Галоўная » мнение » Page 249

мнение

Люкі нашай рэчаіснасці. Год пяты. Арт-абстрэл

Кажуць, што гэта яшчэ не ўсе таямніцы, якія захоўвае наш лабірынт. Ёсць смельчакі, якія наважыліся распавесці пра сапраўдную перастрэлку, якая нібыта тут мела месца. “І хто з кім перастрэльваўся?” – спытаецеся вы. Але вось тут ужо ў адказ – маўчанне… Толькі адна бабуля намякнула, што нібыта гэта люкі з цыклопамі зачапіліся. Мяркуйце самі:

І вось, напэўна, каб ужо раз і назаўсёды навесці парадак, па межах лабірынта вырашана паставіць сапраўдныя фарпосты. Каб быць гатовымі да любых абстрэлаў.

Не выключаецца, што гэта супрацоўнікі вядомай нам гаспадарчай групы атрымалі новае заданне. І як сапраўдныя чырвонаармейцы, яны не падвялі! Узведзены аб’ект  атрымаўся ўнікальным. Кожны, хто праходзіў міма, не аднойчы задумваўся – што яму гэта канструкцыя няўлоўна нагадвае? І толькі тыя дасведчаныя, хто знаёмы са спецыфікай фартыфікацыйных узмацненняў, раптам усхамяналіся – а ці не падобна гэта на дот з самой лініі Сталіна? Што ж, добрая ідэя! Хай баяцца тыя, хто супраць нас!

  1. P.S

У 2016 годзе неяк сышліся ўмовы, і побач з адным самых небяспечных люкаў апынулася адна добрая фея з дзяржаўнай установы. Было гэта напярэдадні Нацыянальнага сходу, таму, магчыма, справа вырашылася імгненна – літаральна назаўтра падступную пашчу замуравалі цаментнай пломбай. Прыкладна праз год над адным з каналізацыйных калодзежаў усталявалі ўжо добра вядомую нам надбудову, падобную на дот (гл. папярэднія фота). Але ж трэба было б нейкім чынам прыкласці намаганні і зрабіць пераможны рывок! І, нарэшце, скончыць справу з тымі люкамі хаця б да 2021 года, адзначыўшы такім чынам 10-гадовы юбілей пасля першай публікацыі.

А на 2019 год мы маем тое, што маем. Мяркуйце самі:

На дошках, якія і так ледзь ліпяць, некалькі гадоў таму, – відаць, для выпрабавання, – паклалі пліту: вытрымае ці не вытрымае?

У наступным годзе аказалася, што “канструкцыя” трывае! Тым больш,  яе ўжо добра падмацоўваюць карані ды леташняя трава.

А далей за гэты люк і ўвогуле можна не хвалявацца – лёд падтрымае не горш, чым бетон.

Ну і так далей. Карацей, ВСЁ ИДЁТ ПО ПЛАНУ, таварышы! Гэта ўсяго толькі люкі. Не гледзячы на тое, што гэта люкі нашага жыцця! Ад якіх і жыццё часам напрамую залежыць, і якія ў пэўным выпадку апынуліся сапраўдным адлюстраваннем нашага існавання ў грамадстве.

Юрый Несцярэнка

Почему власти не способны решить проблемы простых белорусов

На примере одного приема граждан в Могилевской области.

Иллюстрация Васи Ложкина

Замглавы Администрации президента Максим Рыженков провел выездной прием граждан в Глуске. По словам чиновника, все обращения, которые поступили главе государства в соответствующие органы власти и управления до «Большого разговора», во время и после, находятся на контроле Администрации президента.

Среди тех, кто попал на прием к Рыженкову, были активистки гражданской инициативы «Против беззакония в судах и прокуратуре» Любовь Санкевич, Валентина Коваленко и юрист Тамара Сергей.

