Галоўная » Палітыка і грамадства » Page 227

Палітыка і грамадства

Эхо амнистии: в Глуске активизировалась антинаркотическая агитация

Июньская амнистия в связи с 75-летием освобождения Беларуси коснулась примерно 6 тысяч человек. Значительная часть тех, кто выходит на волю – осуждённые по статье 328 УК «Незаконный оборот наркотиков».

 

К началу декабря сотни, а может уже и тысячи ранее осуждённых граждан вышли на волю. Очевидно, чтобы предотвратить возможный всплеск преступности, правоохранители предприняли дополнительные меры для агитации. В глусских СМИ и соцсетях снова активно распространяются наглядные материалы и специальные таблицы

Кроме того, райотдел Следственного комитета провёл день открытых дверей для глусских старшеклассников. Подросткам рассказали, как работает оперативно-следственная группа, как фиксируются предметы и следы преступления, продемонстрировали чемодан эксперта. Ну и заодно агитировали поступать в Академию МВД.

Правда, граждане кроме опасности самих наркотиков знают и об опасности попадания в поле зрения наркоконтроля. Похвально, что с целью профилактики ответственные работники идут в социальные сети – поближе к группе риска:

Но вот ответ народа – то есть, комментарии под постами, иногда просто обескураживает. И ведь крыть тут нечем:

Следует ожидать, что подобная агитация, предупреждения и дни открытых дверей будут практиковаться во всех городах Могилёвской области.

Александр Вселюбский

КГК проверил БГСХА в Горках и нашел множество нарушений

Коллегия Комитета госконтроля Могилевской области подвела итоги проверки учреждения образования «Белорусская государственная орденов Октябрьской Революции … чытаць далей

В Шкловском районе водитель школьного автобуса пожаловался на плохие дороги

15 километров приходится ехать 50 минут. Водитель школьного автобуса из Фащевки пожаловался на качество дороги.

Недавно в редакцию газеты «Ударны фронт» обратился водитель Фащевского УПК д/с – СШ Леонид Темрук. Каждый будний день он садится за руль школьного автобуса, чтобы привезти детей из близлежащих деревень в учреждение образования. Дорога протяженностью 15 километров у опытного водителя занимает 40-50 минут. Казалось бы, ехать-то всего ничего. Но… 

Грунтовая дорога, соединяющая агрогородок Фащевку, деревни Дубровка-1, Саськовка, Черепы, Потапово, Ничипоровичи и Николаевку требует ремонта. Это, как утверждает Леонид Владимирович, настоящая «стиральная доска». Выбоины вызывают малоприятную тряску, поэтому ради безопасности детей во время движения водитель выбирает скорость 15-20 км/ч, да и технику бережет. Проехать на автобусе по такому стенду испытаний только для подвески дорогого стоит. И так из года в год. Леонид Темрук говорит, что обращался за помощью в решении проблемы к директору Фащевского УПК д/с – СШ Галине Матюшевской, председателю Фащевского сельисполкома Григорию Крупенько, в отдел по образованию райисполкома.

Убедиться в том, что дорога действительно находится в ненадлежащем состоянии, смогли и мы, выехав по обращению Леонида Темрука в Фащевский сельсовет. И заодно поговорили с жителями населенных пунктов, встретились с Григорием Крупенько.

По направлению из Фащевки в Дубровку-1 после съезда с асфальтного полотна нас ждала настоящая дорожная тряска. Прав заявитель, подобие «стиральной доски» присутствует. Видно, что дороге нужно грейдирование. Оказывается, оно было проведено ДРСУ №175 весной. А потом, по утверждению местных жителей, крупногабаритный транспорт сельхозорганизации – ОАО «Экспериментальная база «Спартак» – в считанные недели привел дорогу в ненадлежащее для использования состояние. То ли работы были проведены некачественно, то ли грунт такой на дороге… И проблема вновь появилась на повестке дня.

Со слов председателя сельисполкома, он неоднократно обращался в ДРСУ №175, который должен обслуживать данный участок дороги, с просьбой прогрейдировать дорожное полотно. Там пообещали, но не выполнили. А ведь в этих деревнях живут люди, которым несколько раз в неделю доставку продуктов осуществляет автомагазин, которым нужна срочная медицинская помощь. Ну и, конечно же, дети. Чтобы вовремя попасть на уроки в школе, они должны рано вставать, ведь ехать им на автобусе предстоит очень медленно и долго. Наверное, так быть не должно.

