Выходзіў з акцыямі ў цэнтр Магілёва, раздаваў анты–лукашэнкаўскія газеты ў БРУ і МДУ, быў зьбіты АМАП–ам ў 2006 годзе, піша Ігар Лазоўскі на mspring.online.
13 ліпеня на афіцыйнай старонцы «Аперацыі аб’яднаных сіл» [антытэрарыстычная аперацыя арміі Украіны супраць расейскай агрэсіі на Данбасе – заўв.рэд] ў Facebook з’явілася паведамленне аб забойстве ваеннага медыка Мікалая Ільіна.
Здарылася гэта падчас спробы ваенных сіл Украіны эвакуіраваць цела забітага выведніка і параненага байца свайго войска. Аперацыя праходзіла пры згодзе з прадстаўнікамі АБСЕ і СЦКК [Спецыяльнага цэнтра па кантролі і каардынацыі пытанняў спынення агню].
Нягледзячы на заяўлены рэжым перамір’я, па групе, у якой знаходзіўся Мікалай Ільін, быў адкрыты агонь з гранатамётаў і буйнакаліберных кулямётаў. У выніку атрыманых раненняў Ільін загінуў. Акрамя яго, раненні і траўмы атрымалі яшчэ двое яго калег. Так скончыўся жыццёвы шлях маладога чалавека, які яшчэ 16 гадоў таму раздаваў анты-лукашэнкаўскія газеты ў магілёўскіх ВНУ і ўдзельнічаў у акцыях у цэнтры нашага горада.
МАГІЛЁЎСКІ СЛЕД
Загінулы жыў у Магілёве досыць доўгі час. Яго добра памятаюць актывісты, якія заспелі пачатак-сярэдзіну нулявых гадоў.
Ільін быў мэтанакіраваным чалавекам, якому адчайна не падабаўся той аўтарытарны рэжым, які ўсталяваўся ў Беларусі. З самага юнага ўзросту магілёўскі патрыёт прытрымліваўся апазіцыйных поглядаў і быў членам некалькіх моладзевых рухаў.
Праваабаронца «Магілёўскай вясны» Аляксей Колчын апублікаваў некалькі фатаграфій з акцый «Маладога фронту», якія праходзілі ў 2000 годзе. На іх ёсць і Мікалай Ільін.
У верасні 2004 года Ільіна двойчы затрымлівалі магілёўскія міліцыянты за тое, што ён раздаваў газеты “Зубр” спачатку ў Беларуска-расійскім універсітэце, а потым у МДУ ім. А.А. Куляшова.
ПЕРАЛОМНАЯ ПЛОШЧА
Часам адна падзея можа цалкам змяніць жыццё. Для Ільіна такой падзеяй стала «Плошча-2006». Нагадаем, тады, з-за фальсіфікацый і парушэнняў на прэзідэнцкіх выбарах 2006 года, беларуская моладзь арганізавала ў цэнтры Мінска намётавы гарадок з патрабаваннем адхілення Аляксандра Лукашэнкі ад улады. «Джынсавая рэвалюцыя» пачалася 19 сакавіка і доўжылася да 25 сакавіка, пасля чаго была брутальна разагнаная сіламі міліцэйскага спецназа. Ільін прыехаў на Кастрычніцкую плошчу з Магілёва ў першы ж дзень і быў з таварышамі да самага канца.
23 сакавіка Мікалай паспрабаваў даставіць у намётавы гарадок бія-туалет. Калі ён выйшаў з прадметам з аўто, на яго накінуліся каля пяці байцоў АМАПу. Ільіна моцна ўдарылі па галаве – ён страціў прытомнасць. Акрамя таго, хлопцу ледзь не адбілі ныркі. Усе траўмы зафіксавала «Хуткая дапамога».
Нягледзячы на збіццё, Ільін адмовіўся ад шпіталізацыі і вярнуўся ў лагер. Ужо праз дзень прайшла зачыстка. Мікалай апынуўся ў шпіталі, дзе да яго прыйшлі двое работнікаў КДБ і прыгразілі завядзеннем крымінальнай справы.
