Проблема коронавируса отодвигает на второй план насущные проблемы многих людей и организаций. На фоне псевдозабот о здоровье нации можно позабыть и о насущном. Например, о комфорте самых маленьких граждан.
Учреждению образования «Ясли-сад №6 г.Шклова» более 40 лет. Внешне здание детсада смотрится достаточно презентабельно, чувствуется повседневная работа по поддержанию порядка на территории и содержанию оборудования.
Тем не менее, родители юного контингента садика не вполне довольны состоянием здания и мест временного обитания воспитанников, на что постоянно обращают внимание руководства детсада, пишут обращения в адрес отдела по образованию Шкловского райисполкома. На повестке дня протекающая крыша здания, плохая мебель, старый линолеум, желает лучшего состояние белья.
Нельзя сказать, что местное руководство и власти игнорируют проблемы учреждения. С помощью шефской организации ОАО «Шкловский маслодельный завод» к зимнему периоду оказана помощь в заготовке овощей для удешевления питания детей на сумму 1680 рублей, приобретен линолеум для первой младшей группы на сумму 1340 рублей, плитка облицовочная на сумму 160 рублей. Общая сумма помощи составила 3180 рублей. Согласитесь, сумма немаленькая на фоне финансовых проблем государства. Обновляется материальная база: за счет внебюджетной деятельности приобретены столы (11 штук) и стулья (24 штуки) на сумму 1520 рублей, приобретена краска для обновления покрытия уличного оборудования. За счет бюджета обновлен 81 комплект белья на сумму 377 рублей. ЧУП «Шклов-райсервис» обязалось оплатить игровой модуль «Паровоз» в количестве 2 штук.
Почему же тогда недовольны родители? На самом деле оказанная помощь по объемам весьма мизерна по сравнению с потребностями учреждения. До сих пор с родителей собирают средства на установку жалюзи. Видите ли, тюль использовать нельзя в детском саду (может и нельзя, но раньше ведь можно было). Старые столы и стулья, сетчатые кровати – изношенная мебель опасна возможностью травмирования детей. Отдельный вопрос: протекающая долгое время крыша.
В целом же детсаду нужен капитальный ремонт, на что и уповают родители. Тем более, что уже отремонтированы детсады №2 и №9 – будем надеяться, что очередь на капремонт скоро подойдет и для детсада №6.
С недовольными родителями встречался начальник отдела по образованию местного райисполкома, клятвенно обещал в течение 2020 года обеспечить ремонт крыши и максимально «закрыть» проблемы с мебелью. К сожалению, сейчас почти все деньги уходят на борьбу с коронавирусом и райисполком вынужден решать и проблему с обеспечением средствами медиков района.
Вот тут и высветилась весьма деликатная ситуация со здоровьем работников детсада. Родители утверждают, что большинство сотрудников учреждения заражены вирусом, но кардинальных мер по данному поводу руководством отдела образования не принимается. «Это же Шклов, понимаете»? Но при чем тут дети в играх взрослых? Один из мальчиков детсад не посещал с 15 мая, а 28 мая из детского отделения больницы сообщили, что ребенок является контактом первого уровня. 29 мая приехали брать мазок, оставив ребенка еще на 2 недели на самоизоляции. При этом, у проживающих вместе с ребенком мазков не брали, ограничений на передвижения и контакты не вводили.
Можно понять работников отдела образования – президентские выборы не позволяют чиновникам принимать адекватные, но идеологически не выдержанные, решения. Можно понять и работников здравоохранения – замотаны, задерганы, всегда под «прессом» заидеологизированного начальства и нервных граждан, но ведь и дети – наше будущее. И со временем грехи настоящего могут больно ударить по населению Шклова.
Что делать? Остановиться, проанализировать, принять профессионально обоснованное решение, изыскать возможности к его реализации. Ко всеобщему удовлетворению.