Фото: shklovinfo.by

В Шклове начальником РОВД стал бывший первый заместитель

2 декабря личному составу Шкловского РОВД представлен новый начальник. Приказом министерства внутренних дел Республики Беларусь им назначен подполковник милиции Алексей Сысоев, до этого проходивший службу в должности первого заместителя начальника отдела внутренних дел, информирует пресс-служба УВД Могилевского облисполкома.

Начальник управления внутренних дел Могилевского облисполкома полковник милиции Игорь Щербаченя, представляя личному составу Алексея Сысоева, отметил личные качества нового руководителя районной милиции. Также Игорь Владимирович выразил уверенность в том, что Алексей Сысоев и в дальнейшем успешно будет справляться с возложенной на него ответственностью.

Поздравил начальника РОВД со вступлением в должность и председатель райисполкома Александр Титок.
На представлении нового руководителя также присутствовали прокурор Шкловского района Ирина Алданова, начальник Шкловского РОСК Юрий Юрченко, председатель суда Шкловского района Александр Тараканов.

Сысоев Алексей Сергеевич родился 8 октября 1977 года в Могилеве. Окончил Могилевскую школу милиции МВД Республики Беларусь.

После учебы службу начал оперуполномоченным отделения по раскрытию преступлений против личности отдела уголовного розыска Центрального РОВД г. Могилева. Затем до июля 1999 года был оперуполномоченным отделения уголовного розыска указанного райотдела.

Переведен инспектором группы (позже – отделения) дознания РОВД. Вскоре назначен дознавателем указанного подразделения.

В 2000 году Алексей Сергеевич окончил Академию Министерства внутренних дел Республики Беларусь.

С февраля 2002 по май 2004 года работал старшим дознавателем (отделения дознания Центрального, затем – Ленинского РОВД, отделения дознания отдела предварительного расследования Ленинского РОВД г. Могилева).

С мая 2004 года переведен на службу в УВД Могилевского облисполкома. Работал старшим дознавателем в управлении дознания предварительного расследования управления внутренних дел.

В сентябре 2010 года назначен на должность заместителя начальника управления дознания – начальника отделения зонального контроля предварительного расследования УВД Могилевского облисполкома.

Позже работал старшим оперуполномоченным, заместителем начальника, а с августа 2012 года в течение пяти лет был начальником отдела по раскрытию преступлений прошлых лет управления уголовного розыска криминальной милиции УВД. В ноябре 2017 года назначен на должность начальника отдела по раскрытию разбоев, грабежей и иных преступлений против собственности УУР КМ УВД.

Однако вскоре переведен на службу в Шкловский РОВД в должности первого заместителя начальника райотдела – начальника криминальной милиции.

В 2018 году прошел переподготовку на уровне высшего образования в учреждении образования «Академия Министерства внутренних дел Республики Беларусь».

Указом Президента Республики Беларусь награжден медалью “За безупречную службу” III степени.

С ноября 2019 года подполковник милиции Сысоев Алексей Сергеевич возглавляет отдел внутренних дел Шкловского райисполкома.

Фото предоставлено Шкловским РОВД

В Хотимском РОВД новый начальник

Новый начальник Хотимского РОВД Станислав Кондратьев родился в Вильнюсе, а до назначения в Хотимск работал в Костюковичах первым заместителем начальника РОВД.

2 декабря первый заместитель начальника УВД Могилевского облисполкома полковник милиции Александр Германович посетил Хотимский РОВД и представил личному составу назначенного приказом МВД Республики Беларусь начальника райотдела подполковника милиции Кондратьева Станислава Владимировича, информирует пресс-служба УВД Могилевского облисполкома.

Первый заместитель начальника УВД поздравил Станислава Кондратьева с назначением на должность. Он выразил уверенность, что новый руководитель районной милиции с достоинством справиться с возложенными на него обязанностями и задачами.

На представлении нового руководителя присутствовали председатель Хотимского районного исполнительного комитета Рубан Дмитрий Михайлович, начальник Хотимского районного отдела Следственного комитета по Могилевской области подполковник юстиции Шестернев Владимир Владимирович, исполняющая обязанности председателя суда Хотимского района Парфененко Алеся Александровна, прокурор Хотимского района советник юстиции Лимаров Олег Сергеевич и начальник Хотимского РОЧС майор внутренней службы Войтиков Вадим Васильевич.