Каб не пазбавіцца некалькіх гадоў жыцця, Мікалай Ільін вырашыў з’ехаць з Беларусі. Але на гэтым яго прыгоды толькі пачаліся.
ЮШЧАНКА АДМОВІЎ, ЭСТОНІЯ ПРЫТУЛІЛА
Разам з яшчэ сотняй рэпрэсаваных за «Плошчу-2006», у траўні 2006 года Мікалай Ільін звярнуўся да тагачаснага прэзідэнта Украіны Віктару Юшчанкі з просьбай прадаставіць ім палітычны прытулак. Пацярпелыя беларусы спадзяваліся на разуменне з боку чалавека, якога фактычным прэзідэнтам зрабіў «Майдан».
Юшчанка адмовіў. Ільін усё роўна апынецца ў Украіне, але адбудзецца гэта нашмат пазней.
У сярэдзіне нулявых Мікалая прытуліла Эстонія. Гэтая краіна была адной з тых, якая пагадзілася прыняць рэпрэсаваных беларускіх студэнтаў да сябе на вучобу. З пераездам Ільіну дапамаглі ўкраінскія валанцёры.
Лёгкай яго жыццё ў іншай краіне назваць нельга – афіцыйна яго ніхто не хацеў браць на працу. Прыйшлося шукаць нелегальныя падпрацоўкі, з-за чаго Ільіна ледзь не выправадзілі з краіны. Зрэшты, абыйшлося.
Хлопец пачаў працаваць экскурсаводам у свайго добрага таварыша ў Таліне, вывучыў ангельскую мову, падпрацоўваў таксістам, атрымаў эстонскае грамадзянства, ездзіў на заробкі ў Фінляндыю. Паступова жыццё прыйшла ў спакойнае рэчышча, але тут здарыўся …
РАСІЙСКА-УКРАІНСКІ КАНФЛІКТ
Пасля анэксіі Крыма і пачатку ваенных дзеянняў на Данбасе, Ільін вырашыў дапамагчы краіне, людзі з якой апынуліся да яго ласкавымі. Ён пераехаў у Украіну, дзе пайшоў добраахвотнікам на вайну супраць расійскай агрэсіі. Пазней ён скончыў курсы баявых медыкаў у 205-м навучальным цэнтры тактычнай медыцыны пад кіраўніцтвам канадскіх інструктараў. Служыў у 35-ай асобнай брыгадзе марской пяхоты Узброеных сіл Украіны.
На вайне ён адчуваў сябе нармальна, тым больш вораг быў яму знаёмы. Яшчэ калі ў 2006 годзе беларускія студэнты прасілі Юшчанку пра палітычны прытулак, Ільін праз СМІ папрасіў ўкраінскага прэзідэнта паведаміць краінам «Вялікай васьмёркі» аб магчымай агрэсіі Расійскай федэрацыі ў дачыненні да сваіх суседзяў.
13 ліпеня жыццё Мікалая абарвалася, калi ён накіраваўся дапамагчы параненаму таварышу. Так скончылася жыццё чалавека з Магілёва, які быў на «Плошчы-2006», атрымаў эстонскае грамадзянства і ваяваў супраць прарасейскіх баевікоў.
Офіс прэзідэнта (ОП) Украіны заявіў, што Уладзімір Зяленскі «трымае пад асабістым кантролем» сітуацыю з забойствам Мікалая Ільіна і раненнем байцоў падчас эвакуацыі загінулага вайскоўца ў Данецкай вобласці. На месца выехалі галоўнакамандуючы Узброеных сіл Украіны Руслан Хомчак і намесьнік кіраўніка ОП Раман Машавец.
Для ягонай ідэнтыфікацыі яшчэ патрэбна экспэртыза ДНК.
Штаб Апэрацыі аб’яднаных сілаў, якія вядуць баявыя дзеяньні з прарасейскімі баевікамі на Данбасе, чатыры дні вёў перамовы пры пасярэдніцтве Супольнага цэнтру кантролю і каардынацыі спыненьня агню і стабілізацыі лініі разьмежаваньня (СЦКК) і місіі АБСЭ пра магчымасьць забраць цела мэдыка-беларуса, які загінуў ад абстрэлу 13 ліпеня пад сялом Зайцавам у Данецкай вобласьці.
