Галоўная » Юрий Нестеренко

Под флагом НКВД – про патриотизм и любовь к народу

В последнее время участились одиночные залпы по бело-красно-белому флагу. Идеологические «стрелки», то есть сторонники красно-зелёного полотнища, ищут любые поводы, чтобы опорочить многовековой исторический символ страны. Сами того не понимая, что лишь наживают себе неприятности из-за своей же невежественности.

 Чего стоит одно из последних заявлений Министерства обороны о том, что бело-красно-белый флаг – это «антигосударственная символика». Исправились, правда, быстро – но выглядит всё же это, как проявление бескультурья и безграмотности.

Сразу расставим точки над «i»: единственный аргумент идеологических «стрелков» – тот факт, что якобы под этим флагом некоторая часть населения Беларуси встречала немецкие войска в 1941 году.

Но, все «стрелковые» аргументы рассыпаются мгновенно, если вспомнить цепь трагических событий на территории Беларуси в совсем короткий отрезок времени, равный примерно двум десяткам лет до начала Второй мировой войны:

-провозглашение Белорусской Народной Республики – независимого государства в примерных границах теперешней Беларуси (1918).

-оккупация и захват территорий независимой республики советскими войсками (1919);

-создание БССР и тут же выход из РСФСР, создание Литовско-Белорусской Республики (1919), затем оккупация её польскими войсками и, как результат – прекращение существования республики;

-раздел территории Беларуси согласно Рижскому договору между Польшей, Российской Федерацией и Украиной (1921, представители Беларуси при подписании не присутствовали);

-создание военного национального формирования Слуцкі Збройны Чын, как акт несогласия с результатами Рижского договора (1921, город Слуцк оказался в приграничной зоне в центре событий национального характера);

-с 1920 до 1930 активное вооружённое сопротивление местного населения (в основном сельского) политике «советизации» и «продразвёрстки» – другими словами вооружённый отпор оккупации и несогласие с обречением населения на голодное существование (то, что сами красноармейцы позиционировали белорусские земли как «оккупированные территории» подтверждается многочисленными официальными советскими отчётными и межведомственными документами);

– с 1930 до 1939 массовые репрессии и геноцид белорусского населения: целенаправленное уничтожение белорусской элиты – учёных, литераторов, представителей интеллигенции (всего около 300 000 только расстрелянных); сотни тысяч крестьян объявлены «кулаками» и высланы за Полярный круг; в дополнение к ним с 1939 по 1941 с территорий присоединённой Западной Беларуси выслано около 200 000 крестьян на Крайний Север, в Сибирь, в Казахстан – в вагонах для скота, безо всяких средств к существованию.

Как вы думаете, кто-то на белорусской земле был рад таким «хозяевам»? Немецкие захватчики по сравнению с советскими оккупантами выглядели на порядок выше. Здесь их никто не думает ни оправдывать, ни возвышать – просто сравниваются два вида оккупации.

А белорусский народ в начале войны просто сделал выбор, исходя из простой житейской логики: «из двух зол выбираем меньшее – оккупанты и те, и другие. Только есть один нюанс – что такое «братская помощь с востока» нам уже очень хорошо известно…».

После того, как «нквдшниками» были расстреляны родственники, знакомые, соседи, после уничтожения хуторов, деревень, посёлков и угона их жителей в рабство, после «ликвидации» лучших представителей республики – скажите, пожалуйста, местные люди гордо встанут и, как в советском пропагандистском кино, поднимут красно-зелёный флаг? Конечно же – нет!

Очень просто идеологическим троллям сейчас чесать языком, получая за это государственную зарплату. А вот их предкам переживать те времена было очень непросто. Также как и пережить войну – совсем не такую красивую, как в советском кино и послевоенных идеологически выверенных сказках. И до 1953 года дожить также было крайне сложно – ведь расстрелы и необоснованные репрессии в БССР никто не отменял.

А всё это происходило – вы не поверите – под тем самым флагом, который выбрали в качестве «гос. символа» и «нквдшники» в своё время, и наши новые «творцы-историки» – те самые, которые жили и творили «со Скариной в Петербурге» и кто ослепляет своим образованием, взращённый на «стихах Быкова». Преемственность традиций?

Да уж, поистине непросто разобраться – кто кого встречал и под какими флагами.

Юрий Нестеренко

Награды к Дню письменности – подходите, получите и вы

Зря заносит оппозиция лакействующих чиновников

в чёрные списки. Им впору готовить самые

высокие награды. Ведь своими нелепыми действиями

они и впрямь подрывают власть изнутри.