Вот как этот эпизод приема в Груске описывает БЕЛТА: «Жительница Бобруйска пожаловалась, что была несправедливо уволена. По ее словам, она добросовестно работала бухгалтером на одном из предприятий города, занималась расчетом себестоимости продукции. Выявила нарушения в подсчетах, обратилась с вопросами к руководству и была уволена. В 2001 году она была вынуждена покинуть завод с записью в трудовой «за систематическое невыполнение указаний руководства». С тех пор добивается справедливости. Первый заместитель главы Администрации обещал разобраться».

— Деталей я не знаю. Дело тяжелое, событие произошло 18 лет назад, и сегодня восстановить все обстоятельно сложно. Однако, я думаю, человек виновный не стал бы так долго добиваться справедливости. Пока ничего сказать не могу, но изучу вопрос, — цитирует Рыженкова государственное агентство.

«Салідарнасць» побеседовала с активистками инициативы о том, что происходило на приеме.

— Я записалась на прием второй, третьей была Валентина Коваленко, но вскоре ей позвонили и отказали в приеме. Благодаря настойчивости Тамары Серей мы обе все же попали на встречу, — рассказала жительница Бобруйска Любовь Санкевич.

Любовь Санкевич

Любовь Михайловна подготовила Рыженкову несколько вопросов, но озвучила самый сложный — о попытках в течение 18 лет добиться правды о несправедливом увольнении.

— Чиновники научились выбирать наиболее удобную для себя проблему, игнорируя сложные вопросы, — объясняет она.

Женщина подробно рассказала заместителю главы Администрации президента свою историю. Об увольнении с завода в 2001-м, о роли в ее деле бывшего председателя Могилевского облисполкома Бориса Батуры — по мнению женщины, именно его влияние привело к тому, что она столько лет не может добиться правды.

— Я была на приемах у генпрокурора, председателя Верховного суда, обращалась к министру юстиции. За эти годы у меня собрался целый архив отписок от чиновников. Тот же председатель Верховного суда Валентин Сукало так ни разу и не ответил мне по существу. Однажды на мои вопросы вдруг сделал мне комплимент, похвалив кофточку, в которой я пришла к нему на прием, — рассказала «Салідарнасці» бобруйчанка.

Любовь Михайловна не питает особых иллюзий на позитивный результат от приема в Глуске:

— Я была на приеме у главы администрации Натальи Кочановой, подробно рассказывала ей все то же, что и ее заму, показывала все свои документы. И что? Воз и ныне там. Но я все равно не буду молчать и продолжу делать то, что делаю.

Своими впечатлениями об увиденном в Глуске поделилась и юрист Тамара Сергей. По ее словам, на прием к Рыженкову записались около тридцати человек:

— Для Глуска это очень много. В основном пришли жители района, большинство — пожилые люди. Проблемы самые разные: от увольнений с работы по контрактной системе, бытовые истории, судебные волокиты.

Тамара Сергей рассказала, что в присутствии местных чиновников обратила внимание замглавы Администрации президента на эффективность районных и городских властей:

— На приемы люди приходят из-за того, что их проблемы годами не решаются на местном уровне. Местные власти чувствуют себя очень уверенно, особенно в своей безнаказанности. И поэтому простому человеку приходится записываться на прием, чтобы донести свои проблемы на самый верх. Я спросила у Рыженкова, докладывает ли он главе государства об услышанном на приемах, знает ли он о том, как и чем живут люди в регионах. И на этот риторический вопрос услышала риторический ответ: «Да, он знает».

Удивили Тамару Сергей и сюжеты телеканалов СТВ и ОНТ, сделанные на приеме. По ее словам, она лично видела процесс записи интервью с одним из местных жителей. Тот пожаловался на косметический ремонт, который сделали в подъезде его дома накануне капитального ремонта. Но в сюжет этот момент не попал. Как и беседа чиновника с активистками инициативы.

О необходимости решать локальные проблемы на уровне местных администраций на самом верху говорят не первый год. К примеру, только в 2017-м Наталья Кочанова не менее десяти раз призывала местную вертикаль «искать новые подходы в работе с обращениями граждан».