Удзень 17 ліпеня штаб зьвярнуўся да міжнароднай супольнасьці з заклікам паўплываць на вырашэньне гэтага пытаньня:
«Гэтыя факты цяжкага безадказнага злачынства расейскіх акупацыйных уладаў зьяўляюцца ня чым іншым, як нежаданьнем прызнаваць міжнародна прынятыя прававыя нормы і прынцыпы міжнароднага гуманітарнага права».
А 14.30 17 ліпеня стала вядома, што баевікі перадалі ўкраінскаму боку неідэнтыфікаванае цела на падкантрольную тэрыторыю Ўкраіны праз пункт «Мар’інка». Але пацьвярджэньня, што гэта цела Міколы Ільіна, няма. Цяпер цела перададуць для правядзеньня экспэртызы ДНК.
Маці Міколы Ільіна Ірына і ягоная грамадзянская жонка Аляксандра чакаюць дакладнай інфармацыі, каб пачаць падрыхтоўку да цырымоніі разьвітаньня.
Падрабязнасьці Аляксандра расказала Свабодзе.
«Скасаваў адпачынак, бо пачаліся абстрэлы»
Аляксандра пачала дапамагаць украінскаму войску ў 2014 годзе, калі пачалася вайна на Данбасе. Свабодзе яна прадставілася сваім пазыўным «Боршч», па якім яе добра ведаюць як вайскоўцы, так і калегі-валянтэры. Аляксандра кажа, што Мікола 10 ліпеня мусіў вярнуцца ў Белую Царкву, на адпачынак:
«Але ён яго скасаваў, каб дапамагчы хлопцам, бо іхныя пазыцыі абстрэльваліся — гэта крайнія пазыцыі, практычна пад Горлаўкай».
«Гэта было ягонае рашэньне. Мы год былі разам, і я ім ганаруся як асобай і як мужам. Ён абараняў маю Бацькаўшчыну. У нас былі супольныя каштоўнасьці і супольнае бачаньне. Ён загінуў, дапамагаючы параненаму. Я ведаю, што ён і там, зьверху, будзе аберагаць нас і ўсіх сваіх родных. У яго вельмі шмат сяброў па ўсім сьвеце. Ён шмат дзе жыў і падарожнічаў. І цаніў кожнага, хто быў побач».
«Харызматычны і творчы»
Аляксандра кажа, што зь Міколам яна пазнаёмілася празь сяброў.
«Мы вельмі доўга сябравалі. Ён быў вельмі творчай асобай, харызматычным і мужным. Захапляўся гісторыяй сваёй краіны і быў вельмі вольналюбным. Усё сваё жыцьцё ён займаўся дабрачыннасьцю. У яго была вельмі вялікая душа. Калі мы размаўлялі, ён казаў: «Сонейка, калі я звольнюся з войска, мы будзем жыць і працягваць займацца дабрачыннасьцю».
Мікола быў камунікабэльным, адказным і вельмі любіў падарожнічаць:
«Ён ведаў пяць моў і заўсёды казаў, што, калі ты вывучыш ангельскую, для цябе адкрыецца ўвесь сьвет. Мікола вельмі цаніў мэнтальна-сацыяльныя каштоўнасьці найвышэйшага ўзроўню. Гэта была такая асоба і такі мужчына, якога толькі можна сабе прыдумаць».
«Мікола быў такім эмацыйным, нягледзячы на ўсе выпрабаваньні ў жыцьці. Ён вельмі любіў людзей. Дапамагаў беспрытульным, дапамагаў жывёлам. Ва ўсіх сваіх ратацыях ён гадаваў жывёлаў. Апошнім ягоным клопатам былі маленькія кацяняты. Да апошніх дзён ён вучыў хлопцаў на пазыцыях, каб яны мелі элемэнтарныя навыкі эвакуацыі, каб маглі самі сабе першую дапамогу аказаць пры патрэбе».
