Галоўная » шклов » Page 26

Шклов. Одновекторность инвестиций

В Шкловском районе в очередной раз полностью обновилась администрация. Вместе с накатанной колеей агро- и промышленных достижений с «последствиями» в виде знамен и премий, остались и инвестиционные грехи с прежних времен.

Что касается достижений в сельскохозяйственном направлении, следует напомнить, что под эгидой местного райисполкома только 32% территории, на которой расположены организации коммунальной собственности. Львиная доля успехов аграриев Шкловщины опосредованно обеспечивается такими организациями, как Амкодор, Облгаз, Могилевэнерго, Беларусбанк, а самая крупная сельхозорганизация ОАО «Александрийское», которая занимает в местном агрокаравае 43,4%, относится к агрохолдингу «Мачулищи». На территории Шкловского района расположено самое эффективное в Беларуси по объемам производства и финансовому результату в картофелеводстве фермерское хозяйство «Диана». Кроме того, на производстве картофеля   в Шкловском районе специализируется экспериментальная база «Спартак» – по итогам работы за 2019 год единственное хозяйство района – признанный лидер на областном уровне.

Стоит напомнить, что в начале 90-х годов ХХ века в Шкловском районе картофелеводству уделялось достойное внимание. Выращиванием этой культуры занимались в каждой сельхозорганизации, но, особенно перспективно, в колхозе «Заветы Ленина». Возглавлял в те времена хозяйство кандидат сельскохозяйственных наук Игорь Казначеев. Вместе с женой, также кандидатом наук, продвигали в производство интенсивные технологии возделывания «второго» хлеба. Областное и районное руководства перспективы по картофелеводству в отдельно взятом колхозе оценили и выделили средства на строительство картофелехранилища. При «довертикальной» власти хранилище построить не успели, хотя большой объем средств на здание освоили.

Вот бы взять и довести до ума хорошее дело – инвестиции в объект вложены солидные. Ан, нет – решили разобраться известным образом – стереть с лица земли недостроенный объект, расположенный на въезде в д.Кучарино.

Чиновники говорят, что белорусская плодоовощная продукция не конкурентоспособна и не пользуется спросом у белорусских торговых сетей по причине отсутствия современных хранилищ для данной продукции. А почему бы не использовать несостоявшееся картофелехранилище для целей хранения фруктов – ведь до промышленного сада одного из шкловских фермеров буквально сотня метров?

Вряд ли Президент из окна «майбаха» заметит шкловское позорище по пути в свою резиденцию в Александрию. А мог бы и вспомнить, что в свое время поддерживал бывшего руководителя «Заветы Ленина»!

Но вот какой объект ни объехать, ни спрятать, так это автозаправочно-гостиничный комплекс в д.Новые Чемоданы по трассе М-8/Е95.

Характеристики хозяйственного комплекса впечатляет:

– здание АЗС на 250 заправок площадью 329,5 кв.м. на 16 заправочных постов с шиномонтажем, магазином и навесом с топливораздаточными колонками;

– здание гостиницы на 20 номеров с кафе на 44 посадочных места и залом для проведения торжеств, площадкой летнего кафе и гостевыми парковками;

– СТО площадью 50 кв.м. с гидроподъемником;

– Шиномонтаж — 27 кв.м. с оборудованием;

– противопожарная насосная станция и резервуары, котельная, трансформаторная подстанция и артезианская скважина;

– контрольно-пропускной пункт и парковка для большегрузов на 15 машиномест.

Всего же комплекс, который сдан в эксплуатацию еще в 2014 году, занимает площадь в 3,11 гектара. Но вот парадокс – объект ни дня не работал. Нынешний собственник комплекса ОАО «АСБ Беларусбанк» пытается его безуспешно продать. Правда, и цена немаленькая – стоимость объекта по состоянию на 02.06.2017г. составляла 66 млрд. руб. без учета НДС.

Кто виноват в ситуации? Или можно подумать, что содержание комплекса не влияет на наше с вами благосостояние? А может пока еще Президенту есть смысл прокатиться в Новые Чемоданы, все-таки территория совхоза «Городец», и поставить вопрос ребром перед министрами, затевавшими многомиллиардную стройку? А сколько добрых инвестиционных дел можно было бы совершить за эти деньги, но если с умом…

Петр Мигурский

Многолетние автотранспортные проблемы Шклова

Географически город Шклов расположен между двумя крупными индустриальными центрами: городами Могилев и Орша. Многочисленный автомобильный транспорт, связывающий эти города, транзитом пересекает Шклов и добавляет свои проблемы городской  автодорожной структуре.