Администрация президента ежедневно получает сотни обращений возмущенных граждан, многие из которых действительно нужно решать на местах. Но результат все тот же: высокопоставленные чиновники до сих пор вынуждены выслушивать истории простых белорусов о неправильно оформленной пристройке к дому и отсутствии тротуаров.

Прием в Глуске — всего лишь фрагмент большой истории безрезультатных походов простых белорусов по кабинетам судов и исполкомов. И здесь сложно не согласиться с выводом Тамары Сергей об уверенности чиновников. Ведь всех их назначают сверху. И ответ они несут только перед тем, кто их назначил. Перед рядовыми гражданами они абсолютно неподотчетны. А тот, кто назначает слуг народа, и, вроде бы, все знает, не торопится прервать этот замкнутый круг.

Семен Печенко

Крыніца: “Салідарнасць”

Люкі нашай рэчаіснасці-4. Пра набыткі і страты

Вясной 2014 года, як і чакалася, – яны зноў актывізаваліся. Пытанне “Хто?” задаваць ужо было б не тактоўна. Яны адзін за адным з’яўляліся нечакана, палохаючы рэдкіх мінакоў і работнікаў гаспадарчай групы сваёй таямнічай прысутнасцю.

Да таго ж паводзіліся агрэсіўна, натапырыўшы ўсе свае вострыя часткі, нібыта нацэльваючыся параніць любога, хто апынецца ў зоне дасягальнасці. А калі б той нехта, напрыклад у цемнаце, пераскочыў бы небяспечныя цвікі, то адразу ж трапіў бы ў пастку, прыкрытыю зверху гнілымі дошкамі.

Па сапраўднаму шкада, што секцыю альпіністаў так і не паспелі адкрыць. Таму што нарэшце, па указу звыш, засыпалі будаўнічым смеццем той глыбокі люк, на базе якога планавалася падрыхтоўка будучых скалалазаў (гл. частку І, “люк з лыжамі”).

А вось з дрэвам, якое раптоўна завалілася, выйшла больш сур’ёзная сітуацыя. Яго нечаканае і загадкавае падзенне вызначыла шмат якія фатальныя падзеі. Напрыклад, закрываецца інтэрнат аддзела адукацыі, які месціўся праз дарогу ад дрэва. Адукцыйны цэнтр “Ветразь” тэрмінова пакідае будынак былой школы ў цэнтры мястэчка і шукае прытулак на ўскрайку. Музей аддзела адукацыі, які назбіраў пэўную колькасць матэрыялаў, так і не адкрыўся.

Праўда, гаражы, склады, стадыён і, нават, прыбіральня, пакуль застаюцца на месцы. Як не цяжка здагадацца спецзаданне па ахове гэтых важных стратэгічных аб’ектаў атрымлівае не хто-небудзь – вядомая нам гаспадарчая група аддзела адукацыі.

Гукнулася і Мінатаўрам. Як высветлілася, сучасныя Мінатаўры знаходзяцца ў значна больш спрыяльных умовах, чым летапісныя – іх проста здымаюць з пасады, такім чынам абмінаючы праблему сустрэчы са сваім Тэсеем.

На іх месца прэтэндуюць многія. Добра, калі патрапіць не Цыклоп, а хаця б які-небудзь Кентаўр. Але спадзяванні гэта адно, а рэальнасць – гэта іншае. Калі прэтэндэнт заняў трон, на тэрыторыі нашага чароўнага лабірынта, замаскіраванага пад каналізацыйную сістэму (і за якой мы з вамі назіраем не першы год), раптам знікаюць усе дрэвы (sic!).

Мала таго, стратэгічны аб’ект, на які калісьці ўказала паваленае дрэва, таксама бясследна знікае. Такім чынам, спартсмены  са стадыёна, кінолагі-пачаткоўцы а разам з імі і адважная гаспадарчая група – усе застаюцца без прыбіральні. І калі шукаць нейкае выйсце, дык і за дрэва няма як схавацца.