«Яго падступна расстралялі»
Аляксандра кажа, што расейскія СМІ перакручваюць інфармацыю пра гібель яе мужа:
«Быў „зялёны“ калідор, СЦКК і АБСЭ дамаўляліся, каб забраць „двухсотых“ (загінулых). Яны былі ў распазнавальных знаках. І іх расстралялі. Падступна расстралялі. Цяпер па расейскіх тэлеканалах гэтую інфармацыю перакручваюць, узводзяць паклёпы на яго і стараюцца зьнішчыць ягоную рэпутацыю. Мы ж усе разумеем, што ідзе гібрыдная вайна. Яны будуць рабіць усё, каб паказваць усё на сваю карысьць».
Разьвітаньне будзе ў Кіеве
Паводле жонкі загінулага мэдыка, цырымонія разьвітаньня будзе арганізаваная ў Кіеве, на плошчы Незалежнасьці, з усімі ўшанаваньнямі.
«Цяжка сказаць, калі і як доўга, бо мы ня ведаем, у якім стане цела, бо ён не адзін дзень праляжаў там паранены і акупанты не давалі яго забраць. Яны не падпускалі, не аддавалі целаў.
Ягоная апошняя воля была — крэматорый і разьвеяць ягоны прах над трыма краінамі. Апошняя краіна — Беларусь. Гэта ягоная воля. І маці пагадзілася», — расказала Свабодзе грамадзянская жонка Міколы Ільіна Аляксандра.
Абстрэлы пад Горлаўкай — амаль штодзённыя
Штодня штаб Апэрацыі Аб’яднаных сілаў паведамляе аб тым, што незаконныя ўзброеныя фармаваньні ўсё часьцей выкарыстоўваюць забароненую для выкарыстаньня на Данбасе зброю, парушаючы менскія дамоўленасьці.
Пазыцыі, якія абараняла 35-я асобная брыгада марской пяхоты, дзе служыў Мікола Ільін, абстрэльваліся з пачатку ліпеня. У адным зь відэазапісаў, распаўсюджаных прэсавай службай брыгады 9 ліпеня, ён расказаў пра маштабы аднаго з такіх наступаў:
«Спачатку паранілі нашага аднаго байца. Я яму аказаў першую мэдычную дапамогу», — паведаміў Мікола Ільін, дэманструючы рэшткі, які ён дастаў з параненай рукі байца — ён быў своечасова эвакуаваны зь месца абстрэлу.
«Каліновец» і патрыёт
Калі Мікола вяртаўся з фронту ў мірнае жыцьцё, ён заўсёды падтрымліваў беларускія акцыі ў Кіеве і дапамагаў стварыць ва Ўкраіне рух салідарнасьці «Разам».
У 2018 годзе разам зь беларусамі і ўкраінцамі ўдзельнічаў у акцыі салідарнасьці з абаронцамі Курапатаў.
«Мікола быў шчыры і сумленны. Я ведаю яго асабіста з „Плошчы Каліноўскага“. Зьбітага ўшчэнт амапаўцамі 23 сакавіка 2006 году за дзесяць гадзін да брутальнай зачысткі нелюдзямі „Плошчы Каліноўскага“ і за колькі хвілінаў да майго захопу. У 2006-м было так шмат фатаздымкаў, дзе Мікола ў намётавым мястэчку. Памятаю, як ён ляжаў амаль нежывы. Адчуваю пякучы боль і сёньня, калі пішу гэтыя радкі», — напісаў адзін зь лідэраў руху салідарнасьці «Разам» Вячаслаў Сіўчык на сваёй старонцы ў Facebook.
Як грамадзянін Эстоніі мусіў атрымаць дазвол ураду
Міністэрства замежных спраў Эстоніі пацьвердзіла, што Мікола Ільін меў эстонскае грамадзянства. «Ён прыехаў у Эстонію ў 2006 годзе як стыпэндыят у межах адпаведнага праекту і меў статус уцекача, таму ён і адмовіўся ад беларускага грамадзянства», — сказаў міністар замежных спраў Эстоніі Ўрмас Рэйнсалу, паведаміла Эстонская грамадзкая тэлерадыёкампанія.
