Галоўная » мнение » Page 277

Как менестрели «русского мира» из «ДНР» колесят по Беларуси с концертами

Белорусские госСМИ пиарят доморощенного шансонье Виктора Калину, который угрожал убивать украинских солдат. А человеку, заявлявшему, что у «украинского народа поехала крыша», дают возможность проводить мастер-классы.

Если раньше там, где был бессилен штык, необходимую работу проводили священники и учителя, то в нынешних реалиях функцию промывателей мозгов успешно выполняют поп-исполнители. Менестрели «русского мира» ведут себя назойливо в Беларуси, особенно в восточной её части.

Калина черно-оранжевая

Чтобы завоевать зрителя, нужно быть доступнее. Скажем, устраивать гастроли по районным центрам, в которых живет по 6–15 тысяч человек. Да, большой кассы, возможно, не сделаешь, но лояльного слушателя в отсутствие альтернативы найдёшь. Таким принципом пользуется белорусский доморощенный шансонье Виктор Калина, переселившийся после отсидки за махинации с автостраховками в Смоленскую область. На родине он пользуется дурной славой. Причина — Калина открыто выступил за аннексию Крыма и одобрил российскую агрессию на Донбассе. Известно даже его фото, на котором он призывал убивать солдат украинской армии. Вот что он постил на своей странице:

Впервые об этом артисте заговорили в конце нулевых годов, когда по белорусскому ТВ регулярно крутились его незамысловатые клипы на темы сибирских зон, пацанов и блатной романтики. Но в конце 2014 года он стал личностью одиозной, не постеснялся открыто поддержать боевиков так называемой Донецкой народной республики. Как хвастался артист в интервью различным СМИ, в «ДНР» и «ЛНР» он устраивал бесплатные концерты для сепаратистов, а также собирал для них деньги на продукты и камуфляж. Вот он в Донецке:

Пару лет назад Калина вернулся к активной гастрольной деятельности в Беларуси, однако представители общественных и политических организаций по всей стране стали собирать подписи с требованием запретить артисту выступать. Активное сопротивление он встретил в западных регионах — Брестской и Гродненской областях. Впрочем, сорвать концерты удалось далеко не везде.

Меньше всего проблем у него в райцентрах на востоке Беларуси. Там не только не протестуют, но государственные районные газеты даже дают площадку дорогому гостю. Например, полгода назад он засветился в газете «Родная ніва» Климовичского райисполкома и официозном «Маяке Прыдняпроўя» в Быхове. На Быховщине пророссийский блатной певец не затрагивал темы политики, но газета нашла способ продемонстрировать его ориентиры, опубликовав фото в военной форме с наградными знаками «Новороссии» и шевроном «Вежливые люди». Артист похвастался, что бывает в «ДНР» и «чем может — помогает мирным жителям региона».

Судя по информации на официальном сайте, концерты его прошли вполне себе спокойно. Пропагандист «русского мира» открыто ездит по белорусской провинции. По стране, которая долгое время позиционировала себя как независимая переговорная площадка.

В гостях

Если Калине просто не мешают зарабатывать деньги на белорусских любителях специфической музыки, выдаваемой за искусство, то почти культового когда-то актёра Владимира Гостюхина прямо лелеют. В середине 1970-х он сыграл одну из главных ролей в военной драме «Восхождение» по повести Василя Быкова. А более молодому поколению зрителей он известен как исполнитель одной из ролей в сериале «Дальнобойщики». Отношение к этой незаурядной личности в Беларуси двоякое. С одной стороны, гениальный актёр, а с другой — ностальгия по СССР и, более того, интервью одиозному информационному агентству «Регнум», данное в июле 2014 года, в котором он заявил, что «в Украине диктатура фашистов», у украинского народа «поехала крыша», а «Россия приходит в себя».