 Вячеслав Кебич, «Искушение властью»,

Минск,  изд-во «Парадокс», 2008.

 

 Уже неоднократно писалось о действительно нелепых действиях в связи с подготовкой к национальному празднику в Белыничах.

Чего стоит символический снос библиотеки: мол, мы за праздник (гуляния, банкеты, развлечения), но только вот эта ваша «письменность» постоянно мешает. То откуда-то вылезает, то куда-то не туда лезет! А нам тут площадку для танцев строить!

Или о «помощи» местным литераторам – нашлись средства на декорацию всего города, а на издание детской книги «Чароўныя назвы» не нашлось ни копейки.

Напомним, что автор книги, белыничанин, музыкант и литератор Юрий Нестеренко, издаёт уже не первую книгу. Юрий состоит в Союзе беларусских писателей.

Одна из книг белыничского автора «Маё мястэчка ў часе і прасторы» и её презентация в музее Багдановича в Минске

 

Для справки:  «Саюз беларускіх пісьменнікаў» – старейшая творческая организация республики, существующая с 1933 года. За всю свою историю СБП насчитывает 19 литераторов, которым было присвоено звание «Народны пісьменнік», 41 человек носили звание Заслуженных деятелей культуры Беларуси. Янка Купала, Якуб Колас, Кузьма Чорны, Кандрат Крапива, Максим Танк, Пимен Панченко, Ян Скрыган, Иван Мележ, Владимир Короткевич, Алесь Адамович, Василь Быков, Иван Шамякин, Янка Брыль, Рыгор Барадулин, Нил Гилевич – вот далеко не полный список международно известных писателей и поэтов, которые состояли в этом Союзе.

Презентация книги Юрия Нестеренко “Звычайны шоу-бізнес” вместе с книгами знаменитых белорусских литераторов Людмилы Рублевской и Леонида Голубовича.

 

Чем же теперь у нас награждают писателей? Как поощряются их творческие подвиги и стимулируются новые культурные свершения?

У местных белыничских чиновников на такие вещи свой, специфический взгляд. В материале под названием “Падарункі” да Дня пісьменства ў Бялынічах” такой стиль был назван “обрезать и заварить”: вместе с легендарным сносом библиотеки решили ударить и по “письменству” – Юрию Нестеренко… отключили воду! Не просто отключили, а обрезали водопровод. Типа, в связи с ведущимися неподалёку строительными работами ко Дню письменности.

Такой факт любому – чиновнику или не чиновнику – покажется дикостью. Любой нормальный – человек или специалист – скажет, мол, вы, друзья, что-то преувеличиваете! Нельзя просто так – без согласований, без предупреждений, без каких-то предложений – взять и обрезать!

Но здесь, поверьте, особо тяжёлый случай. Об адекватности в нашем случае речь не идёт (см. эпиграф).  Если даже немного углубиться в эту историю – в обращениях в жилкомхоз, райисполком, прокуратуру – задавался один и тот же простой и совсем не суровый вопрос: “Когда будет восстановлена подача воды?” (попутно ещё были попытки выяснить – на каком невероятном основании подача воды была приостановлена?).

Современные и высокотехнологичные предложения Белыничских чиновников по вопросам благосостояния граждан – в частности  по водоснабжению

 

Из высоких инстанций ни разу никто не ответил на поставленные вопросы – письма “закольцевали” (из прокуратуры направили снова в райисполком, который перед этим с огромной задержкой давал какие-то “свои” ответы – но, ни в коем случае, не на озвученные вопросы). Не помогли ни напоминания про ситуацию с коронавирусом, ни просьбы обратить внимание на детей – 8 и 10 лет.

Правда, одна привычная схема коммуникации с гражданами отработана на высоком уровне – запугивание. Сразу после переадресации письма из прокуратуры в райисполком, пришло указание навести порядок на участке вокруг дома. В случае неисполнения – штрафные санкции. Срок исполнения – до 7.07.2020. Письмо пришло 8.07.2020. То есть, по определению, владелец участка уже “обречён” по местным (негосударственным? Криминальным? Беспредельным?) правилам на какое-то наказание за то, что имел неосторожность напомнить о том, что он прав со всех сторон. Однако по сути обращения о восстановлении подачи воды – тишина. Как будто никто не обращался и как бы ничего не произошло.