Паводле эстонскага міністра, Мікола Ільін мусіў атрымаць дазвол, каб служыць ва Ўкраіне, але такога дакумэнту не выдавалі:
«У Эстоніі дзейнічае прынцып, што грамадзяне Эстоніі могуць служыць у вайсковых частках іншых краін з дазволу ўраду».
Мікола Ільін загінуў 13 ліпеня.
Што вядома пра мэдыка-беларуса, які загінуў на Данбасе
Мікола Ільін нарадзіўся ў Магілёве і жыў з маці ў цэнтры гораду. Быў адзіным дзіцем у сям’і.
У 2004 годзе ён прыяжджаў ва Ўкраіну ў часе Аранжавай рэвалюцыі. Потым вярнуўся ў Беларусь, але ўжо праз 6 гадоў канчаткова зьехаў — бо яго ўсё часьцей перасьледавалі за выкарыстаньне бел-чырвона-белага сьцяга.
Зьвяртаўся ва ўкраінскія міграцыйныя органы па статус уцекача, але яму адмовілі. Украінскія актывісты дапамаглі яму зьехаць у Эстонію, дзе ён атрымаў грамадзянства. У 2016 годзе вярнуўся ва Ўкраіну і паступіў на службу ў 137-ы асобны батальён марской пяхоты.
«Зь Міколам я пазнаёміўся ў Тактычным мэдычным цэнтры, дзе мы чатыры месяцы вучыліся. Я спачатку думаў, што ён амэрыканец, бо ў яго было такое вымаўленьне, ён узважваў кожнае слова. І быў апрануты ў амэрыканскае спэцыяльнае абмундзіраваньне», — расказаў Свабодзе сябар мэдыка-беларуса Паўло Валянтовіч — вэтэран добраахвотніцкага батальёну «Данбас», вайсковец-кантрактнік.
Паўло кажа, што перабрацца ў Эстонію Міколу Ільіну дапамаглі ўкраінскія валянтэры, і менавіта ў падзяку за гэта ён вырашыў вярнуцца ва Ўкраіну, калі пачалася вайна на Данбасе, — каб дапамагчы ўкраінцам у барацьбе за тэрытарыяльную цэласнасьць краіны.
«У Эстоніі ён працаваў і таксістам, і экскурсаводам. Ён вельмі добра ведаў эстонскую, ангельскую і беларускую мовы. Я нават яго прасіў размаўляць са мной па-беларуску, бо мне было цікава, як яна гучыць. І ён прасіў да яго зьвяртацца менавіта „Мікола“, па-беларуску. Марыў мне паказаць краявіды і Беларусі, і Эстоніі, якія ён вельмі любіў».
Паўло Валянтовіч успамінае выдатныя камунікацыйныя здольнасьці Міколы і ўменьне патлумачыць і навучыць неабходным навыкам абароны.
«Пра сямʼю ён ніколі не расказваў. Але Беларусь вельмі любіў. Казаў, што ў яго ёсьць жаданьне, калі памрэ, каб ягоны прах разьвеялі ў Беларусі, Эстоніі і Ўкраіне».
Китайская ученая, доктор-вирусолог, сбежавшая в США из Гонконга, обвинила власти КНР в сокрытии фактов о распространении нового коронавируса. Врач Янь Лимэн рассказала американским журналистам, что, по ее мнению, Пекин знал о
COVID-19 задолго до того, как решил поведать о новой болезни остальному миру. Женщина утверждает, что ее руководители в Китае игнорировали исследования коронавируса, которые она проводила и которые, по ее мнению, могли бы спасти сотни тысяч жизней.
История Янь Лимэн, сумевшей тайно покинуть Китай еще в конце апреля этого года, причем со многими драматическими и даже детективными приключениями, вновь привлекла к себе много внимания сейчас – после выхода в британской газете Sunday Mirror интервью с Стивеном Бэнноном, бывшим помощником президента США Дональда Трампа. Бэннон заявил, что из КНР в последнее время сбежало множество врачей-вирусологов, в том числе работавшие в знаменитой лаборатории в городе Ухань. По его словам, они начали сотрудничать со спецслужбами США и Великобритании – и рассказывают ужасающие вещи.