Першае паведамленне на краязнаўчую тэму ў вядомага шклоўскага краязнаўцы Аляксандра Грудзіны з’явілася 16 лютага 1980 года ў раённай газеце “Ударны фронт” пад назвай “Ветэран ў страі”. З таго часу прайшло 40 гадоў.
На гэтым тыдні на кватэру да Аляксандра Грудзіны завіталі яго бліжэйшыя сябры. Нагода візіта – 40-годдзе краязнаўча-даследчай дзейнасці па выучэнню мясцовай гістарычнай спадчыны.
Безумоўна, першае пытанне, на якое давялося адказваць Аляксандру Пятровічу, гэта: “Як жа пачалася такая пільная ўвага да родных мясцін?”.
За даследчыцкай працай
Адказ на гэта пытанне суразмоўца пачаў з часоў вучобы ў сярэдняй школе. У пачатку 60-х гадоў школа, дзе давялося вучыцца будучаму даследчыку, была адзіная двухпавярховая школа ў горадзе Шклове. Побач знаходзіўся былы будынак гарадской ратушы, які меў мясцовую назву “каланча”. Кожны дзень, знаходзячыся на школьным двары, у навучэнцаў погляд міжволі сустракаўся з гэтым старажытным, паўразбураным будынкам з вежай. Унутраныя пакоі са скляпеннямі, высокая вежа і цагляная муроўка падзямелляў заўсёды вабіла і прыцягвала. Будынак, у асноўным, з’яўляўся безгаспадарчым, таму была магчымасць вольна наведаць яго і “па-свойму” вывучаць.
Аляксандр Пятровіч успамінаў: “У дзіцячай свядомасці мроіліся неверагодныя падзеі, якія нібыта тут павінны былі адбывацца ў мінулым. Сярод бітай цэглы і смецця вельмі хацелася “нешта” знайсці і даведацца аб якой-небудзь цікавай падзеі”.
Потым была вучоба ў сельскагаспадарчай акадэміі. На той час (1972 – 1977 г.г.) у акадэміі вучыліся студэнты з розных куткоў Беларусі, іншых рэспублік былога СССР, а таксама шмат студэнтаў з замежных краін. Безумоўна, за гады вучобы сярод студэнтаў неаднойчы ўзнікалі самыя разнастайныя спрэчкі, дыспуты, або проста пачыналася гаворка, дзе заўсёды можна была пачуць: “А вось у нашым горадзе”, або “А вось у нашым раёне…“ і потым суразмоўца паведамляў нешта цікавае са сваіх родных мясцін. Каб падтрымліваць размову, трэба было добра ведаць усё, што звязвала з тваім родным кутком. Аляксандр Пятровіч успамінаў, што “Іншы раз нават даводзілася ісці ў бібліятэку і шукаць звесткі “пра Шклоў”.
Пасля заканчэння акадэміі пачалася праца ў Шклове. Шклоўская раённая газета “Ударны фронт” заўсёды друкавала інфармацыю па гісторыі Шклоўшчыны. Асабліва цікавыя паведамленні рабілі ўжо сталыя мясцовыя краязнаўцы Лявон Анціпенка, Міхаіл Ільюшэнка, Іван Кулікаў, Іван Маісеяў. Знаёмства бліжэй з гэтымі цікавымі людзьмі паспрыяла захапленню, і між волі Аляксандр Грудзіна таксама становіцца даследчыкам Шклоўшчыны. З цягам часу з’явілася жаданне паспрабаваць сябе ў якасці аўтара. І вось 16 лютага 1980 года з’явіўся ў раённай газеце першы артыкул “Ветэран у страі”. У сваю чаргу, праз краязнаўства, пачалося ўспрыманне і дадатковае вывучэнне гісторыі, культуры, веравызнанняў беларускага народа. Гэта таксама дапамагло палюбіць родную мову.
На пытанне: “Хто з’яўляецца Вашымі настаўнікамі?
Прагучаў наступны адказ: “Сваімі настаўнікамі ў даследчыцкай працы лічу былога рэдактара раённай газеты «Ударны фронт» Лявона Анціпенку і навукоўца, былога рэдактара альманаха «Магілёўская даўніна» Аляксандра Агеева”.
