымінальны лад жыцця. ГУБАЗіК разбурыў гэтую схему, але гатовай не стварыў.

 

ВАЙНА

 

На гэтым фоне ў сітуацыю ўмяшаліся прадстаўнікі крыміналітэту звонку. У Беларусі склалася ўнікальная сітуацыя: пакуль не было ні воднага «вара ў законе», быў адносны парадак. Але як толькі яны з’явіліся – і адразу некалькі, – то пачалася вайна. Супрацьлеглыя бакі прымалі рашэнні ў дачыненні адзін аднаго і аб’яўлялі апанентаў людзьмі з нізкім статусам.

Да пэўнага часу гэта і было мэтай спецслужбаў. Але вынікам стала прынцыповае пытанне, агучанае нядаўна з Расіі – калі «вары» адзін аднаго так называюць, то чаму дагэтуль усе жывыя? Гэта значыць, абавязкова павінна праліцца кроў.

Каб не дапусціць ўсеўладдзя Аляксандра Кушнярова, у справу ўмяшаўся нават чалавек, пастаўлены назіраць за тым, што адбываецца даўно памерлым бабруйскім “варом у законе” Уладзімірам Біруковым (“Вова Біра” памёр у Расіі ў 2009 годзе пры дзіўных абставінах).

Палажэнец за Магілёвам Артур Баханькоў на здзіўленне хутка засвоіў Youtube і праз свой канал стаў раскрываць падрабязнасці беларускага крымінальнага закулісся.

Так, ён адкрыта заявіў, што Аляксандр Кушнер замовіў забойства «вара ў законе» Цімохі Гомельскага (застрэлены ў 2014 годзе). Акрамя таго, двое забітых Кушняровым у 90-я гады нібыта былі таксама прадстаўнікамі крымінальнай супольнасці. І самае галоўнае абвінавачванне – у цяперашні час, на думку палажэнца, Аляксандр Кушнер сабраў вакол сябе людзей, якія ў турэмным свеце не могуць лічыцца годнымі, але цяпер менавіта яны хочуць кіраваць злачыннай супольнасцю.

Такія абвінавачванні не маглі застацца незаўважанымі. У адным з ролікаў Артур Баханькоў адкрыта заявіў, што Кушняроў можа рыхтаваць яго фізічную ліквідацыю. А пазней напружанне дасягнула найвышэйшай мяжы з-за сітуацыі ў Бабруйску, які Кушнер ўжо цяпер імкнецца цалкам узяць пад свой кантроль.

Людзі з Бабруйска прыехалі ў Магілёў 16 красавіка, каб расправіцца з Баханьковым. Яны нават не пасаромеліся запісаць відэа, дзе на фоне дома свайго ворага лідэр групоўкі пагражае ўсім нязгодным: «Мы з Бабруйска. Прыедзем у любое месца…».

Чым у гэты момант займаўся начальнік УУС Магілёўскага аблвыканкама Ігар Шчарбачэня і яго першы намеснік Аляксандр Германовіч, а таксама подначаленные ім супрацоўнікі міліцыі, застаецца толькі здагадвацца.

Сітуацыя падобная знешне на тыя, якія адбываліся ў Беларусі ў 90-х гадах. Мабыць, у праве магілёўцаў на бяспеку з’явілася вельмі непрыемная расколіна.

Саша Мінько

В Бобруйске бывшая “дзюдоистка” убила человека. После вмешательства прокуратуры суд решил, что это не было самообороной

По апелляционному протесту прокурора Бобруйска был изменен приговор суда в отношении Елены Григорьевой (имя и … чытаць далей

Вярхоўны суд перанёс дату апеляцыйнага разгляду справы чэрыкаўскіх забойцаў

Дата апеляцыйнага разгляду крымінальнай справы братоў Іллі і Станіслава Косцевых, якім вынеслі смяротныя прысуды, перанесеная, інфармуе spring96.org. Як паведаміў каардынатар кампаніі … чытаць далей

У Магілёве тыдзень ідзе суд, дзе адразу чатыром пагражае смяротнае пакаранне. Што вядома?