Стивен Бэннон подчеркнул, что в США с беглецами из КНР работают сотрудники ФБР, пытающиеся методом опросов и сопоставлений создать точную картину – как, когда и при каких обстоятельствах в Китае появился вирус SARS-CoV-2 и мог ли он действительно просочиться во внешний мир из вирусологической лаборатории в Ухане, а не прийти из природной среды, например, с одного из местных так называемых “мокрых рынков”, где торгуют дикими животными на убой.
По информации Бэннона, эти врачи, бежавшие на Запад в течение всех последних месяцев, начиная еще с февраля, рассказывают, в частности, что лаборатория находится в “очень плохом состоянии” и “меры безопасности соблюдаются там ужасно”.
“Эти люди все еще не готовы общаться с журналистами. Но да, у нас есть врачи из разных китайских госпиталей и лабораторий, из Уханя и других городов, предоставившие доказательства виновности Коммунистической партии Китая (КПК) – сразу по нескольким пунктам, и в халатности, и, главное, в сокрытии опасности. Полагаю, что, когда эти факты обнародуют, многие из нас будут шокированы”, – заявил Стивен Бэннон.
Одна из таких врачей – Янь Лимэн, специализировавшаяся в сфере вирусологии и иммунологии в Гонконгской школе общественного здравоохранения при местном университете. В отличие от подавляющего большинства своих бывших коллег, она уже решилась поговорить с журналистами. В интервью телеканалу Fox News и другим американским медиа она рассказывает, как за несколько часов до того, как она села 28 апреля на рейс гонконгской авиакомпании Cathay Pacific, вылетавший в Лос-Анджелес, она экстренно готовила свой побег, упаковывала единственную сумку и пробиралась мимо датчиков движения и видеокамер в университетском кампусе. Она знала, что если бы ее поймали, то наверняка бросили бы в тюрьму или, что еще хуже, сделали одной из “без вести пропавших”.
Янь Лимэн уверенно заявляет, что, по ее мнению, китайское правительство знало о новом коронавирусе задолго до того, как решилось поведать о появлении новой болезни остальным государствам. Она также добавляет, что ее научные руководители в КНР, многие из которых обладают большой известностью в научно-медицинском мире как ведущие эксперты в своей области, игнорировали исследования, которые она проводила на самом начальном этапе пандемии.
По мнению Янь Лимэн, они нарушили все профессиональные и этические кодексы, учитывая их статус специализирующейся на вирусах гриппа и пандемиях “справочной лаборатории” Всемирной организации здравоохранения (ВОЗ). Но у ее коллег были на то причины, а именно страх за свою жизнь и жизнь членов их семей. Янь Лимэн говорит, что уверена в том, что и сама она находится в огромной опасности, даже на американской земле и под защитой ФБР. Она также боится, что никогда не сможет вернуться домой, и живет с горькой мыслью, что, скорее всего, больше никогда не увидит ни свою семью, ни друзей.
Янь Лимэн, по ее словам, была одной из первых в мире ученых, изучивших новый коронавирус. В конце декабря 2019 года ее научный руководитель, начальник патронируемой ВОЗ лаборатории Гонконгского университета доктор Лео Пун попросил ее, как она говорит, изучить подозрительные и все более частые случаи заболеваний, напоминавшие по симптоматике действие вирусов группы SARS, в материковом Китае: “Но правительство КНР и КПК отказалось разрешить зарубежным экспертам, в том числе в Гонконге, проводить исследования в самом Китае. Поэтому я обратилась к своим друзьям, чтобы получить больше информации”.
У женщины была обширная сеть профессиональных контактов в различных медицинских учреждениях материкового Китая, где она выросла и училась в разных вузах. Янь Лимэн говорит, что именно по этой причине ее попросили провести такого рода исследования, особенно с учетом того, что ее команда знала, что они не получат правдивой информации от властей. Один из ее друзей, ученый из Центра по контролю и профилактике заболеваний в Китае, знал о случаях этих заболеваний из первых рук, и, по ее словам, 31 декабря рассказал Янь о передаче новой болезни от человека человеку, то есть задолго до того, как Китай и ВОЗ признали, что такое возможно.