В нынешнем году Владимир Гостюхин приехал в белорусский Могилев дать мастер-класс для молодежи в местном колледже искусств. Крохотная, но многозначительная деталь — местное телевидение посвятило гостю большой репортаж, а делал его лично главный редактор телеканала. Для провинциального города это было настоящее событие. Кремлю необязательно угрожать Беларуси штыками и пулями. Есть гораздо более действенное средство — массовая культура.

Русский мир на базаре

Но и с «большим искусством» не всё гладко. В начале апреля в Москве состоялась пресс-конференция, посвященная ежегодному международному фестивалю искусств «Славянский базар», который традиционно уже много лет проходит в белорусском Витебске. Планируется, что фест 12 июля откроется вручением премий «Союзного государства Беларуси и России» в области литературы и искусства за 2017–2018 годы, а 13 июля даже объявлен на фестивале Днём Союзного государства Беларуси и России. Программа фестиваля уже свёрстана: выступят Тимати, Николай Басков, Эмир Кустурица, Горан Брегович и вишенка на торте — Кубанский казачий хор. Всех этих людей объединяет однозначная поддержка Путина, аннексии Крыма и «русского мира».

Тимати, например, после Майдана сравнил украинский народ с «младшим братом, который тяжело запил или сел на наркотики». Басков публиковал в Инстаграме фото с условно коронованным Путиным и Порошенко с петлей. Кустурица открыто заявил, что Крым российский, когда приехал туда. Брегович выступил в Крыму и попутно восхитился величием России. А руководитель Кубанского казачьего хора Виктор Захарченко был одним из артистов, который подписал заявление в поддержку позиции Путина по Украине и Крыму.

Учитывая, что билеты на их выступления по местным меркам стоят недешево (в среднем около 50$), белорусские зрители поддержат заПутинских артистов ещё и материально. Постепенно из международного фестиваля «Славянский базар» превратился в танцплощадку «русского мира». Если так пойдёт и дальше, то перед белорусской властью может стать неудобный вопрос: какую позицию займут аполитичные белорусы, если их кумир, на концерте которого они отплясывали, однажды выскажется в Инстаграме, что Беларуси было бы неплохо в составе России?

Александр Райкон

Крыніца: detector.media

 

Рыгор Кастусёў: «Для некаторых палітыкаў юбілей БНР быў проста пляцоўкай для рэалізацыі дробязных амбіцыяў»

На плечы лідара БНФ у плане падрыхтоўкі Свята незалежнасці 25 сакавіка выпала не самая простая задача: перамовы з чыноўнікамі, часам, вельмі высокага рангу. Для кагосьці гэта «здрада», для іншых — канструктыўная праца. Як праходзілі перамовы, што атрымалася, а што не?

Рыгор Кастусёў на з’ездзе БНФ

Ці ўсё з задуманага і дамоўленага па адзначэнні 25 сакавіка атрымала ход? Ці ёсць беларускае чынавецтва адзіным маналітам альбо гэта людзі розных поглядаў, як неакамуністычных, так і нацыянальных? Распавядае лідар Партыі БНФ Рыгор Кастусёў.
Ад Савету Міністраў да “Звязды”
Аргкамітэт па святкаванні 100-годдзя БНР пачаў працу яшчэ на мяжы 2016-2017 гадоў. У лістападзе ад імя аргкамітэту я пачаў абыход уладных кабінетаў з прапановамі па 100-годдзі БНР: ад МЗС і Савета міністраў да Мінгарвыканкаму і газеты «Звязда». Стаўленне было рознае, але ў цэлым на тым баку многія асэнсавалі, што без нацыянальнага фундаменту краіна не можа трывала стаяць. Гэта адкрывала акно магчымасцяў, якія нельга было ўпусціць.
Наш праект святкавання даты змясціўся на сямі аркушах. Першым саюзнікам стала стала Акадэмія навук. Менавіта яе пазітыўнае заключэнне дало зялёнае святло разнастайным ініцыятывам і стала сігналам для іншых дзяржаўных установаў.
Пра рознае чынавецтва
Некаторыя дзеянні дзяржаўных службоўцаў па адзначэнні юбілею могуць выклікаць усмешку — сістэму ўлады ў Беларусі юбілей БНР памяняць не мог. Напрыклад, у Карэлічах лекцыю па гісторыі БНР чытала тамтэйшая актывістка кампартыі. Але больш важна, што яна была вымушаная гэтую лекцыю чытаць паводле рэкамендацыі аблвыканкама, разасланай па ўсіх ўстановах культуры Гарадзеншчыны.
Чыноўнікі розныя: хтосьці мае прагматычнае разуменне, што без незалежнасці горш будзе ўсім, дзесьці ёсць шчыры патрыятызм, дзесьці будуць выконваць усё тое, што спушчана зверху. Каля траціны нашых прапановаў атрымала ход і падтрымку. Чынавенства — гэта не маналіт, там можна знайсці цалкам розных людзей, з якімі можна і варта працаваць.