Нездарма мы ж маем справу з істотамі амаль фантастычнымі. Вось так у гэты загадкавы лабірынт, які пачынаўся з бяскрыўдных каляровых люкаў, уцягваецца ўсё больш і больш аб’ектаў з не вельмі радасным для іх фіналам.

(Заканчэнне будзе)

Юрый Несцярэнка

Люкі нашай рэчаіснасці-3. Візіт да Мінатаўра

Мінатаўр – гэта не міністэрства аўтатранспарту і не мінская ўстанова, звязаная з аўтатурызмам. Гэта пачвара з галавой быка. Справіцца з ёй змог толькі легендарны Тэсей. Які і Мінатаўра перамог, і з лабірынта здолеў знайсці выйсце.

І вось, група бялыніцкіх энтузіястаў, ці то натхніўшыся подзвігам Тэсея, ці то замаскіраваўшыся пад Траянскага каня, вырашыла браць “быка за рогі”. Пэўная супольнасць добранадзейных і сумленных грамадзянаў арганізавалася, каб падпісаць наступны зварот. Адбылося гэта напрыканцы 2012 года.

Мінатаўр вырашыў спакойна сустрэць Новы год. А потым выйсці на сувязь.

Паколькі ўся наша гісторыя працята загадкавым духам ці то містыкі, ці то містыфікацыі, здарэнні дзіўнага характару не прымусілі сябе чакаць.

Нейкая неўтаймаваная энергія побач з некаторымі з люкаў раптам заваліла вялікае моцнае дрэва, нібыта даючы пэўны загадкавы знак. Прычым дрэва было завалена ў накірунку грамадскай прыбіральні, прызначанай для спартсменаў, што займаліся на стадыёне; для кінолагаў, якія трэніравалі сабак тут жа; для незабыўнай гаспадарчай групы, якая базіравалася ў гаражах аддзела адукацыі ды на складах установы; для супрацоўнікаў некаторых кабінетаў адміністрацыі, якія месціліся ў будынку былой школы і да якой раней усё вышэй пералічанае і адносілася – і стадыён, і кабінеты, і прыбіральня, і гаражы.

У хуткім часе наступіла вясна. Вясна 2013 года. Неўзабаве прыйшоў яшчэ адзін ліст.

Вось, што ў нас атрымалася сумеснымі высілкамі з Мінатаўрам. Мы здолелі сустрэць яшчэ адзін Новы год. І мы маем вынікі пэўных дзеянняў. Як кажуць, усё дзеля нас. Здымкі гэтыя датуюцца студзенем 2014 года.

Рабіце высновы самі наконт якасці працы. Але ж хацелася б дадаць пару словаў у абарону рабонікаў. Нельга не адзначыць іхнае імкненне да прыўкраснага і прагу неардынарна, з творчым падыходам выканаць пастаўленую задачу – напрыклад, бярозкі, якія знаходзяцца вакол люка, гэта не спілаваныя дрэвы, гэта спецыяльна ўсталяваныя мастацкія элементы…

(Працяг будзе)

Юрый Несцярэнка

Люкі нашай рэчаіснасці-2. Экспансія

Першая частка нашага матэрыялу з’явілася ў верасні 2011-га. Восень таго года і зіма наступнага прайшлі адносна спакойна – цалкам стваралася ўражанне, што крытыка нібыта засталася незаўважанай.

Але раптам з пачаткам вясны пачалося актыўнае контрнаступленне. Здавалася, што яны папёрлі з усіх магчымых шчылін.

– Хто? – са здзіўленнем спытаецеся вы.

– Ды, зразумела, люкі! – крыху нервова кіне вам па ходзе супрацоўнік гаспадарчай групы аддзела адукацыі, прабягаючы міма. Нібыта па трывозе спяшаючыся на свой баявы рубеж з сякерай і з ломам у руках.