По словам Янь Лимэн, она сообщила об этих сведениях своему начальнику: “Он только кивнул в ответ и велел мне продолжать работать”, – вспоминает она. Несколько дней спустя, 9 января 2020 года, ВОЗ выпустила следующее заявление: “По мнению китайских властей, данный вирус может вызывать тяжелые заболевания у некоторых пациентов, но не может легко передаваться от человека к человеку”.
Многие врачи и ученые по всему Китаю, как говорит Янь Лимэн, вовсю обсуждали новый вирус – до той поры, как заметили резкое изменение общего тона начальства и чиновников КПК: “Как будто выключили звук. Наши коллеги из города Ухань, который впоследствии стал эпицентром вспышки COVID-19, перестали с нами общаться, а всех остальных, и нас, строго предупредили, чтобы мы не спрашивали их ни о каких подробностях. Некоторые врачи зловеще перешептывались: “Мы не можем говорить об этом, но нам нужно носить маски”.
Затем, согласно ее источникам, количество случаев передачи вируса от человека к человеку во всей КНР стало расти в геометрической прогрессии, и Янь решилась самостоятельно тайком искать ответы: “Было много, очень много пациентов, которые не получали вовремя ни лечения, ни даже диагноза. Врачи в больницах были подавлены и напуганы”.
Она рассказывает, что вновь сообщила о сделанных ею выводах своему руководителю 16 января – и именно тогда он якобы велел ей молчать и быть очень осторожной. “Он предупреждал меня несколько раз: “Не переступайте запретной черты. У нас будут проблемы, мы можем просто исчезнуть”. Янь Лимэн также утверждает, что содиректор ее лаборатории, связанной с ВОЗ, профессор Малик Пейрис также все знал и понимал, но ничего не делал. Интересно, что сейчас представители ВОЗ говорят, что ничего не скрывали – напротив, они обвиняют Янь Лимэн во лжи и говорят, что она и ее коллеги никогда не работали на Всемирную организацию здравоохранения.
Сегодня Янь Лимэн в интервью Fox News говорит, что, несмотря на все препятствия, ее поддерживало чувство, что она должна выбрать сторону между добром и злом. Она подчеркивает, что чувствовала себя обязанной рассказать правду миру, несмотря на все возможные личные и профессиональные последствия: “Я с юности знаю, как власти в Китае относятся к “стукачам”. И, как и многие до нее, когда Янь все-таки решилась бросить вызов самой Компартии Китая, она быстро поняла, что ее жизнь, по-видимому, находится в опасности, как и жизнь ее близких. По ее словам, она испытала настоящий неприкрытый страх.
Янь Лимэн сумела связаться с живущим в США известным гонконгским блогером Лю Дэ. После того, как она поделилась с ним некоторыми своими теориями и подозрениями, он заявил Янь, что ей нужно срочно уезжать, возможно, в Соединенные Штаты, где ей не придется постоянно оглядываться через плечо. Только тогда она будет в безопасности и сможет говорить обо всем открыто, добавил он.
Янь приняла решение бежать из КНР, но все усложнилось, когда ее муж, который также работал в ее лаборатории, обнаружил, что она разговаривала с Лю Дэ по телефону. Она говорит, что умоляла мужа ехать с ней, но ее супруг, также авторитетный ученый, который изначально поддерживал ее исследования, внезапно изменил мнение: “Он был страшно разозлен. Обвинял меня, пытался поколебать мою уверенность. Он кричал, что они убьют всех нас”. Потрясенная и обиженная, Янь приняла решение уезжать без него. Билет на рейс в США она сумела купить 27 апреля. Уже на следующий день Янь Лимэн сидела в самолете.