Падчас круглага сталу ў газеце «Звязда»

 

Пра Якубовіча і Сярэдзіча
Прапанаваны ўладам план мерапрыемстваў да 100-годдзя БНР мы дасылалі і ў «Савецкую Беларусь» і ў «Народную Волю». Праігнаравала зварот толькі апошняя! У выніку для чытача гэтай газеты дзеянні ўладаў напярэдадні 25 сакавіка выглядалі нейкай раптоўнай і хітрамудрай камбінацыяй, хоць насамрэч яны проста ішлі насустрач нашым прапановам.
Пра АртСядзібу і блогераў
Пасля нашых зваротаў у адміністрацыю прайшлі перамовы з Мінгарвыканкамам. Былі атрыманыя неафіцыйныя, але прагматычныя прапановы пра магчымы фармат святкавання 25 сакавіка ў Мінску. Падкрэслю, што для нас акцыя ў сталіцы была толькі часткай планаў па адзначэнні 100-годдзя БНР. Атрыманыя прапановы я агучыў на паседжанні аргкаміэту, што стаў вядомы дзякуючы відэастрыму, і пасля якога мы аб’ядналі высілкі з АртСядзібай і супольнасцю блогераў. Гэтыя людзі мелі распрацаваны план свята незалежнасці, але ўлады не давалі ім дазволу. У нас жа атрымалася дамагчыся пазітыўнага рашэння на палітычным узроўні. Пасля гэтага і тэхнічныя пытанні вырашаліся прасцей.

Паседжанне аргкамітэту па святкаванні 100-годдзя БНР

Пра канцэрт і пратэст
Аргкамітэтам 100-годдзя БНР быў абраны фармат: Свята Незалежнасці. Але асобныя сябры аргкаму ўсё адно бачылі 25 сакавіка толькі як чарговую нагоду да пратэсту. Зразумела, мы адхілілі гэта: для Беларусі важней далучыць дзясяткі тысячаў новых людзей праз канцэрт, чым проста дзясяткі вывесці на пратэст, якіх было і будзе яшчэ шмат. Шкада, што для некаторых палітыкаў вялікі юбілей быў проста пляцоўкай для рэалізацыі сваіх амбіцыяў, прычым вельмі дробязных.
Пра дзве скасаваныя заяўкі на шэсце
Намі былі пададзеныя заяўкі на мітынг-канцэрт і шэсце ад скверу Купалы да Опернага, каб людзі паспелі на пачатак свята. Усё ішло да таго, што Мінгарвыканкам дазволіць і шэсце, і канцэрт, прынамсі, так вынікала з перамоваў. Але раптам мы дазнаемся, што сябры БНК падалі заяўку на сваё шэсце ад плошчы Якуба Коласа да Оперы, заявіўшы, што будуць арганізоўваць шэсце нават у несанкцыянаваным фармаце. Пасля гэтага ўлады скасавалі абедзве заяўкі на шэсце, а шмат якія ініцыятывы, пра якія ўжо існавала дамоўленасць, былі замарожаныя.