Наибольшие сложности, особенно для водителей большегрузных автомобилей, представляет собой участок проезжей части улицы Дикуна. Это, протяжённость улицы  на расстоянии трёх  кварталов, от улицы Луначарского до улицы Пролетарской. Здесь наиболее интенсивное движение большегрузного транспорта. Особенно в крайне неудовлетворительном состоянии находится поворот между улицами Дикуна и Луначарского.

Об автотранспортных проблемах Шклова «Магілёўскі рэгіён» освещал не единожды. В частности, о проблемах проезжей части этого участка улицы Дикуна сообщалось в материале «У Шклове адбылося свята агурка” ещё 13 августа 2017 года. Но проблемы по-прежнему остаются. А ведь эта улица названа в честь Героя Социалистического Труда, бывшего руководителя Шкловского района, фронтовика  Сергея Николаевича Дикуна.

Историческая справка: Сергей Николаевич Дикун (годы жизни: 1922-1978). Советский хозяйственный, государственный и политический деятель. Участник Великой Отечественной войны. С 1946 года на хозяйственной, общественной и политической работе. В 1946-1978 годах на партийной и советской работе в Бобруйском обкоме КПБ. С 1961 по 1978 год первый секретарь Шкловского райкома КПБ. В 1971 году ему присвоено звание Героя Социалистического Труда. Избирался депутатом Верховного Совета Белорусской ССР 7-го созыва. Похоронен в Шклове.

Через два года, в 2022 году, исполнятся 100 лет со дня рождения Сергея Николаевича Дикуна. Надеемся, что нынешнее руководство Шкловского района примет надлежащие меры по устранению многолетних проблем на данной улице, которая носит имя известного человека.

Харитон Васильевич

 

У Шклове запланаваны мерапрыемствы, прысвечаныя памяці заслужанага дзеяча культуры Віталія Бабчанкі

“Магілёўскі рэгіён” раней паведамляў пра тое, што ў Шклове раённая арганізацыя ГА “Таварыства беларускай мовы імя Ф.Скарыны” правяла вечарыну прысвечаную памяці заслужанага дзеяча культуры Беларусі Віталія Аляксеевіча Бабчанкі. Віталь Бабчанка доўгі час узначальваў Шклоўскую музычную школу і ўсё жыцце прысвяціў адданай працы на ніве культурнага жыцця Шклоўшчыны.

 Па выніках вечарыны ад імя грамадскасці была накіравана пісьмо ў Шклоўскі райвыканкам з просьбай паспрыяць таму, каб імя гэтага чалавека з’явілася ў тапаніміцы Шклова. У Шклоўскім райвыканкаме аператыўна адрэагавалі на гэту прапанову.

11 мая 2020 года Шклоўская арганізацыя ТБМ атрымала афіцыйнае пісьмо №7-29/978 за подпісам намесніка старшыні райвыканкама А.А.Іваненкі, дзе пералічаны шэраг мерапрыемстваў, якія запланаваны ў гонар памяці Віталія Бабчанкі. У ліку іншага паведамляецца, што вывучаецца магчымасць размяшчэння на будынку ДУА “Шклоўская дзіцячая школа мастацтва” мемарыяльнай дошкі ў гонар Віталія Бабчанкі.

Спадзяёмся, што ўсе мерапрыемствы, запланаваныя Шклоўскім райвыканкамам, здзейсняцца.