Былі шматлікія іншыя пытанні, успаміны з гісторыі Шклоўшчыны і з асабістага жыцця. Удзельнікі сустрэчы абмяняліся думкамі, меркаваннямі і прапановамі ў галіне турыстычна-краязнаўчай дзейнасці.
Гістарычная даведка:
Аляксандр Пятровіч Грудзіна нарадзіўся 23 мая 1954 года ў горадзе Шклове Магілёўскай вобласці. У 1977 годзе скончыў Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію па спецыяльнасці інжынер – механік. Працаваў у Шклоўскай райаграпрамтэхніцы, вучэбным камбінаце, Шклоўскім райкаме КПБ. З 1991года, выкладчык Шклоўскага дзяржаўнага прафесійнага ліцэя №12.
Вынікам шматгадовай даследчыцкай працы з’явілася аўтарскія кнігі:
– “І родныя сэрцу мясціны…” (некалькі нарысаў па гісторыі горада Шклова), якая пабачыла свет у 2007 годзе;
– “Мой радавод, мая сям’я”, якая пабачыла свет у 2011 годзе
Асобныя звесткі па гісторыі Шклоўшчыны ўвайшлі ў наступныя кнігі:
1.Памяць. Гісторыка – дакументальная хроніка. Шклоўскі раён. Мінск, «Універсітэцкае», 1998 год.
«Гістарычныя лёсы верхнега Падняпроўя». Магілёўскі абласны краязнаўчы музей. Магілёў, 1995 год.
Гісторыя Беларускага Падняпроўя. Магілёўскі абласны краязнаўчы музей. Магілёў, 1999 год.
Проблемы археологии и древняя история Верхнего Поднепровья и соседних территорий. МГУ имени А.Кулешова. Могилев, 2002 год.
Гісторыя Магілёва: мінулае і сучаснасць. Упраўленне культуры Магілёўскага гарвыканкама. Магілёў, 2003 год.
Наш регион. Шкловский район. Из прошлого в будущее. Под общей редакцией кандидата экономических наук Мигурского П.С. Шклов, 2006 год.
Гістарычнае і сацыякультурнае развіццё Магілёва. УА “Магілёўскі дзяржаўны універсітэт харчавання”, УА “Магілёўскі дзяржаўны універсітэт імя А.А.Куляшова”, УК “Музей гісторыі Магілёва”, Магілёў, 2007 год.
Кастусёў Р.А., Мігурскі П.С. Шклоўскі раён, стратэгія развіця. Мінск, 2007 год.
Другая сусветная вайна ў лёсе беларускага горада. УК “Музей гісторыі Магілёва”, УК “Цэнтральная сістэма дзяржаўных публічных бібліятэк г. Магілёва”. Магілёў, 2009 год.
Проблемы и перспективы становления гражданского общества. Учреждение образования «Могилевский государственный университет продовольствия». Часть 2, Могилев, 2010 год.
11.Магдэбургскае права на Магілёўшчыне: учора, сёння, заўтра. Сацяльна-культурнная ўстанова “Рэгіянальнае бюро стратэгія развіцця і міра”, Рэспублікаская праваабаронча-асветніцкая арганізацыя Рух “За свабоду”, Магілёў, 2012 год.
Деды: Дайджест публикаций о белорусской истории. Специальный выпуск (Репринт №№1-5) /Составленное, научное редактирование А.Е.Тараса. Минск: Харвест, 2013. – 944с.
Этнічная, моўная і культурная разнастайнасць у сучаным грамадстве. Зборнік навуковых прац удзельнікаў Міжнароднай навукова-практычнай канферэнцыі 29-30 мая 2014 года. Магілёў, 2014 год.
Разделенные войной. Дети войны вспоминают: Быхов, Шклов. В двух книгах. Книга 1. Составители: И.Шендерович, А.Литин. – Могилев, 2014 год.