Так! Тыя самыя люкі-гадзюкі нібыта зразумелі, што на іхную свабоду нехта спакусіўся! І павыпаўзалі, як толькі сыйшоў снег…

Гаспадарчая група вышэй узгаданага аддзела выглядала як атрад дрэнна ўзброеных чырвонаармейцаў, якіх кіраўніцтва фронту пасля тэрміновай і нядоўгай падрыхтоўкі кінула на пярэдні край абароны. Яны рабілі, што маглі. Рабілі як разумелі і настолькі, наколькі ў іх хапала фаназіі ў дачыненні да таго, што адбываецца…

Але падступныя люкі пачалі ўдала маскіравацца і перайшлі на тактыку партызанскай вайны. Часам рыхтуючы небяспечныя засады і пасткі.

Так працягвалася другая частка нашай эпапеі, якая паціху перайшла ў вайну ці то з паветранымі млынамі, ці то з драконамі, якіх трэба забіць (галоўным чынам у кагосьці ў галовах – гэта вы ведаеце). І ўсё гэта дзеля таго, каб знайсці выйсце з лабірынта, які ператварыўся ў хітрую сістэму нібыта каналізацыі, а на самой справе замаскіраваўся ў хітрыя і небяспечныя шляхі, якія вядуць да розных Мінатаўраў.

(Працяг будзе)

Юрый Несцярэнка

Люкі нашай рэчаіснасці

Да вашай увагі, шаноўныя чытачы, прапануецца невялікі матэрыял, гісторыя якога пачынаецца яшчэ ў далёкім  2011 годзе. Гэтыя некалькі ўмоўных частак нельга назваць журналісцкім расследаваннем, але журналісцім назіраннем – цалкам магчыма.

Першая частка была надрукавана у верасні 2011 года на сайце “Народны журналіст”. Яна мела свае наступствы. Артыкулы, якія з’явіліся пазней, адлюстроўваюць зваротную сувязь. Трэба адзначыць, што гэта непростая сувязь пэўна адчуваецца і на сённяшні дзень.

Цалкам можна разглядаць гэты матэрыял таксама як аснову для сцэнара, які прызначаўся б для невялікага відэасюжэта.

 

 

ЛЮКІ НАШАЙ РЭЧАІСНАСЦІ

Як ні дзіўна, але менавіта каналізацыйныя люкі дапамагаюць спасцігаць дыялектыку жыцця падрастаючаму пакаленню ў мястэчку Бялынічы Магілёўскай вобласці. Яны сталі тут сваеасаблівымі дапаможнікамі, калі не сказаць падручнікамі (падножнікамі) у нялёгкай справе вызначэння пазітыву і негатыву.

Гэтыя бетонна-металічныя канструкцыі пазначаюць у нашай мясцовасці не проста адтуліны каналізацыйных камунікацый. Яны ператварыліся ў сапраўдныя люкі свядомасці дзяцей і дарослых, сталі неверагоднымі хадамі мыслення і фантастычнымі каналамі разумення рэчаіснасці.

Нашы адносіны з сусветам пачынаюцца яшчэ ў раннім дзяцінстве. І ў сур’ёзнай выхаваўчай працы трэба прадугледзець усё – і эстэтычны бок, і спосабы паступовага гартавання характару, і, у рэшце рэшт, навучанне выжываць у экстрэмальных умовах.

Першае, на што звярнула ўвагу кіраўніцтва мясцовага аддзела адукацыі – гэта прыгажосць. І аздобіла каналізацыйныя люкі перад вокнамі дзяржаўнай установы адукацыі “Шматпрофільны цэнтр “Ветразь” (былы Дом піянераў) вось такім чынам.

А што? І свята якое-небудзь можна арганізаваць! “Купалле”, напэўна не атрымаецца – пажарнікі забароняць кола паліць пад вокнамі. А так бы русалак можна было б рассадзіць па люках – нібыта яны адтуль павылазілі.