Гістарычная даведка: Віталь Аляксеевіч Бабчанка пачаў працаваць у Шклоўскай музычнай школе з 1961 года, напачатку выкладчыкам, а з 1970 года і да выхада на пенсію – дырэктарам гэтай установы. У 1969 годзе з выкладчыкаў музычнай школы ствараецца ансамбль народных інструментаў, нязменным яго кіраўніком на доўгі час становіцца Віталь Бабчанка. Яго ўдзельнікі і кіраўнік неаднаразова ўзнагароджваліся граматамі Міністэрства культуры Беларусі і ўпраўлення культуры аблвыканкама. Ганаровае званне “народны” ансамблю прысвоена ў 1980 годзе за высокі ідэйна-мастацкі ўзровень рэпертуара і выканаўчае майстэрства. Адначасова, разам з народным, Віталь Аляксеевіч стварае і эстрадны музычны калектыў пры клубе “Чырвоны Кастрычнік” папяровай фабрыцы “Спартак. Высокі ўзровень і дасканаласць выканання музычных твораў пасадзейнічалі таму, што ансамбль быў запрошаны ў Мінск для запісу на рэспубліканскім радыё. Знаходзячыся на заслужаным адпачынку, Віталь Аляксеевіч у 1995 годзе стварае ансамбль народнай песні і музыкі “Бліскавіца” на базе раённага Дома культуры. Калектыў хутка набывае папулярнасць. “Бліскавіца” – лаўрэат рэспубліканскага фестывалю камернай музыцы ў Мсціславе, міжнародных фестываляў: “Дняпроўскія галасы” у Дуброўна, “Вянок дружбы” у Бабруйску. Удзельнічае ў рэспубліканскіх святах “Дзень беларускай пісьменнасці, “Дажынкі”, выступае ў многіх кутках Беларусі і замежжы. У 2002 годзе ансамблю прысвоена ганаровае званне “народны”. За доўгі час, працуючы на ніве музычнай творчасці, Віталь Бабчанка паспрыяў таму, што вялікая колькасць жыхароў Шклоўшчыны, вучняў музычнай школы і ўдзельнікаў мастацкай самадзейнай абудзліся да музычных здольнасцей і ўвогуле дакрануліся да “яе вялікасці” культуры. Сярод іх народны артыст Беларусі Васіль Раінчык – прафесар, кампазітар, кіраўнік вакальна-інстументальнага ансамбля “Верасы”, маладзёжнага тэатра эстрады. Віталь Аляксеевіч Бабчанка ўзнагарожаны Ганаровай Граматай Вярхоўнага Савета БССР, Граматай Прэзідыўма Вярхоўнага Савета СССР, знакамі I і II ступені Усесаюзнага фестываля самадзейнай творчасці. У 1990 годзе ён атрымаў званне Заслужанага дзеяча культуры Беларусі.  Разам з літаратарам Лявонам Анціпенкам ён з’яўляецца аўтарам гімна горада Шклова.

Аляксандр Грудзіна, старшыня Шклоўскай арганізацыі ТБМ

8 мая 1945 году быў падпісаны акт аб капітуляцыі Нямеччыны. Другая сусветная вайна ў Еўропе скончылася (Да 75-годдзя вызвалення Беларусі)

З успамін Аляксандра Андрэевіча Рэвякі, майго цесця, які ўсё жыццё сумленна адпрацаваў вадзіцелем аўтамабіля і меў тагачасныя ўзнагароды:  медаль “За доблестный труд в ознаменование 100-летия со дня рождения В.И.Ленина”, знак “За работу без аварий 1-й степени”, неаднаразовы пераможцца сацыялістычнага спаборніцтва. Гады жыцця: 23.03.1929 – 19.02.2002. Пражываў у вёсцы Рыжкавічы. Зараз вёска ўвайшла ў межы горада Шклова.

Экспрапрыяцыя:

Памятаю, як у пачатку вайны ў хату забег узрушаны старэйшы брат Мікалай і паклікаў мяне хутчэй бегчы ў Шклоў, дзе ў крамах “усё бярусь задарма”. Прыбеглі да бліжэйшага харчовага магазіна (зараз вуліца Савецкая, д.54). Бачым жудасную з’яву –  з магазіна жыхары Шклова вельмі хутка расцягваюць харчовыя тавары. Мы былі падлеткамі і нам амаль нічога не дасталося. Паспелі схапіць толькі мех з гарбатай. Гэтай гарбаты потым хапіла на ўвесь ваенны час і нават на наступныя гады. Калгасную жывёлу эвакуіраваць не паспелі. З прыходам немцаў, вялікі гурт скаціны знаходзіўся на лузе ракі Днепр каля Зарэчча. Кароў ніхто не даіў і яны гучна раўлі, а з мясцовых жыхароў ніхто не рызыкаваў падыйсці і нешта зрабіць са скацінай. Далейшы лёс калгаснага гурта я ня ведаю. А вось калгасных канёў, якія засталіся, немцы падзялілі сярод жыхароў Рыжкавіч. Непасрэдна нашай сядзібе дасталася вельмі добрая каняка па мінушцы “Мангол”, які заставаўся ў нашай сямейнай гаспадарцы ўсе ваенныя гады. З прыходам Савецкай арміі “нашага Мангола” забралі і ўсё наша сямейства вельмі сумавала з гэтай нагоды.