Гісторыя Магілёва: Мінулае і сучаснасць. Зборнік навуковых прац удзельнікаў IX Міжнароднай навуковай канферэнцыі 25-26 чэрвеня 2015 года. Магілёў, МДУХ, 2015 год.
Магдэбургкае права на Магілёўшчыне. Зборнік навуковых прац. Магілёў, ГА “Таварыства беларускай мовы імя Ф.Скарыны, Грамадская ініцыятыва “Еўрапейскі ўсход Беларусі”, 2015 год.
Ад Магдэбургскага права да сучаснага самакіравання. Зборнік навуковых матэрыялаў. ПКАУ “Магілёўскі маладзёжны цэнтр”, Грамадзянская ініцыятыва “Грамадскі магістрат”. Магілёў, 2017 год.
Узел жизни. Могилев, 2017 год.
Гісторыя Магілёва: Мінулае і сучаснасць. Зборнік навуковых прац удзельнікаў X Міжнароднай навуковай канферэнцыі 25-26 мая 2017 года. Магілёў, 2017 год.
Куляшоўскія чытанні. Збрнік навуковых прац па матэрыялам Міжнароднай навукова-практычнай канферэнцыі 18-19 красавіка 2019 года. Магілёў, МДУ імя А.А. Куляшова, 2020 год.
Шклоў і Шклоўскі раён: зборнік навуковых артыкулаў. Нацыянальная акадэмія навук Беларусі, Інстытут гісторыі. Мінск, “Беларуская навука”, 2020 год.
Пра апошнія дзве кнікі “Магілёскі рэгіён” паведамляў раней.
Артыкулы па краязнаўчай тэматыцы друкаваліся ў краязнаўчых зборніках:
“Магілёўшчына” №5 1994 год, №6 1995 год, №7 1997 год, №8 1998 год, №11 2011 год, №12 2014 год, №14 2018 год;
“Краснапольскія краязнаўчыя чытанні” 2005 год;
“Клімавіцкія краязнаўчыя чытанні” 2006 год;
“Культура праз прызму духоўнасці” 2007 год;
“Шклоўскі раён: шлях праз стагодзі” 2008 год;
Альманах “Магілёўская даўніна”: №4 1996 год, №5 1997 год, №9 2001 год;
Часопісы:
“Ave Maria” №12 1998год, №1-2 2002 год;
“Магілёўскі мерыдыян”. Том сёмы (2007 – №3 – 4 (10-11), Магілёў, 2007 год;
Дайджест публикаций о белорусской истории «Деды» №4 2010 год;
“Наша гісторыя” №8 (13) 2019 год.
Удзельнік падрыхтоўкі да друку буклета “Шклоў Шклоўскі раён Шлях праз стагоддзі” Мінск, 2007 год. Неаднаразова друкаваўся ў перыядычных выданнях: “Настаўніцкая газета”, “Наша слова”, “Краязнаўчая газета”, “Могилевские ведомости», раённая газеца “Ударны фронт”, аматарска-пазнавальна-аналітычных газетах “Шклоўскія навіны” і “Шклоў-інфо”. Аўтарская праграмма “Шклоў – гісторыя і сучаснасць”, разлічаная на вучняў старэйшых класаў, зацвержана Магілёўскім абласным інстытутам павышэння кваліфікацыі і перападрыхтоўкі кіраўнічых работнікаў і спецыялістаў адукацыі 6.06.2002 года. Удзельнік стварэння пакоя баявой і працоўнай Славы Шклоўскай райаграпрамтэхнікі і гістарычна – краязнаўчага музея Шклоўскага дзяржаўнага прафесійнага ліцэя №12. Неаднаразовы ўдзельнік міжнародных, рэспубліканскіх і рэгіянальных навукова – практычных і краязнаўчых канферэнцый. Удзельнік Першага з’езду беларусаў свету (Мінск, 1993 год). Сябр ГА “Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны” і ГА “Магілёўскі абласны гісторыка-патрыятычны пошуковы клуб «ВИККРУ». Прозвішча згадваецца ў кнізе “Кто есть кто в Республике Беларусь». Том 1 (Наука и образование), Энциклопедикс, Минск, 2001 год, С.186. Дыпламант конкурса «За лепшы твор аб Радзіме” газеты Шклоў-інфо (2009 год). Адзначаны падзякай Інстытута Гісторыі Нацыянальнай Акалэміі Навук Беларусі за захаванне і развіццё культурнай спадчыны Шклоўскага краю (2018 год).