Станислав Кондратьев родился 9 марта 1980 года в г. Вильнюсе Литовской Республики. В 1999 году окончил Климовичский сельскохозяйственный техникум.

В августе 2000 года пришел на службу в органы внутренних дел на должность милиционера медвытрезвителя милиции общественной безопасности и специальной милиции Климовичского РОВД. Затем работал милиционером отделения патрульно-постовой службы милиции общественной безопасности и специальной милиции, милиционером взвода по охране территорий радиоактивного загрязнения, младшим инспектором административной практики отделения охраны правопорядка и профилактики указанного райотдела. С октября 2005 года по апрель 2008 – нес службу в должности участкового инспектора милиции.

В 2008 году окончил УО «Современная гуманитарная Академия».

В течение пяти лет работал в отделении уголовного розыска криминальной милиции Климовичского РОВД: оперуполномоченным отделения, затем – оперуполномоченным группы розыскной работы ОУР.

С июня 2013 до конца 2017 года возглавлял отделение уголовного розыска Чериковского РОВД.

Затем переведен на службу в Костюковичский РОВД, где в течение двух лет был первым заместителем начальника райотдела – начальником криминальной милиции.

В 2016 году окончил УО «БИП–Институт правоведения», а с 2019-го проходит переподготовку на уровне высшего образования в учреждении образования «Академия Министерства внутренних дел Республики Беларусь» по специальности управление органами внутренних дел.

В 2018 году Указом Президента Республики Беларусь награжден медалью “За безупречную службу” III степени.

С 28 ноября 2019 года подполковник милиции Кондратьев Станислав Владимирович возглавляет отдел внутренних дел Хотимского райисполкома.

Фото предоставлено Хотимским РОВД

Як дзяўчынка каня выратавала

Дзея І.

Пачатак

У вялікім горадзе жыла-была ў бацькоў дзяўчынка Валерыя. З ранняга дзяцінства, як і ўсе маленькія дзяўчынкі, марыла стаць прынцэсай і дачакацца… Не, не прынца на белым кані, а… уласнага каня. Аднойчы яна разам з бацькамі пабывала ў конным паходзе і з той пары пачала марыць аб тым, каб у яе з’явілася ўласная жывёліна. Амаль усе цацкі ў яе былі ў выглядзе коней, малявала таксама толькі іх, а колькі пераглядзела тэматычных фільмаў. Не злічыць! Калі Лера падрасла, яна стала збіраць грошы для таго, каб ажыццявіць сваю мару. Нават збірала ягады, прадавала іх і ўсе свае заробкі адкладвала “на каня”.

З цягам часу дзяўчынка пачала наведваць заняткі па конным спорце ў Магілёўскім абласным цэнтры алімпійскага рэзерву па конным спорце і сучасным пяцібор’і. Там яна сустрэла спартыўную кабылу па мянушцы Артэрыя. Жывёла і дзяўчынка хутка знайшлі агульнае паразуменне. Праз год Валерыя перавялася на заняткі ў конным манежы ў вёсцы Нікалаеўка Магілёўскага раёна, але на сваю любіміцу не забывалася, наведвала яе, як толькі з’яўляўся вольны час, прывозіла ёй пачастункі.

Дзея ІІ.

Бяда і выратаванне

Праз некаторы час любіміца Валерыі Артэрыя моцна захварэла. Ветэрынары выявілі ў яе артрыт пярэдніх ног. Паколькі кабыла ўдзельнічала ў канкуры, скачках увышыню, хвароба рана ці позна ўсё роўна адолела б яе. Жывёлу выключылі з заняткаў і ў самай бліжэйшай перспектыве павінны былі выбракаваць і адправіць на мясакамбінат.

Калі дзяўчынка даведалася пра гэта, вырашыла любымі сродкамі ратаваць сваю сяброўку. Бацькі дазволілі ёй выкупіць кабылу. Дзеля гэтага Лера разварушыла ўсю скарбонку. Сабраных грошай хапіла на тое, каб заплаціць за Артэрыю і набыць для яе неабходныя лекі. Аднак у горадзе ўтрыманне каня каштуе вельмі дорага, таму сям’я АПАРОВІЧАЎ перабралася жыць на лецішча ў вёску Станцыя Друць. Для кабылы пабудавалі хлеў, назапасілі сена і гародніну. Усё лета яна пасвілася на зялёнай траўцы, прыходзіла ў форму. Пасля зімы ад хваробы і недагляду жывёліна пераўтварылася, як заўважылі суседзі, у “восліка з апушчанымі вушамі і атрафіраванымі мышцамі”.