З панядзелка, 30 сакавіка, Магілёўскі абласны суд разглядае гучную крымінальную справу па масаваму забойству 15-гадовай даўніны. На лаве падсудных, як і 13 год таму, – Павел Паўлючэнка, Сяргей Юшкевіч, Мікалай Ракуцін і Генадзь Салаўёў. Усім пагражае вышэйшая мера пакарання – расстрэл. 

Нагадаем, у 2005 годзе ў вёсцы Вялікая Машчаніца Бялыніцкага раёна была забітая сям’я з шасці чалавек, двое з іх – дзеці. На наступны дзень міліцыя затрымала пяць падазроных, аднавяскоўцаў забітых. Падчас следства абвінавачаныя прызнавалі віну, але ў судзе ўсе заявілі, што іх білі і прымушалі прызнацца ў тым, чаго яны не рабілі. Следства ішло паўтары гады, а суд – 11 месяцаў.

2 лістапада 2007 года суд Магілёўскай вобласці апраўдаў затрыманых па абвінавачванні ў забойстве, а пракуратуры вынеслі прыватнае вызначэнне за недапушчальныя метады следства. Але праз 14 гадоў чацвярых фігурантаў справы затрымалі зноў. Іх зноў абвінавачваюць у здзяйсненні таго ж забойства. У гэты раз следства абапіраецца на экспертызу пахавых слядоў, вынікі якой нібыта паказваюць на вінаватасць мужчын. Абвінавачаным, як і 13 гадоў таму, зноў пагражае выключная мера пакарання – расстрэл.

У якіх умовах праходзіць суд? 

Першае паседжанне па справе. Фота: TUT.BY

Суд Магілёўскай вобласці разглядае гучную крымінальную справу ў будынку суда Ленінскага раёна Магілёва. Старшынствуючым па справе прызначаны суддзя суда Магілёўскай вобласці Сяргей Каралёў.

Суд адбываецца ў адкрытым рэжыме, неглядзячы на абвешчаную ў свеце пандэмію каранавірусу. Але, як паведамляе mspring.online, у судзе прадпрымаюцца меры для захавання здароўя наведвальнікаў працэсу. Канвойная служба рассаджвае ўсіх такім чынам, каб паміж імі было як мінімум адно пустое крэсла, а таксама мерае тэмпературу з дапамогай інфрачырвонага тэрмометра. У другі дзень у аднаго з гледачоў працэсу прыбор паказаў тэмпературу ў 37.2 градуса. Яго адразу выдалілі з залы суда.

Што адбывалася ў першы тыдзень суда?

Як адзначае часопіс пра правы чалавека mspring.online, судовы працэс, напэўна, расцягнецца на пару месяцаў.

У першы дзень у судзе выступіў пацярпелы Павел Півавараў, бацька забітых дзяцей. Другі дзень суда быў прысвечаны допыту пацярпелага Ігара Сушы. Пасля допыту абаронца абвінавачанага спытаў, якім словах мужчыны можна верыць, бо яго паказанні за час судовых слуханняў моцна адрозніваюцца. Той адказаў, што цяперашнім, таму што тады, 13 гадоў таму, ён «нёс эмацыйны трызненне», быў не ў сабе з-за перажыванняў, запойна піў, таму агучваў і чуткі, і свае здагадкі, піша TUT.BY.

За гэты час, па інфармацыі TUT.BY, у  судзе дапыталі першага абвінавачанага, 32-гадовага Мікалая Ракуціна. У 2005-ым годзе, калі адбылося забойства, яму толькі споўнілася 18 гадоў. Яго падрабязна распытваюць аб тым, што ён рабіў 15 гадоў таму ў дні да і пасля забойства.

Мікалай Ракуцін. Фота: TUT.BY

Паведамляецца, што ён настойвае, што нікога не забіваў. Па сутнасці, Ракуцін паўтарае ўсе свае паказанні, якія даваў у судзе 13 гадоў таму, пасля якога быў апраўданы. Ракуцін даволі падрабязна распавёў, што падчас папярэдняга следства 15 год таму яго збівалі супрацоўнікі міліцыі, патрабуючы ва ўсім прызнацца. Білі рукамі, кнігамі па розных частках цела так, каб не заставалася сінякоў. Ён, кажа, не ведаў, у чым прызнавацца, пакуль яму не распавялі, што гаворка пра забойства той сям’і і не паказалі некалькі фота з месца злачынства.