50 гадоў таму ў 1970 годзе адышоў ў вечнасць беларускі паэт Анатоль Станіслававіч Сербантовіч. З гэтай нагоды сябры літаратурнага салона імя Міхася Зарэцкага, які дзейнічае пры шклоўскай раённай арганізыі ГА “Таварыства беларускай мовы імя Ф.Скарыны”, наведалі яго Малую Радзіму – вёску Ордаць Шклоўскага раёна. Тут, у сям’і настаўнікаў нарадзіўся і скончыў Ордацкую сярэднюю школу будучы вядомы беларускі паэт.
Першапачаткова госці наведалі Ордацкую школу. Зараз гэта базавая школа, дзе вучацца каля 50-вучняў. Кіраўніцтва школы добразычліва сустрэла сяброў шклоўскай ТБМ і здзейсніла экскурсію ў школьную бібліятэку, дзе створаны мемарыяльны куток А.Сербантовіча. Адбылася размова пра жыццё, творчасць і мясцовую памяць паэта. На вялікі жаль, сядзіба паэта не захавалася. Дом набылі жыхары Шклова і перавезлі у горад. Але, галоўнае, памяць пра славутага ранейшага жыхара Ордаці захавалася ў мясцовай школе і гэта вельмі добра.
З успамін пісьменніка Уладзіміра Арлова, які ў 2017 годзе наведаў Шклоўскі раён: “Ён быў упарты і вальналюбны. Ён жыў у прадчуванні цуда. Ён меў выключнае пачуццё мовы і талент, прызнаны і падтрыманы мэтрамі. Школьнікам, лідзіруючы ў вэлягонцы, ён трапіў у звалку, параніўся, але закінуўшы ровар на плечы, першым дабег да фінішу. У дваццаць сем Анатоль выдаў ужо другую кнігу — не па гадах спелую і бязлітасную да сябе. Яна называлася трывожна — “Міннае поле”. Аднойчы ўвечары ён, атрымаўшы неблагі ганарар і “замачыўшы” гэтую падзею, ішоў па менскай вуліцы. На просьбу сустрэчнай кампаніі даць закурыць выцягнуў з кішэні пачак грошай: “Вось вам на цыгарэты!” Яго завалілі на ходнік і бясконца доўга білі нагамі. Потым былі шпіталь, жорсткія прыступы галаўнога болю, інсульт і адыход туды, дзе паэту, магчыма, удалося здзейсьніць выказаную ў адным з вершаў мару і разгадаць Тайну музыкі,
Тайну крыкаў,
Тайну гукаў і нематы,
Тайну чыстага і вялікага,
Тайну злосці і дабраты… ”
Гістарычная даведка:
Анатоль Станіслававіч Сербантовіч нарадзіўся 13 мая 1941 года. У вайну жыў з бацькамі у вёсцы. У 1958 годзе скончыў Ордацкую сярэднюю школу, працаваў у калгасе. У 1960 ггодзе паступіў на аддзяленне журналістыкі БДУ, якое закончыў у 1965 годзе. У 1964—1965 гг. быў літаратурным супрацоўнікам часопіса «Бярозка». З восені 1966 года знаходзіўся ў творчай камандзіроўцы ў Запаляр’і, Казахстане, на Ўрале, Далёкім Ўсходзе. У 1969 годзе зноў вярнуўся ў Мінск і працаваў у газеце “Піянер Беларусі”. Сябр Саюзу пісьменнікаў БССР з 1967 года. Памёр ў Мінску 21 сакавіка 1970 года пасля жорсткай бойкі з хуліганамі. Пахаваны на Ўсходніх могілках Мінску. Анатоль