– Тое, што Артэрыя патрапіла ў нашу сям’ю, было поўнай нечаканасцю, але ў тым жа ліку паслужыла стымулам нешта памяняць у жыцці, – гаворыць мама Валерыі Лілія Апаровіч. – Пераехаўшы ў вёску, мы не збеглі ад цывілізацыі. Сябры і родныя часта прыязджаюць у госці. У нас вельмі прыгожая прырода, тут адпачывае душа. Наш тата працуе ў сферы міжнародных перавозак,  я – аддалена, праз інтэрнэт, а Лера ў верасні стала вучыцца ў Цяхцінскім ВПК ДС СШ. Паколькі яна займалася з рэпетытарамі ў Магілёве, свае заняткі працягвае і зараз, раз на тыдзень ездзіць у горад. Так што лад нашага жыцця змяніўся не глабальна.

Лілія адзначае, што жыццё ў вёсцы мае шмат пераваг перад гарадскім. Адзінае, што крыху засмучае, – не так многа магчымасцей рэалізаваць сябе. Але ім з дачкой сумаваць некалі. Дома акрамя Артэрыі жывуць двое сабак і кот. Усім ім таксама патрэбна ўвага.

Дзея ІІІ.

Самая шчаслівая

Цяпер пасля заняткаў у школе Валерыя спяшаецца да сваёй любіміцы. Разам з маці яны даглядаюць жывёлу, кормяць і чысцяць яе. Таксама  кожны дзень Лера аб’язджае кабылу. Умераныя нагрузкі патрэбны жывёле, каб падтрымліваць форму. Ёй паставілі  спецыяльныя артапедычныя падковы, робяць неабходныя працэдуры і пастаянна аглядаюць ветэрынары. Артэрыя, ці як яе называюць блізкія Апаровічаў, Нюся, яшчэ не поўнасцю набрала сваю вагу, але ўжо зараз ад клопатаў любячых гаспадароў стала сапраўднай прыгажуняй.

Пасля заканчэння школы Валерыя марыць, што яе будучая прафесія абавязкова будзе звязана з коньмі. На канікулах і ў выхадныя яна наведвае індывідуальныя заняткі па конным спорце ў Магілёве і Горках. У бліжэйшым будучым плануе ўдзельнічаць у спаборніцтвах па канкуры.

Разам з маці яны завялі старонку ў сацыяльнай сетцы “УКантакце”, дзе расказваюць пра сваё жыццё ў вёсцы.

– Ветэрынары сцвярджаюць, што Нюсіна хвароба поўнасцю не вылечваецца, – гаворыць Лілія. – Тое, што мы можам зрабіць, – гэта аблегчыць яе пакуты. За тыя месяцы, што жывёла знаходзіцца ў нас, змены ў яе здароўі адбыліся відавочныя. Для нас Артэрыя стала сапраўдным членам сям’і, і я ніколькі не шкадую, што з-за яе прыйшлося мяняць сваё жыццё. Упэўнена, што гэта толькі да лепшага.

https://vk.com/public186623252

 Святлана МАГІЛЕЎЧЫК.

 Фота з сямейнага архіва Апаровічаў.

Крыніца: “Зара над Друццю”

Ромка, Хімка і Качанава: як жывуць магілёўскія цыганы праз паўгода пасля аблавы

Вуліца Рыжская ў Чапаеўцы / Еўрарадыё

— Вось адкуль у іх такія вялікія дамы, калі яны нідзе не працуюць? Нідзе не працуюць, у войску не служаць, не жэняцца, а потым з трыма дзецьмі атрымліваюць ільготныя кватэры. Вось у тым вялікім доме за наркотыкі сядзяць двое мужчын. Ды батракі на іх працуюць, — расказвае Еўрарадыё жанчына сталага веку. Мы размаўляем з ёй у Чапаеўцы — пасёлку ў Магілёве, дзе жыве ромская дыяспара, піша Еўрарадыё.

Хто такія батракі, мы пабачым крыху пазней. Гэта мясцовыя выпівакі, якія працуюць у  ромскіх гаспадарках.