Вот так и встречаем День письменности – с варварским отношением к учреждениям культуры, непосредственно связанными с книгопечатной продукцией и с дикими выходками в отношении, непосредственно своих, можно сказать “родных”, писателей, кто непосредственно занимается сохранением национальной письменности.

Чьим и является, собственно, этот праздник праздник в первую очередь (обращаем внимание для тех, кто писал все “отписки”, что это не День укладчика нового асфальта, не День покраски фасадов на центральной улице, не День бюрократов, знающих алфавит, а именно – ДЕНЬ ПИСЬМЕННОСТИ).

“Поздравления” продолжаются сыпаться, “подарки” раздаются направо и налево…

С уважением, Иван Петрович

Новая дзіцячая кніга Юрыя Несцярэнкі

Не гледзячы на складаную сітуацыю з апошнімі падзеямі з эпідэміяй у краіне, не іначай, як з дапамогай чараўнікоў – неверагоднымі намаганнямі выдаўцоў, рэдактараў, друкароў – у сталічным выдавецтве “Каўчэг” пабачыла свет новая дзіцячая кніга Юрыя Несцярэнкі “Чароўныя назвы”.

Кніга з’явілася ў свет як раз да 1 чэрвеня – да Міжнароднага дня абароны дзяцей. Тыраж удалося забраць, пэўна ж, пазней, – з-за арганізацыйных і транспартных нестыковак. Аднак маленькія чытачы ў Бялынічах і ў Магілёве цяпер маюць магчымасць атрымаць падарунак у выглядзе цікава аформленай, надрукаванай у вялікім фармаце кнігі з вершамі, загадкамі, лічылкамі, апавяданнямі і казкамі.

Аўтарам твораў пазначаны Дзед Бялын. Хто гэты дзед, напэўна чытач павінен здагадацца сам. У ролі мастакоў выступаюць дзве дзяўчынкі – Аня і Саша. Менавіта іх малюнкамі аздоблены старонкі кнігі.

Прапануем для азнаямлення некалькі старонак з творамі і малюнкамі.

Дзмітрый Нікалаеў

Люкі нашай рэчаіснасці. Год пяты. Арт-абстрэл

Кажуць, што гэта яшчэ не ўсе таямніцы, якія захоўвае наш лабірынт. Ёсць смельчакі, якія наважыліся распавесці пра сапраўдную перастрэлку, якая нібыта тут мела месца. “І хто з кім перастрэльваўся?” – спытаецеся вы. Але вось тут ужо ў адказ – маўчанне… Толькі адна бабуля намякнула, што нібыта гэта люкі з цыклопамі зачапіліся. Мяркуйце самі:

І вось, напэўна, каб ужо раз і назаўсёды навесці парадак, па межах лабірынта вырашана паставіць сапраўдныя фарпосты. Каб быць гатовымі да любых абстрэлаў.

Не выключаецца, што гэта супрацоўнікі вядомай нам гаспадарчай групы атрымалі новае заданне. І як сапраўдныя чырвонаармейцы, яны не падвялі! Узведзены аб’ект  атрымаўся ўнікальным. Кожны, хто праходзіў міма, не аднойчы задумваўся – што яму гэта канструкцыя няўлоўна нагадвае? І толькі тыя дасведчаныя, хто знаёмы са спецыфікай фартыфікацыйных узмацненняў, раптам усхамяналіся – а ці не падобна гэта на дот з самой лініі Сталіна? Што ж, добрая ідэя! Хай баяцца тыя, хто супраць нас!

  1. P.S

У 2016 годзе неяк сышліся ўмовы, і побач з адным самых небяспечных люкаў апынулася адна добрая фея з дзяржаўнай установы. Было гэта напярэдадні Нацыянальнага сходу, таму, магчыма, справа вырашылася імгненна – літаральна назаўтра падступную пашчу замуравалі цаментнай пломбай. Прыкладна праз год над адным з каналізацыйных калодзежаў усталявалі ўжо добра вядомую нам надбудову, падобную на дот (гл. папярэднія фота). Але ж трэба было б нейкім чынам прыкласці намаганні і зрабіць пераможны рывок! І, нарэшце, скончыць справу з тымі люкамі хаця б да 2021 года, адзначыўшы такім чынам 10-гадовы юбілей пасля першай публікацыі.

А на 2019 год мы маем тое, што маем. Мяркуйце самі:

На дошках, якія і так ледзь ліпяць, некалькі гадоў таму, відаць, для выпрабавання, паклалі пліту: вытрымае ці не вытрымае?