Сербантовіч пачаў пісаць яшчэ ў школе. Гэта былі байкі і сатырычныя замалёўкі калгаснага жыцьця. У 1959 годзе ў газеце «Магілеўская праўда» надрукаваў свой першы верш. У гады вучобы ў школе запрашаўся на паседжанні літаб’яднання, на абласныя і рэспубліканскія семінары пачынаючых пісьменнікаў. На другім курсе універсітэта склаў рукапісны зборнік вершаў. Як сталы паэт сфармаваўся ў 1964 годзе, калі стаў рэгулярна друкавацца ў рэспубліканскіх часопісах, напісаў некалькі паэмаў. Характэрная праявай яго паэзіі былі грамадзянская накіраванасць, пафаснасць. Аўтар зборнікаў паэзіі «Азбука» (1966 г.), «Міннае поле» (1968 г.), «Пярсцёнак» (1971 г.), «Жаваранак у зеніце» (1989 г.). Акрамя вершаў пісаў творы для дзяцей, прозу, крытычныя артыкулы, займаўся перакладамі. У сярэдзіне 1960-х звярнуўся да жанру паэмы. У 1968 годзе, у час знаходжання ў Сярэдняй Азіі напісаў паэму для дзяцей «Тэлефон».
Аграгарадок Дабрэйка ў апошнія гады папрыгажэў, дабавіў абслугоўваючых устаноў, 2 разы на дні ў вёску заходзіць рэйсавы аўтобус “Магілёў-Шклоў”. Але чамусьці асаблівага камфорту жыхары Дабрэйкі не адчуваюць.
У свой час мясцовыя жыхары з вялікай удзячнасцю да мясцовай улады за створаныя ўмовы для пражывання ў вёсцы. Падчас “Дажынак” адкрылі Дом народнай творчасці, бібліятэку, ФАП, комплексны прыёмны пункт, сучасны магазін. Калі раней трэба было, каб даехаць да Шклова ці Магілёва, ісці за 2 км да шашы, зараз уранку і к вечару рэйсавыя аўтобусы давозяць мясцовых пасажыраў у вёску. Але ж ёсць і хібы, якія можна было б выправіць якраз мясцовай уладзе. Напрыклад, абсталяваць аўтобусны прыпынак навесам для чакаючых, якія ў жару і непагадзь павінны туліцца каля іншых будынкаў.
Улетку мінулага года жыхары Дабрэйкі сабралі подпісы наконт добраўпарадкавання вуліц і аўтобуснага прыпынку. Мясцовыя чыноўнікі арганізавалі сход, доўга абмяркоўвалі праблемы і паабяцалі выправіць становішча. Потым даслалі пісьмо, у якім нудна распавядалі пра недахоп фінансаў у бюджэце на вырашэнні мясцовых хацелак. На сустрэчы с жыхарамі, дарэчы, прысутнічала адказная асоба с “Аблгазу”, пад патранажам якога знаходзіцца вытворчасць мясцовага сельгаспрадпрыемства.
Гэта вельмі зручна: спаслацца на галечу і нічога для мясцовых жыхароў не зрабіць. Але ж прапаноўваліся і варыянты: 1. Магчымасці “Аблгазу”; 2. Магчымасці дэпутата Парламента; 3. Магчымасці вышэйстаячага бюджэту; 4. Разгледзець праект добраўпарадкавання Дабрэйкі, па якому вялося асфальтаванне вёскі і куды падзеліся грошы на будаўніцтва запланаванага прыпынку?
З той пары чыноўнікі Шклоўскага райсавету ў Дабрэйку ні нагой.