У другі раз па гэтай справе Ракуціна затрымалі 2 лістапада 2018 года на працы. Затрымлівалі яго, па словах Ракуціна, жорстка. На працу прыехалі трое ў цывільным, заламалі рукі, надзелі на галаву мяшок, у ім прывезлі ў Бялыніцкім РАУС.

Ракуцін лічыць, што яго «пахавыя сляды» пакінулі на месцы злачынства наўмысна і ўжо пасля вынясення апраўдальнага прысуду. Кажа, яму нехта казаў, што такое магчыма. І нездарма, упэўнены ён, пах нібыта застаўся пад слядамі крыві на цэгле, пра якую Ракуцін гаварыў па падгаворванні міліцыянтаў на допыце да суда 2007 года.

– А як вы растлумачыце свае пахавыя сляды пад плямай крыві ахвяры на вушаку дзверы? 

– Гэта вы спытаеце ў тых, хто гэты пах там пакінуў. А пакінулі яго там спецыяльна, таму што калі б ён быў толькі на цэгле, гэта было б падазрона.

Ракуцін распавёў, што на працягу гэтых 13 гадоў прама ў РАУС хтосьці, але дакладна не медыцынскі супрацоўнік, двойчы браў у яго кроў –  з вены проста ў шпрыц. Для чаго –  ён не ведае, яму не казалі. Але абодва разы папярэджвалі: пакуль не дасі кроў – ня выйдзеш з будынка. Абвінавачаны лічыць, што яго кроў і выкарыстоўвалі для таго, каб пакінуць яго «пах» на месцы злачынства, то бок доказы сфабрыкаваныя –  зноў. На што суддзя заўважыў, што ёсць дадзеныя аб тым, што гэтыя старыя ўзоры крыві згнілі і былі не прыдатныя для даследавання.

Слуханне справы працягваецца. 

Якія застаюцца пытанні да справы? 

Фота: TUT.BY

На дадзены момант у справе, па меркаванні магілёўскіх праваабаронцаў, да гэтага часу застаюцца дзіўныя моманты.

  1. У першую чаргу, у кастрычніку 2019 года: калі следства ўжо падыходзіла да канца, дом, дзе адбылося забойства, згарэў. Там ніхто не жыў 14 гадоў. Электрычнасць там абрэзалі. Прычыну пажару дагэтуль публічна не абвясцілі.
  2. Нечакана з фігурантаў крымінальнай справы знік адзін чалавек (было пяць, стала чатыры). Са спісу абвінавачаных прыбралі Аляксандра Клепчу. Як сцвярджае сайт by, менавіта на паказаннях Клепчы шмат у чым «трымаецца» крымінальная справа. Паводле непацверджанай інфармацыі, мужчына заключыў са следствам дасудовае пагадненне. Ніякіх падрабязнасцяў пра гэта не ведаюць (ці не хочуць выдаваць) нават яго бліжэйшыя сваякі. TUT.BY паведамляе, што ён «выступае сведкам па стане здароў’я».
  3. Судовы працэс рэгулярна пераносіўся. Першае паседжанне павінна было адбыцца яшчэ ў снежні 2019 года. Потым яго перанеслі на студзень 2020. У выніку, суд пачаўся 30 сакавіка 2020 года. Паводле інфармацыі 6tv.by, гэта звязана з тым, што ўсе фігуранты то давалі прызнальныя паказанні, то ад іх адмаўляліся.
  4. Яснасці ў тым, што адбываецца, не хапае ў тым ліку і таму, што фігуранты і іх адвакаты далі падпіску пра неразгалошванне.