Беларусы расказваюць, што шмат людзей працуе на цыганоў

Чапаеўка засвяцілася ў навінах паўгода таму, калі ў Магілёве пры загадкавых абставінах загінуў супрацоўнік ДАІ. Следства прыйшло да высновы, што Яўген Патаповіч скончыў жыццё самагубствам. Але першапачаткова ў выкраданні інспектара падазравалі мясцовых ромаў. Міліцыя правяла рэйд па пасёлку. Расказваюць, што АМАП прыехаў на некалькіх БТРах, былі затрыманыя і дапытаныя дзясяткі чалавек, а ў адной жанчыны не вытрымала сэрца — яна памерла.

Выбачацца за гэта дзяржаве давялося на самым высокім узроўні — да пакрыўджаных ромаў прыехала кіраўніца Адміністрацыі прэзідэнта Наталля Качанава. Пасля гэтага дыяспара абарвала ўсе кантакты з праваабаронцамі і журналістамі. Ці вярнулася Чапаеўка да нармальнага жыцця цяпер, праз паўгода пасля трагедыі? Каб даведацца, мы проста едзем туды і пытаемся ў мясцовых, дзе жывуць ромы. Мінакі нам раяць знайсці “цыганскую краму” — менавіта так яны называюць звычайны “Родны кут”.

Крама ў Чапаеўцы

Прадавачка кажа, што цыганы сюды заходзяць рэдка, хіба што па хлеб, бо грошай у іх няма, як і раней. Жанчына раіць выйсці на вуліцу Рыжскую, на якой жывуць ромы, і грукацца ў любы дом.

— Жывём спакойна, нас ніхто не з’еў, — гаворыць яна. — Я даўно ўжо працую. Раней цыганы добры прыбытак давалі, а цяпер зойдуць, хлеба возьмуць, і ўсё. Прыціснулі з іхнімі махінацыямі…Некаторых і працаваць прымусілі. [Кіроўцамі] на аўтобусах, на восеньскіх работах.     

Пакупнікі раяць звярнуць увагу на вялікія цагляныя будынкі — маўляў, менавіта ў іх жывуць ромы.
Фатаграфавацца ў Чапаеўцы адмаўляюцца ўсе

— Гэта лішняе, — кажа цыган Міхаіл, але парай слоў перакінуцца пагаджаецца. Яго паўгода таму таксама затрымлівалі па справе загінулага міліцыянера.

— А дзе самі працуеце?

— Я ў Расіі. У Расіі нас шмат працуе.

— Дом у вас вялікі. 

— Цесць пабудаваў.

— А які занятак у цыганоў? Ці складана знайсці працу, калі цыган?

— Шмат на будоўлі працуюць. Мая пляменніца банкаўскую справу скончыла, але ў банкі не бяруць. Баяцца, што цыганка.

— А як вы жывяце пасля масавых затрыманняў, ці нешта змянілася?

— Я дзякую прэзідэнту, што ён ва ўсім разабраўся. Я за прэзідэнта.

Цыганскія дамы адрозніваюцца ад дамоў беларусаў

 

Ён не барон, а толькі сын барона

22 траўня ў Чапаеўцы быў затрыманы цыганскі барон Раман Бараноўскі па мянушцы Ромка. Літаральна днямі, 26 лістапада, мужчыну пачалі судзіць, але пасяджэнні праходзяць у закрытым рэжыме. Мужчыну вінавацяць у незаконным абароце наркотыкаў па частцы 3 артыкула 328 Крымінальнага кодэкса Беларусі, максімальнае пакаранне па ім — да 15 гадоў зняволення.

Ні маці, ні жонку, ні сястру Ромкі ў судовую залу не пусцілі, весткі ад адваката жанчыны чакалі ў калідоры. Спадзяюцца яны толькі на Наталлю Качанаву, з якой хацелі б сустрэцца, каб яна зноў заступілася за ромаў. Ну і яшчэ — на Бога.

— Божачкі-божачкі, дапамажы нам, — усхліпвае старая цыганка і дадае, што іх Раман — ніякі не барон. Гэта яго бацька быў баронам, а ён проста застаўся крайнім.

Пытаемся, ці магчыма сустрэцца з сапраўдным баронам. Нас скіроўваюць у суседні цыганскі пасёлак Грабянёва, дзе паўгода таму АМАП таксама затрымліваў ромскіх мужчын. З намі пагадзіўся сустрэцца Яфім Казіміраў па мянушцы Хімка, якая засталася яшчэ з дзяцінства. Размову ён таксама пачынае з таго, што ён не барон, а толькі сын барона.