В то время как Янь, пройдя через многочисленные допросы в ФБР, пыталась как-то устроиться в США, ее друзья и семья в КНР, по ее словам, столкнулись с настоящим адом. В частности, агенты китайских спецслужб в ее родном городе разгромили ее маленькую квартиру и грубо допрашивали ее родителей. Когда она связалась с матерью и отцом, они начали умолять ее вернуться домой, говоря, что она не ведает, что творит, и попросили ее сдаться и отказаться от всякого противостояния с властями. А Университет Гонконга удалил ее страницу со своего сайта и закрыл ей доступ к рабочей почте, несмотря на то что, по ее словам, она была в одобренном ежегодном отпуске.
Представитель университета заявил, что Янь Лимэн больше не является их сотрудником, отказавшись отвечать на все другие вопросы – лишь добавив, что не раскрывает личную информацию о ней “из уважения к нашим нынешним и бывшим сотрудникам”. “Доктор Янь Лимэн никогда не занималась никакими исследованиями относительно передачи COVID-19 от человека к человеку в декабре 2019 – январе 2020 года”, – также говорится на сайте Университета Гонконга.
Свидетельства и обвинения Янь Лимэн в адрес Пекина – далеко не первые и не единственные. Ранее, в середине мая, очень известный китайский эпидемиолог и пульмонолог Чжун Наньшань рассказывал в интервью американскому телеканалу CNN о том же самом – как именно китайские власти, и особенно городская администрация Уханя, всячески преуменьшали и скрывали данные о масштабах и опасности начавшейся эпидемии COVID-19. Именно этот ученый в 2003 году был одним из первых врачей в КНР, кто обнаружил коронавирус SARS-CoV, вызвавший вспышку “атипичной пневмонии”. Тогда он стал мировой знаменитостью – за опровержение официальных заявлений Пекина, о том, и что и то заболевание не представляло почти никакой опасности. Западные медиа называли Чжун Наньшаня “героем SARS” за его деятельность во время эпидемии “атипичной пневмонии”.
Как в середине мая рассказывали журналисты CNN, в середине января 2020 года Чжун Наньшань приехал в Ухань – и именно он и заявил на весь мир, что новый коронавирус SARS-CoV-2 все-таки передается от человека к человеку. В это время Пекин официально все еще повторял, что никаких доказательств этого нет, и называл очередную эпидемию “контролируемой”. По словам врача, у него возникли подозрения после того, как официальное число заболевших в Ухане (41 человек) не менялось в течение 10 дней, в то время как уже появлялись данные о зараженных людях за границами КНР: “В то время местные власти не хотели говорить правду. В самом начале они молчали, и тогда я решился сказать, что, возможно, у нас заболевает гораздо большее число людей”.
А в начале июня этого года о том, как власти КНР, очевидно, долгое время водили за нос Всемирную организацию здравоохранения, рассказали журналисты международного новостного агентства Associated Press. Они также напомнили, как в течение всего января ВОЗ публично хвалила Китай за то, что она назвала “быстрой реакцией на появление нового коронавируса”. ВОЗ неоднократно благодарила китайское правительство за то, что оно “немедленно” поделилось генетическими данными SARS-CoV-2, и отметила, что приверженность Пекина принципам открытости была “очень впечатляющей и даже не поддающейся описанию словами”. Однако за кулисами оказалась совсем другая история: как указывало Associated Press, на самом деле, несмотря на все аплодисменты, Китай, например, фактически обнародовал генетическую карту, или геном, нового коронавируса спустя более чем неделю после того, как три его разные правительственные лаборатории полностью расшифровали эту информацию.
Главной причиной всего опять был жесткий контроль над движением любых данных такого рода со стороны КПК – о чем свидетельствую сегодня десятки новых интервью и выплывших на свет внутренних документов. И именно в тот момент подробные сведения обо всех случаях инфицирования новым коронавирусом могли бы в разы снизить смертность пациентов по всему миру и замедлить скорость распространения COVID-19 – наряду с ускорением глобальных разработок необходимых тестов, лекарств и вакцин.
Это следует из постановления главы Роспотребнадзора, опубликованном на официальном интернет-портале правовой информации. Приезжающие должны будут … чытаць далей