Як адзначае TUT.BY, па прыгаворы Магілёўскага абласнога суда рэчавыя доказы, у тым ліку і талкушка, на якой былі выяўлены пахавыя сляды, якія належаць Клебчы, павінны былі знішчыць пасля ўступлення ў сілу прысуду. Незразумела, што тады даследавалі эксперты ў 2018-м. Запіска Салаўёва, у якой ён піша, што ведае, дзе Паўлючэнка схаваў нож, якім забіваў людзей, у спісе рэчдокаў ў прысудзе 2007 года не паказваецца. Калі гэтая запіска існавала ў 2005 годзе, незразумела, чаму яе не разглядалі на першым судзе і канфіскавалі толькі ў 2018 годзе.

Крыніца: spring96.org

 

Завершено расследование дела о покушении на убийство в Костюковичах

Следственным управлением УСК по Могилевской области завершено расследование уголовного дела о покушении на убийство с особой жестокостью, в совершении которого обвиняется 21-летний житель Костюковичей, информирует официальный представитель УСК по Могилевской области Анастасия Лавринович.

31 декабря 2019 года в вечернее время обвиняемый находился по месту жительства своего 23-летнего знакомого в одном из частных домов города Костюковичи. В ходе распития спиртных напитков между парнями возник конфликт, в результате которого хозяин дома несколько раз ударил гостя. Молодой человек пошел к себе домой, взял канистру с бензином и вернулся к дому обидчика.

Согласно материалам уголовного дела, как только потерпевший открыл калитку, обвиняемый выплеснул на него бензин из канистры и поджег с помощью зажигалки. После этого молодой человек упал на землю, пытаясь таким образом погасить пламя. Находившаяся в доме знакомая потерпевшего вызвала медицинских работников. С термическими ожогами более 30% тела потерпевший был доставлен в учреждение здравоохранения, где до настоящего времени проходит лечение.

Следственно-оперативной группой проведен осмотр места происшествия, в ходе которого была изъята канистра с пробкой. Согласно заключению экспертизы нефтепродуктов и горюче-смазочных материалов жидкость из канистры является смесью бензина и горюче-смазочных материалов и относится к легковоспламеняющимся жидкостям.

В ходе предварительного следствия обвиняемый неоднократно менял свои показания в части обстоятельств воспламенения бензина на теле потерпевшего, указывая на случайность произошедших событий и тем самым желая приуменьшить степень своей вины. Так, в ходе одного из допросов молодой человек утверждал, что действительно облил знакомого бензином, однако не поджигал его намеренно. Со слов обвиняемого, возгорание произошло в тот момент, когда он подкуривал сигарету, находясь в непосредственной близости от потерпевшего.

С целью проверки данной версии следователями был проведен следственный эксперимент с использованием манекена человека. Экспериментальным путем установлено, что воспламенение бензина на манекене могло произойти только при непосредственном контакте пламени зажигалки с облитой бензином поверхностью.

Для установления обстоятельств произошедшего следователями были допрошены свидетели, проведена очная ставка между обвиняемым и потерпевшим, проанализированы выводы заключений экспертов, проведенных сотрудниками ГКСЭ.

Молодому человеку предъявлено обвинение по ч. 1 ст. 14, ч. 2 ст. 139 (покушение на убийство, совершенное с особой жестокостью) Уголовного кодекса Республики Беларусь. К нему применена мера пресечения в виде заключения под стражу.

Уголовное дело передано прокурору для направления в суд.

 

Як праходзіць суд за самае масавае забойства ў гісторыі Беларусі

У другі дзень суда выступіў сын і брат забітых у Вялікай Машчаніцы ў 2005 годзе, паведамляе mspring.online.

У аўторак, 31 сакавіка, у будынку суда Ленінскага раёна працягнуўся працэс над Паўлам Паўлючэнкам, Сяргеем Юшкевічам, Мікалаем Ракуціным і Генадзем Салаўёвым. Іх абвінавачваюць у тым, што 15 гадоў таму, у канцы траўня 2005 года, яны здзейснілі масавае забойства сям’і з шасці чалавек у вёсцы Вялікая Машчаніца Бялыніцкага раёна (9 км. ад Бялынічаў). Сярод ахвяр былі дзеці.

На той момант усім абвінавачаным было ад 18 да 24 гадоў, трое з іх вучыліся ў адным класе. У 2007 годзе Магілёўскі абласны суд ужо разглядаў справу ў дачыненні да гэтых хлопцаў, але тады прызнаў іх невінаватымі. Цяпер жа ўсім чацвярым пагражае смяротнае пакаранне.