Тэрор:

У 1941 годзе я быў сведкам, як немцы прымусілі вялікую колькасць людзей знаходзіццана на лузе каля Рыжкаўскай царквы. Гэта былі мясцовыя жыхары яўрэйскай нацыянальнасці. Яны сядзелі на голай зямле ў дзень і ноч, у спякоту і непагаць. Людзі пакутвалі ад шматлікіх здзек і жудасных забойстваў. Напрыклад немецкія салдаты, каму – небудзь з яўрэяў на галаву ўстанаўлівалі запалкавы карабок і адышоўшы, пачыналі страляць па гэтай мішэні. Жудасна ўявіць, што пры гэтым адчувала ахвяра. Памятаю, як два яўрэйскіх юнакі спрабавалі ўцячы, але ахоўнікі іх злавілі і растралялі.

Паўсяддзённае жыццё: 

Новыя ўлады перадалі калгасныя землі сялянам, падзяліўшы яе з улікам колькаснага склада кожнай сям’і. У Шклове, на былой дрэваапрацоўчай фабрыцы “Барацьба”, працаваў млын. Сяляне з наваколля прывозілі туды зерне. Аднойчы мой бацька, каб хутчэй змалаціць зерне, прапанаваў  млынару пляшку самагону. Але млынар рашуча адмовіўся і моўчкі паказаў на намецкага салдата, які знаходзіўся на двары і наглядаў за парадкам. Давялося  нам займаць месцца ў агульнай чарзе.

Непасрэдна каля Дняпра у Рыжкавічах размяшчалася невялікая нямецкая вайсковая часць, якая ахоўвала пераправу праз раку. Часова, у будынку царквы, немцы нават зрабілі невялікую майстэрню па рамонту тэхнікі і зброі. Я, як і іншыя суседскія хлапчукі, хадзілі да нямецкіх салдат і дапамагалі ім па гаспадарцы. Напрыклад мылі посуд, або пілілі дровы. За гэту працу салдаты калі-небудзь частавалі нас харчаваннем. Гэтыя невялічкія пачастункі мы хутка неслі да хаты.

Асабліва складана была пад час вайны набыць харчовую соль. І вось аднойчы бацька разбудзіў мяне ноччу. Узяўшы мех і будаўнічы малаток мы крадучысь пашлі ў накірунак Шклова. Прыйшлі да паўразбуранай цаглянай двухпавярховай школы па вуліцы Дняпроўскай (будынак незахаваўся). Побач са школай да вайны існавала невялічкая пекарня, дзе пяклі невялічкія хлебныя пачастункі. Будынак гэтай пекарні быў амаль увесь разбураны.  Заставалася толькі даволі вялікая печ. Бацька з маёй дапамогай пачаў паціху разбіваць гэту печку, а потым з нейкай адтуліны стаў выграбаць сапраўдную соль. Набраўшы солі болей як паўмеху, мы хуценька пайшлі да хаты. Усё жыццё бацька працаваў печніком і гэту печку ў пекарні ён рабіў да вайны таксама. А каб цяпло доўга трымалася, ў нутры печы рабілася адпаведная ніша, куды і засыпалася соль. Пра гэтую соль напэўна ведаў толькі сам будаўнік пячы. Такі чынам, даваенная праца бацькі забяспечыла ўсю нашу сям’ю гэтым харчовым прадуктам на бліжэйшыя гады.

Між тым, пры ўсіх цяжкасцях, наша сям’я ўмудралася трымаць парсючкоў. Каб іх не забралі немцы, зрабілі ў хляву патаемны закуток і замаскіравалі яго дравамі. Але аднойчы да нас у хату зайшоў нямецкі салдат і запатрабаваў каб гаспадар аддаў яму парсючка. Менавіта ў гэты перыяд  два гадаванца былі ў нашым патаемным месцы. Бацька запярэчыў, пачаў сцвярджаць, што аніякай скаціны ў яго няма і паказваў пустыя хлеўчукі. Але немец хітра паглядзей на бацьку і паказаў два пальцы: “Вось, столькі ты гадуеш!”. А потым дадаў, што ён забяре толькі аднаго парсючка, а другі хай застаецца. Наша схованка была рассакрэчана. На прыканцы немец паведаміў, што пра патаемных парсючкоў яму расказаў наш аднавясковец.

Успаміны да друку падрыхтаваў Алесь Грудзіна

 

В Шклове учащиеся лицея сфотографировали пластиковую банковскую карту преподавателя и использовали её для оплаты компьютерных игр

Учащиеся лицея в Шклове сфотографировали учительскую банковскую карту и расплатились за нее компьютерными играми, сообщает … чытаць далей

Как Лукашенко запретил «хоронить деньги» и тут же анонсировал очередную утопию

Зацепило! Похоже, печальный опыт холдинга «Купаловское» ничему не научил власти. Посещая Наровлянский район, глава государства анонсировал создание … чытаць далей