Але ж за адной праблемай ходзіць і іншая – дзесьці год назад у вёсцы рэзка пагоршылася мабільная сувязь, асабліва МТС. Некаторыя жыхары спрабавалі дабіцца праўды ў адпаведнага аператара, але ім нічога разумнага на гэты конт не патлумачылі. 15 красавіка 2020 года аўтар звярнуўся да намесніка старшыні райвыканкама з просьбай вырашыць праблему. Той накіраваў маю скаргу ў мясцовы вузел сувязі, што і было зафіксавана пісьмом на мой адрас.
А вось далей пачынаецца цікавае. Праз некаторы час з офіса МТС патэлефанаваў адказны работнік, які некаторы час распавядаў аб цяжкасцях у прадастаўленні паслуг сувязі наогул. На пытанне, што здарылася з сувяззю ў Дабрэйцы, нічога талковага не адказаў. На прапанову адкарэкціраваць падачу сігналу на вёску распавёў прыкладна так:
МТС: -Калі мы вам дадзім добры сігнал, то ў кагосьці ён прападзе. Такім чынам, гэта не вырашэнне пытання.
Аўтар: – Але ж раней сувязь была добрая.
МТС: – Я не вырашаю гэтага пытання.
Аўтар: – А якім чынам яго вырашыць?
МТС: – Ёсць адмысловае абсталяванне коштам прыкладна 50 рублёў, з дапамогай якога на асабістым падворку пытанне і будзе вырашана.
Пасля гэтай размовы аўтар вырашыў наладзіць асабістае даследаванне магчымай тэрытарыяльнай карэктыроўкі зоны пакрыцця ўстойлівым сігналам МТС. Справа ў тым, што зусім нядаўна ў Дабрэйцы з’явіўся новы дачны пасёлак, адным з забудоўшчыкаў якога з’яўляецца высокі аблвыканкамаўскі чыноўнік. Ня буду грашыць асабіста на яго (зразумела, што 50 рублёў для такіх людзей дробязь), але якраз устойлівая сувязь абанентаў МТС характэрна для двух дачных вуліц. Вось так “блатныя” дачнікі рэзка панізілі сацыяльны статус вяскоўцаў.
Прыкрасць жа яшчэ і ў тым, што ўстойлівая сувязь МТС заканчваецца якраз на мяжы дзіцячага сада. Пры гэтым некалькі пытанняў да мясцовай ўлады:
1. Вы, наогул, што-небудзь вырашаеце ў гэтым жыцці?
2. Вы здольны арганізаваць сучаснае абсталяванне аўтобуснага прыпынку ў Дабрэйцы, ці пра гэта ўсё выкласці ў звароце да Прэзыдэнта?
3. Хтосьці з чыноўнікаў возьме на сябе смеласць арганізавацю добрую сувязь на вёсцы;
4. Старшыні аблвыканкама, наогул, вядома, што дзе ні з’яўляюцца чыноўнікі яго апарату, жыццё шараговых грамадзян пагаршаецца?
Дарэчы, калі не выправіцца становішча ў Дабрэйцы, будзем лічыць гэта прыкметай слабасці якраз губернатара. Вось так, паважаны Леанід Канстанцінавіч Заяц, вырашайце пытанне.
З павагай, Петр Мігурскі, жыхар аграгарадка Дабрэйка
Самыми надежными мерами профилактики в условиях распространения коронавирусной инфекции медики по-прежнему называют соблюдение гигиенических требований: ношение маски, обработка рук антисептиками и социальное дистанцирование. Немаловажным фактором является и самоизоляция. Согласно Постановлению Совета министров Республики Беларусь от 8 апреля 2020 года, самоизоляция – это система мероприятий, обеспечивающих изоляцию лиц, прибывших из стран, где регистрируются случаи инфекции COVID-19, и лиц, относящихся к контактам первого или второго уровня. Как нам сообщили в районном отделе внутренних дел, сотрудники милиции совместно с работниками районного центра гигиены и эпидемиологии ежедневно контролируют соблюдение правил самоизоляции таких лиц. Как это происходит на деле, своими глазами увидели корреспонденты районной газеты «Ударны фронт».