Тут жа лінейку святочную зладзіць можна. Калі пашанцуе размясціць на ўмоўным квадраце невялічкі духавы аркестр, а калі яго ўжо не сабраць, то хаця б гарністаў з барабаншчыкамі па люках можна расставіць. Каб ігралі перад святочнай калонай.

А гэта ўжо іншы аб’ект, упрыгожаны спецыялістамі сферы адукацыі.

Зразумела, што з вакон другога ці трэццяга паверха райвыканкама такія каляровыя “кружочкі” вельмі файна выглядаюць. А дзеткі з дзіцячай пляцоўкі, ці з музычнай школы, што месціцца побач, могуць пагуляць тут у розныя гульні.

Напрыклад, уцякаючы адзін ад аднаго вакол “кружочкаў”, у пэўны момант могуць ускочыць на любы з люкаў і сказаць: “Я ў доміку!” Выдатны крэатыўны падыход для выкарыстоўвання індустрыяльных аб’ектаў!

Але паступова трэба рабіць умовы выхавання больш жорсткімі. Усё ж такі наша жыццё – не жарт і не гульня. І вось – новы этап: сапраўднае рэаліці-шоў пачынаецца тут жа, за плотам. Літаральна ў пяцідзесяці метрах ад люкаў “прыгожых”, але не ў зоне бачнасці з райвыканкамаўскіх вакон.

Хто забяжыць сюды “у домік”? Слабо? Але не хвалюйцеся – сапраўдныя выхавацелі дакладна пазначылі гэта месца, як небяспечнае.

Таму што побач, арамя “Ветразя”, яшчэ і рэабілітацыйны дзіцячы цэнтр аддзела адукацыі. А таксама інтэрнат той жа ўстановы.

Дарэчы пра інтэрнат, Да яго вядзе сапраўдная маляўнічая дарога. Але выпрабаванні на яе абочынах таксама самыя сапраўдныя!

Усе маладыя мамы павінны ведаць пра люк, які знаходзіцца амаль што ў каляіне! Але ж калі якая-небудзь няспрытная мамаша зазяхаецца – няхай крыўдуе толькі на сваю неўважлівасць. Што зрабіць – такія ўмовы гульні!

З другога боку інтэрната ёсць яшчэ адно месца выпрабавання маладых экстрэмалаў. Калісьці хлопчыкі і дзяўчынкі ганялі тут мяч, уважліва абмінаючы люк, побач з якім ззяла вялікая яма. Але вырасла ўжо і сыйшло з пляцоўкі тое смелае пакаленне, а з ямы вырасла дрэва, адпаведна мяч туды і спецыяльна не загоніш. Так што зараз – усё ОК!

Ёсць яшчэ аднак і сапраўдныя вытанчаныя “пасткі”. Напрыклад, на сцяжынцы ад інтэрната аддзела адукацыі да шматпрофільнага цэнтра “Ветразь”. З новых жыхароў інтэрнату ніхто і не ведае пра той люк. Але старыя яго добра запомнілі. Аўтар матэрыялу быў сведкам, калі ў люк праваліўся малады чалавек. Аднак зараз небяспекі няма – люк так моцна зарос травой, што дзеткі з інтэрнату ўвесь час бегаюць праз яго беза ўсякіх праблем. І нават смела могуць гуляць на ім “у домік”.

Здымак паказвае, што побач са сцежкай, здаецца, нічога няма. Але старажылы ведаюць, дзе можа чакаць небяспека.

Калісьці, менавіта з-за гэтага люка, крышка якога гойдалася нават зімой, тут перасталі ездзіць лыжнікі з суседняй спартыўнай школы (гэта пацвердзяць трэнеры).

Але засталася ў бялыніцкіх лыжнікаў іншая запаведная лыжня. Гэта схіл ад стадыёна спартыўнай школы ў заходнім кірунку, дзе траса пачынаючых фрыстайлераў і слаламістаў упіраецца ў суседскія платы.

Кажуць, што на гэтай трасе мінулай зімой бясследна знік адзін лыжнік.