Ігар Марзалюк і Рыгор Кастусёў на адкрыцці выставы, прысвечанай БНР, у Нацыянальным музеі

 

Пра дзве тактыкі вырашэння пытання
Мой падыход такі: ёсць два варыянты вырашэння пытання, дзве тактыкі. Першая – гэта стаць у позу, паўтарыць сто разоў ужо гаворанае пра «крывавы рэжым», зрабіць усё як заўсёды, ды сесці на суткі ці атрымаць штраф. А плён які? Другі варыянт – гэта разабрацца, якія магчымасці адкрытыя менавіта цяпер, якія ёсць шансы, і не ўпусціць іх. Калі патрэбны вынік, дык трэба працаваць, а не займацца самарэкламай.
Пра тое, што не атрымалася
Агулам да 100-годдзя незалежнасці была рэалізаваная прыкладна траціна ад нашых прапановаў. Што не атрымалася? Мы б хацелі, каб вуліца Валадарскага займела імя братоў Луцкевічаў. Хацелі, каб МЗС правяло прыёмы, прысвечаныя 25-му сакавіка ў сваіх амбасадах за мяжой, а таксама ўшанавала памяць БНР у тых месцаў, дзе ў 1918-20-м працавалі беларускія дыпламатычныя місіі… Але, мабыць, не ўсё адразу.
Пра карцінку ў замежных СМІ
Агульны вынік неблагі, асабліва ў параўнанні з той роспаччу і паняверкай, якая апанавала незалежніцкія колы пасля 25 сакавіка 2017 году. Нашая задача была — не дапусіць, каб пра стагоддзе беларускай незалежнасці свет даведаўся з навінаў пра чарговае задушэнне пратэстаў на вуліцах Мінска. Свята адбылося, і адбылося годна. Але, нажаль, у замежных СМІ карцінка з Мінску была звычайная — хапун, арышты, збіццё… Гэта тое, што не атрымалася: унутры Беларусі Свята Незалежнасці сталася самай маштабнай акцыяй патрыётаў, але навонкі пайшоў зусім іншы мэсыдж.

Мемарыяльная шыльда, якая гадамі стаяла на офісе партыі БНФ

Пра памятную шыльду БНР на Валадарскага
З шыльдай сітуацыя наступная: 23 сакавіка яна мелася быць усталяваная. Але ўрачыстае адкрыццё шыльды – гэта масавае мерапрыемства, гэты момант мы не паспелі ўзгадніць. У СМІ раней часу пайшла інфармацыя пра дату адкрыцця, і гэта стала фармальнай нагодай для таго каб улады затармазілі працэс. Уключыліся і апаненты: ад прарасійскіх шавіністычных колаў у выканкам пайшлі звароты супраць усталявання… У выніку дамагчыся ад выканкама рэалізацыі раней дасягнутых палітычных дамоўленасцяў было ўжо цяжка. Станам на сёння бюракратычны бок пытання вырашаны. Мінгарвыканкам, з іхных словаў, зацікаўлены ў станоўчым вырашэнні сітуацыі. Спадзяюся, слова стрымаюць.
Пра галоўны прарыў
Галоўнае дасягненне і прарыў, на мой погляд, гэта тое, што атрымалася вывесці такі важны момант нашай гісторыі з ценю, заангажаваць у гэты працэс і грамадства, і дзяржаўныя структуры. Ужо ёсць разуменне, што БНР — гэта ўласнабеларускі праект, лёсавызначальны, і важны для нашай будучыні. Гэта было сапраўды народнае свята, яго рабілі палітыкі, грамадскія актывісты, блогеры, арганізатары выставаў, бровары, што варылі адмысловае піва да юбілею. І прынцыпова важна — улады перасталі дэклараваць варожае стаўленне да гэтай даты.

Алесь Кіркевіч

Крыніца: “Новы час”