Коротко о важном
«Подлежащему самоизоляции лицу вручается требование о соблюдении определенных правил: гражданин обязан не покидать место проживания без крайней необходимости. Такими случаями считается посещение ближайшего магазина, аптеки для приобретения необходимых товаров и вынос мусора. Но при этом лицо, находящееся на самоизоляции, должно использовать маску и не допускать контактов с другими лицами», – объясняет ВРИОД начальника ООПП РОВД Виталий Бугаев, отмечая, что в случае нарушения норм предусмотрена административная ответственность, о чем также указано во вручаемых требованиях. Согласно статье 23.4 Кодекса Республики Беларусь об административных правонарушениях за неповиновение законному распоряжению или требованию должностного лица при исполнении им служебных полномочий предусмотрено наложение штрафа в размере от двух до пятидесяти базовых величин (это от 54 до 1350 рублей) или административный арест.
Прецеденты в Шкловском районе уже есть. На день написания материала на трех граждан района соответствующие протоколы уже были составлены, в отношении одного лица судом вынесено решение – он привлечен к ответственности в виде штрафа в тридцать базовых величин.
Предупреждений не будет
Утром обычного буднего дня вместе со старшим инспектором ООПП РОВД Викторией Малиновской и врачом-бактериологом Шкловского районного центра гигиены и эпидемиологии Екатериной Островской отправляемся по нескольким адресам, где находятся лица в самоизоляции.
«Большинство из тех, кого предстоит навестить, вернулись из эпидемически неблагополучных стран и при пересечении границы они были предупреждены о необходимости самоизоляции. Наша задача – проверять, чтобы эти правила соблюдались», – сразу расставляет акценты Виктория Малиновская.
По одному из адресов проживает мужчина, который недавно вернулся из стран Европы. Указанный в документе срок его самоизоляции подходит к концу. На звонок инспектора милиции по телефону мужчина не отвечает. Но буквально через минуту перезванивает сам – сказать, что на месте.
«Выйдите, пожалуйста», – следуют слова от контролирующих органов. Мужчина живет в частном доме, и когда он появляется за забором, представители милиции и районного центра гигиены и эпидемиологии делают отметку, что гражданин находится по месту проживания.
Молодой человек поясняет, что понимает всю необходимость нахождения дома и к тому, что к нему регулярно приезжает милиция, относится спокойно.
В целом, система проверки лиц, находящихся на самоизоляции, разнообразна. Проверяется личное присутствие гражданина по указанному адресу, а если позволяют условия, он может выйти из дома, выглянуть в окно. Также таким лицам могут звонить на домашний телефон, попросить ответить по домофону в случае его наличия.
В списке адресов – девушка, которая относится к категории контактов. Виктория Малиновская набирает номер квартиры по домофону – гражданка находится по месту жительства. Ранее на нее уже составлялся протокол: в отсутствии необходимости она покидала свою квартиру.
Помимо проверки соблюдения условий самоизоляции работник райЦГЭ Екатерина Островская интересуется самочувствием граждан, еще раз напоминая, что при любом изменении в состоянии здоровья, необходимо по телефону вызвать скорую медицинскую помощь.
Компетентно
За день сотрудникам милиции и центра гигиены и эпидемиологии предстоит объехать несколько адресатов. Те, кто задействован в противостоянии распространению коронавируса, о своих приездах не предупреждают, и даже после посещения в любой момент могут позвонить на домашний телефон.
«Это не прихоть сотрудников, а реальная необходимость. Соблюдение рекомендаций медиков – обязательное условие для недопущения распространения инфекции, – считает заместитель начальника РОВД по идеологической работе и кадровому обеспечению Александр Ставчиков. – Все наши сотрудники обеспечены одноразовыми масками, перчатками и антисептиками, соблюдают принципы дистанцирования».
Также Александр Ставчиков добавил, что проверка соблюдения требований правил поведения в самоизоляции и в дальнейшем будет проводиться ежедневно.