У наступным годзе аказалася, што “канструкцыя” трывае! Тым больш,  яе ўжо добра падмацоўваюць карані ды леташняя трава.

А далей за гэты люк і ўвогуле можна не хвалявацца – лёд падтрымае не горш, чым бетон.

Ну і так далей. Карацей, ВСЁ ИДЁТ ПО ПЛАНУ, таварышы! Гэта ўсяго толькі люкі. Не гледзячы на тое, што гэта люкі нашага жыцця! Ад якіх і жыццё часам напрамую залежыць, і якія ў пэўным выпадку апынуліся сапраўдным адлюстраваннем нашага існавання ў грамадстве.

Юрый Несцярэнка

Люкі нашай рэчаіснасці-4. Пра набыткі і страты

Вясной 2014 года, як і чакалася, – яны зноў актывізаваліся. Пытанне “Хто?” задаваць ужо было б не тактоўна. Яны адзін за адным з’яўляліся нечакана, палохаючы рэдкіх мінакоў і работнікаў гаспадарчай групы сваёй таямнічай прысутнасцю.

Да таго ж паводзіліся агрэсіўна, натапырыўшы ўсе свае вострыя часткі, нібыта нацэльваючыся параніць любога, хто апынецца ў зоне дасягальнасці. А калі б той нехта, напрыклад у цемнаце, пераскочыў бы небяспечныя цвікі, то адразу ж трапіў бы ў пастку, прыкрытыю зверху гнілымі дошкамі.

Па сапраўднаму шкада, што секцыю альпіністаў так і не паспелі адкрыць. Таму што нарэшце, па указу звыш, засыпалі будаўнічым смеццем той глыбокі люк, на базе якога планавалася падрыхтоўка будучых скалалазаў (гл. частку І, “люк з лыжамі”).

А вось з дрэвам, якое раптоўна завалілася, выйшла больш сур’ёзная сітуацыя. Яго нечаканае і загадкавае падзенне вызначыла шмат якія фатальныя падзеі. Напрыклад, закрываецца інтэрнат аддзела адукацыі, які месціўся праз дарогу ад дрэва. Адукцыйны цэнтр “Ветразь” тэрмінова пакідае будынак былой школы ў цэнтры мястэчка і шукае прытулак на ўскрайку. Музей аддзела адукацыі, які назбіраў пэўную колькасць матэрыялаў, так і не адкрыўся.

Праўда, гаражы, склады, стадыён і, нават, прыбіральня, пакуль застаюцца на месцы. Як не цяжка здагадацца спецзаданне па ахове гэтых важных стратэгічных аб’ектаў атрымлівае не хто-небудзь – вядомая нам гаспадарчая група аддзела адукацыі.

Гукнулася і Мінатаўрам. Як высветлілася, сучасныя Мінатаўры знаходзяцца ў значна больш спрыяльных умовах, чым летапісныя – іх проста здымаюць з пасады, такім чынам абмінаючы праблему сустрэчы са сваім Тэсеем.

На іх месца прэтэндуюць многія. Добра, калі патрапіць не Цыклоп, а хаця б які-небудзь Кентаўр. Але спадзяванні гэта адно, а рэальнасць – гэта іншае. Калі прэтэндэнт заняў трон, на тэрыторыі нашага чароўнага лабірынта, замаскіраванага пад каналізацыйную сістэму (і за якой мы з вамі назіраем не першы год), раптам знікаюць усе дрэвы (sic!).

Мала таго, стратэгічны аб’ект, на які калісьці ўказала паваленае дрэва, таксама бясследна знікае. Такім чынам, спартсмены  са стадыёна, кінолагі-пачаткоўцы а разам з імі і адважная гаспадарчая група – усе застаюцца без прыбіральні. І калі шукаць нейкае выйсце, дык і за дрэва няма як схавацца.

Нездарма мы ж маем справу з істотамі амаль фантастычнымі. Вось так у гэты загадкавы лабірынт, які пачынаўся з бяскрыўдных каляровых люкаў, уцягваецца ўсё больш і больш аб’ектаў з не вельмі радасным для іх фіналам.

(Заканчэнне будзе)

Юрый Несцярэнка

Люкі нашай рэчаіснасці-3. Візіт да Мінатаўра

Мінатаўр – гэта не міністэрства аўтатранспарту і не мінская ўстанова, звязаная з аўтатурызмам. Гэта пачвара з галавой быка. Справіцца з ёй змог толькі легендарны Тэсей. Які і Мінатаўра перамог, і з лабірынта здолеў знайсці выйсце.