 

UNDER-КАРАНАВІРУСНЫ СУД

 

Другі дзень працэсу пачаўся з каранцінных мер. Усіх жадаючых гледачоў у зале парассаджваць не змаглі – не хапіла месца. Усё таму, што канвойня служба папрасіла рассаджвацца тых, хто прыйшоў такім чынам, каб паміж імі было як мінімум адно пустое крэсла.

Калі ў залу ўвайшоў суддзя Сяргей Каралёў, то перш за ўсё ён запатрабаваў ад канвойнага вымераць тэмпературу гледачам у зале з дапамогай інфрачырвонага тэрмометра.

У аднаго з гледачоў працэсу прыбор паказаў тэмпературу ў 37.2 градуса. Яго тут жа папрасілі выдаліцца з залы суда. Калі высветлілася, што ва ўсіх астатніх тэмпература адпавядала норме, пасяджэнне пачалося.

 

ІГАР СУША. ПАЦЯРПЕЛЫ. ЗАБІТЫЯ ДВОЕ ПЛЯМЕННІКАЎ, СЯСТРА І МАЦІ

 

Другі дзень суда быў прысвечаны допыту пацярпелага Ігара Сушы. У Вялікай Машчаніцы забілі яго маці Ганну Сушу (48 гадоў), сястру Іну Півавараву (26 гадоў) і двух пляменнікаў – 7-гадовага Дзіму Піваварава і 6-гадовую Наташу Півавараву.

На момант трагедыі Ігар Суша адбываў тэрмін у папраўчай калоніі №15 г. Магілёва. Ён вызваліўся па амністыі праз месяц пасля масавага забойства. Ігар не стаў раскрываць прычыны, па якіх ён апынуўся ў зняволенні. З яго расказу было зразумела толькі тое, што па-за волі ён правёў каля года.

Адказваючы на ​​пытанні боку абвінавачвання, ён распавёў, што яго маці і яе сужыцель Фёдар Тэльмакоў любілі выпіць, калі былі грошы. Паводзілі сябе пры гэтым ціха, без скандалаў.

Пра забойства Ігар даведаўся, калі вызваліўся з калоніі. У зняволенні да яго даходзілі чуткі, што ў Вялікай Машчаніцы адбылася бойня, але ён не думаў, што пацярпелі яго родныя.

Доўгі час пасля гэтага не мог прыйсці ў сябе – запіў. Жыў у іншага пацярпелага – Паўла Піваварава, мужа забітай Іны і бацькі двух загінулых дзяцей.

Калі Суша успамінаў абставіны 15-гадовай даўніны, у Піваварава, які прысутнічаў у зале, трэсліся рукі.

У 2008 годзе Ігар Суша зноў трапіў пад крымінальную справу за крадзеж.

– Я тады не ведаў, як жыць. Ды жыць і не хацелася. Там пайшло-паехала, – сказаў Суша.

 

ПАЦЯРПЕЛЫ АДМОВІЎСЯ ПАТРАБАВАЦЬ КАМПЕНСАЦЫЮ МАРАЛЬНАЙ ШКОДЫ

 

Ігар Суша заявіў суду, што адмаўляецца ад кампенсацыі маральнай шкоды з боку вінаватых. Суддзя Сяргей Каралёў некалькі разоў удакладніў гэтую пазіцыю пацярпелага.

– Не патрэбныя мне гэтыя грошы, – заявіў Суша.

Паводле яго слоў, яму трэба толькі справядлівасць. Пры гэтым ён не спяшаўся вінаваціць тых, хто знаходзіўся ў закратаванай клетцы – на яго думку, пакараць павінны сапраўды вінаватых у масавым забойстве.

Ён успомніў, што аднавяскоўцы загінуўшых з рознай ступенню перабольшання заяўлялі яму, што забойцамі з’яўляюцца нейкія мясцовыя хлопцы.

Калі ён трапіў у другі раз у сваім жыцці ў магілёўскае СІЗА, яго сукамэрнік распавядаў, што адзін час жыў у камеры з адным з цяперашніх абвінавачаных.