Усім суседскім таварыствам спрабавалі яго шукаць. Але глыбіня праёма, які калісьці закрываўся люкам, і дзе былі знойдзены лыжы, шакіруе нават  самых смелых.

Таму ў шматпрофільны цэнтр “Ветразь” паступіла прапанова адкрыць альпіністскае аддзяленне. Без спецыяльных прыладаў для альпіністаў дно калодца абследаваць не ўяўляецца магчымым. А што! Падвойная выгада: і лыжнікаў захаваем, і альпіністаў набудзем!

Вось такая рэчаіснасць. Рыхтуем маладое пакаленне да новага жыцця! Жыцця ў стане адкрытых люкаў.

(Працяг будзе)

Юрый Несцярэнка

Глубинка: исполнителей меньше, чем начальников

Валерий Коронкевич

Последние события с участием президента на Шкловщине и последующие за этим организационные, а также кадровые решения наделали много шума в стране в целом и в нашей глубинке — в особенности.

У разных категорий граждан к ним неоднозначное отношение. Слышал я острые дискуссии, слышал противоречивые высказывания в адрес президента и власти. Это напомнило мне противостояние двух систем. С одной стороны — президента, который уговаривает местные кадры работать честно и добросовестно. И с другой — региональной кадрово-властной элиты, настроенной на очковтирательство, на нежелание реально работать, на замалчивание и фальсификацию действительности. Вся система власти на местах подчинена незаслуженному карьерному росту, получению реальных премий за мифические результаты.

Приведу пример. Совсем недавно я занимался журналистским расследованием о приписках более 200 тонн привеса крупного рогатого скота в СПК «Липовка». Отдавший такую команду руководитель района оставил должность. Суды нашли крайних — заведующую товарномолочным комплексом и главного ветврача района, которых с шумом освободили от должностей, убрали с территории района, при этом не забыв предупредить о молчании. Они потом устроились в сельхозпредприятии в Московской области.

Сегодня власти на местах нужны покорные, молчаливые, безвольные работники, специалисты и руководители, выполняющие любые требования, при этом напрочь забывая о личной инициативе и элементарном уважении к себе.

Такое положение дел, как в Шкловском районе, сегодня во всех районах Могилевской области. Приведу еще примеры из нашего Хотимского района. На молочнотоварной ферме «Заря» при отсутствии горюче-смазочных материалов корма коровам подвозят на конной телеге, арендованной у частника. Могут ли два человека, за работу по договору которым платят 200 рублей в месяц, за сутки подвезти около 20 тонн корма для животных? Конечно, нет! Вывод: коровы, мягко говоря, недоедают. Новый руководитель хозяйства, бывшая уборщица районной бани, дала команду доить их три раза. Но ведь доподлинно известно, что молоко у коровы на языке.

Еду на днях утром в местном автобусе, разговорился со знакомой работницей бюджетной сферы, говорит, что их предупредили: с понедельника снова поедут мыть коров и расчесывать им хвосты. К ожидаемому приезду президента, в семнадцатый, между прочим, раз…

Я не сторонник, чтобы вот так взять и поменять всю кадровую систему в регионах — это нереально. Ведь сегодня там исполнителей меньше, чем начальников. Недостаток работников во всех хозяйствующих субъектах. К примеру, на сегодняшний день в диспетчерской службе ЖКХ Хотимского района не хватает слесарей-сантехников: никто не желает идти на 300 рублей заработной платы при ненормированном рабочем дне в случае аварийных ситуаций. В мою бытность начальником ЖЭУ это невозможно было представить.

Но что-то в глубинке делать все-таки надо. Если сейчас не лечить эту болезнь, то нашу страну ожидают потрясения.

МТФ «Заря». Дохозяйствовались! Фото: www.hotimsk.by МТФ «Заря». В таких условиях «отдыхают» работники! Фото: www.hotimsk.by

Валерий Коронкевич, г.п. Хотимск

Крыніца: “Свободные новости плюс”