І вось, група бялыніцкіх энтузіястаў, ці то натхніўшыся подзвігам Тэсея, ці то замаскіраваўшыся пад Траянскага каня, вырашыла браць “быка за рогі”. Пэўная супольнасць добранадзейных і сумленных грамадзянаў арганізавалася, каб падпісаць наступны зварот. Адбылося гэта напрыканцы 2012 года.

Мінатаўр вырашыў спакойна сустрэць Новы год. А потым выйсці на сувязь.

Паколькі ўся наша гісторыя працята загадкавым духам ці то містыкі, ці то містыфікацыі, здарэнні дзіўнага характару не прымусілі сябе чакаць.

Нейкая неўтаймаваная энергія побач з некаторымі з люкаў раптам заваліла вялікае моцнае дрэва, нібыта даючы пэўны загадкавы знак. Прычым дрэва было завалена ў накірунку грамадскай прыбіральні, прызначанай для спартсменаў, што займаліся на стадыёне; для кінолагаў, якія трэніравалі сабак тут жа; для незабыўнай гаспадарчай групы, якая базіравалася ў гаражах аддзела адукацыі ды на складах установы; для супрацоўнікаў некаторых кабінетаў адміністрацыі, якія месціліся ў будынку былой школы і да якой раней усё вышэй пералічанае і адносілася – і стадыён, і кабінеты, і прыбіральня, і гаражы.

У хуткім часе наступіла вясна. Вясна 2013 года. Неўзабаве прыйшоў яшчэ адзін ліст.

Вось, што ў нас атрымалася сумеснымі высілкамі з Мінатаўрам. Мы здолелі сустрэць яшчэ адзін Новы год. І мы маем вынікі пэўных дзеянняў. Як кажуць, усё дзеля нас. Здымкі гэтыя датуюцца студзенем 2014 года.

Рабіце высновы самі наконт якасці працы. Але ж хацелася б дадаць пару словаў у абарону рабонікаў. Нельга не адзначыць іхнае імкненне да прыўкраснага і прагу неардынарна, з творчым падыходам выканаць пастаўленую задачу – напрыклад, бярозкі, якія знаходзяцца вакол люка, гэта не спілаваныя дрэвы, гэта спецыяльна ўсталяваныя мастацкія элементы…

(Працяг будзе)

Юрый Несцярэнка

Люкі нашай рэчаіснасці-2. Экспансія

Першая частка нашага матэрыялу з’явілася ў верасні 2011-га. Восень таго года і зіма наступнага прайшлі адносна спакойна – цалкам стваралася ўражанне, што крытыка нібыта засталася незаўважанай.

Але раптам з пачаткам вясны пачалося актыўнае контрнаступленне. Здавалася, што яны папёрлі з усіх магчымых шчылін.

– Хто? – са здзіўленнем спытаецеся вы.

– Ды, зразумела, люкі! – крыху нервова кіне вам па ходзе супрацоўнік гаспадарчай групы аддзела адукацыі, прабягаючы міма. Нібыта па трывозе спяшаючыся на свой баявы рубеж з сякерай і з ломам у руках.

Так! Тыя самыя люкі-гадзюкі нібыта зразумелі, што на іхную свабоду нехта спакусіўся! І павыпаўзалі, як толькі сыйшоў снег…

Гаспадарчая група вышэй узгаданага аддзела выглядала як атрад дрэнна ўзброеных чырвонаармейцаў, якіх кіраўніцтва фронту пасля тэрміновай і нядоўгай падрыхтоўкі кінула на пярэдні край абароны. Яны рабілі, што маглі. Рабілі як разумелі і настолькі, наколькі ў іх хапала фаназіі ў дачыненні да таго, што адбываецца…

Але падступныя люкі пачалі ўдала маскіравацца і перайшлі на тактыку партызанскай вайны. Часам рыхтуючы небяспечныя засады і пасткі.

Так працягвалася другая частка нашай эпапеі, якая паціху перайшла ў вайну ці то з паветранымі млынамі, ці то з драконамі, якіх трэба забіць (галоўным чынам у кагосьці ў галовах – гэта вы ведаеце). І ўсё гэта дзеля таго, каб знайсці выйсце з лабірынта, які ператварыўся ў хітрую сістэму нібыта каналізацыі, а на самой справе замаскіраваўся ў хітрыя і небяспечныя шляхі, якія вядуць да розных Мінатаўраў.

(Працяг будзе)

Юрый Несцярэнка