– Прозвішча майго сукамерніка было Сцяпанчанка. Ён казаў, што сядзеў ці то з Ракуціным, ці то з Клепчам, і што гэты чалавек вельмі шкадаваў аб тым, што ён зрабіў, – заявіў суду Суша.

Праўда, на ўдакладняючыя пытанні суддзі Каралева, пра што менавіта шкадаваў Ракуцін або Клепча, пацярпелы адказаць не змог.

Таксама Ігар Суша апазнаў некалькі прадметаў, канфіскаваных з месца злачынства – таўкач для цісканіны бульбы, металічную часткe рыдлёўкі, сякеру і іншыя.

Асабліва яму запомнілася сякера. Паводле яго слоў, сужыцель яго маці Фёдар Тэльмакоў плёў кошыкі, для якіх патрабаваўся металічны дрот. Яго ён рассякаў як раз сякерай, з-за чаго на лязо утварыліся пашкоджанні. Па іх Суша і апазнаў прадмет.

У адказ на гэта абвінавачаны Павел Паўлючэнка паведаміў, што, згодна з матэрыялаў справы, сякеру выявілі ў зусім іншага чалавека.

 

ДЗІЎНАЯ КВАТЭРА

 

Вялікі блок пытанняў быў прысвечаны пераезду Ганны Сушы і яе сям’і з Бялынічаў ў Вялікую Машчаніцу. Як распавёў Ігар Суша, гарадская кватэра не была прыватызаваная. Прапісаныя там былі толькі ён і яго маці. Яшчэ там жыў Фёдар Тэльмакоў, а сястра Іна Піваварава разам з дзецьмі часта прыязджала з Крычава – часам проста пагасцяваць, часам з-за сварак з мужам Паўлам Піваваравым.

Пры гэтым Ганна Суша доўгі час хацела свой дом. Тут на гарызонце з’явіўся сусед Сяргей Сцяпанаў, які прапанаваў купіць кватэру. Узамен ён паабяцаў прыватызаваць яе, аплаціць усе камунальныя даўгі сям’і, знайсці домік у вёсцы і даць невялікую суму зверху.

Здзелка праходзіла ўжо без Ігара Сушы – ён як раз у гэты час трапіў у другое зняволенне. Ён не ведаў, як праходзіць здзелка, паколькі лістоў ад сям’і, па яго прызнанні, не атрымліваў.

Толькі калі ён вызваліўся, то змог сустрэцца са Сцяпанавым. Апошні паведаміў яму, што ніякіх даўгоў перад сям’ёй Сушы не мае і расплаціўся спаўна.

Бок абароны пацікавіўся ў Ігара, ці было ў яго адчуванне, што яго падманваюць. На што Суша адказаў, што спачатку было, але потым стала ўжо не да гэтага.

У сваю чаргу адвакат аднаго з абвінавачаных паведаміў, што Сцяпанаў ўжо не раз праварочваў «рыэлтарскія» здзелкі і трапляў пад суд.

На слушнае пытанне, ці не падазрае Суша, што ў забойстве мог быць замешаны рыэлтар, пацярпелы адказаў, што Сцяпанаву гэта было нявыгадна:

– Ну, што ён, зусім дурань. Толькі адбываецца здзелка, як ён будзе кагосьці забіваць? Я так не думаю, – сказаў Суша.

 

ЭПІЛОГ

 

Як аказалася, Ігар Суша нават не ведаў, што на абвінавачаных падчас першага працэсу ў 2007 годзе следчыя аказвалі ціск і выбівалі паказанні сілай.

Судовы працэс, відавочна, расцягнецца на пару месяцаў як мінімум. На дадзены момант справа выглядае заблытана, з-за чаго ёсць трывожнасць за справядлівасць канчатковага вэрдыкту.

Мабыць, было б спакайней, калі б у Беларусі не было смяротнага пакарання. Судовых памылак, якія прыводзяць да расстрэльным прысудах, статыстычна няшмат. Але хто ведае, чым усё павернецца ў гэты раз.

Фота: mspring.online

Алесь Святліцкі

Крыніца: mspring.online