Хімка запрашае нас у свой дом. Ён расказвае, што пасля візіту Наталлі Качанавай мясцовыя ўлады пачалі дапамагаць ромам. Сын барона асабіста сустракаўся з чыноўнікамі, тыя цікавіліся праблемамі цыган, асноўная з якіх — адсутнасць працы. На біржы працы ромам пачалі прапаноўваць вакансіі.

Яфім Казіміраў

Калі Казіміраў расказаў чыноўнікам, што асноўны яго занятак — фермерства, яму прапанавалі “ўзяць” пару калгасаў. Але мужчына рассудзіў, што стратныя гаспадаркі яму не патрэбныя, і папрасіў ва ўладаў зямлі.
А праўда, што ўсе беларусы — п’яніцы?

Травеньскія падзеі, калі людзей затрымлівалі і кідалі ў камеры, Яфім Казіміраў памятае добра. Наталлю Качанаву гаспадар дома таксама згадвае добрым словам.

— Стаўленне да нас [пасля прыезду Качанавай] змянілася. І не толькі з боку МУС, — кажа ён. — Народ бачыў і разумеў, што адбылося непаразуменне. Ведаеце народны выраз: як на казлах адыграліся. Але не гэтым трэба паказваць, якая развітая структура МУС… Асабліва ГУБАЗ. Каго ні зловяць, дык “дайце што-небудзь на Яфіма, на Хімку…”. Нават калонію наведвалі і прапаноўвалі людзям па 3-5 гадоў скінуць, каб далі на мяне нешта. Чым я ім перашкаджаю? 

Лічыцца, што ўсе цыгане крадуць і гандлююць наркотыкамі. А я таксама ў вас запытаюся: а праўда, што ўсе беларусы — п’яніцы?

Пытаемся, ці адчуваюць ромы негатыў з боку суседзяў-беларусаў? Зайздрасць за вялікія дамы? Па словах Яфіма Казімірава, большая частка беларусаў спачувала цыганам падчас міліцэйскай аблавы.

“Людзі розныя, некаторыя з зайздрасцю жывуць, — гаворыць Яфім. — Цыганы дазваляюць сабе…Няхай не раскошу, але добрую машыну, добрага каня. Гэта заўсёды было ў цыганоў у крыві”.  

Ці вось, напрыклад, словы пра тое, што цыганы не служаць у войску…Тут абураецца сябар сына барона Пётр, які дагэтуль моўчкі назіраў за размовай.

— Няпраўда! Я сам служыў, мой бацька быў вайскоўцам і дзед. А не служаць, бо як ісці ў войска, калі ў 18 гадоў цыганы ўжо маюць па трое дзяцей?
“Не прапускалі ніводнага цыганяці, дзяцей”

— Ведаеце, у мяне ў пашпарце напісана, што я ўкраінец, бо мы ўкраінскія цыганы. Тое, што цыганы, заўсёды даводзілася хаваць. Усё жыццё мы ізгоі, як і яўрэі, — працягвае сябар сына барона.

Мы працягваем размаўляць пра жыццё ромаў у Беларусі. Відаць, што тэма адносін з МУС для Яфіма Казімірава — балючая. Ён зноў вяртаецца да яе.

— У нас гэты ГУБАЗ магілёўскі як нейкая асобная структура, — расказвае мужчына. — Яшчэ да сітуацыі з даішнікам цыганоў хапалі на вуліцах і па некалькі разоў вазілі ў аддзел, каб адбіткі пальцаў зняць. Не прапускалі ніводнага цыганяці, дзяцей. Мы прасілі ў іх даведку, каб калі ўжо ўзялі адбіткі, дык не затрымлівалі больш — яны нічога не давалі. Такі ціск быў некалькі гадоў.

Яшчэ адзін цыганскі пасёлак у Магілёве

— А як атрымліваецца захаваць мову і традыцыі? У школе ж цыганскую мову сёння не вучаць, апошняя такая закрылася ў Віцебску ў 1930-я.

— Нам школа не патрэбная. Мову мы ведаем з дому.

— У цыганскіх хатах на самым бачным месцы — праваслаўныя абразы. Ромы — вернікі?

— Вядома. Калі цыган пакляўся ў царкве, дык яго слову можна верыць, — кажа Яфім. І дадае, што ў мясцовай царкве ў Грабянёве за яго грошы набылі купель для хрышчэння дзяцей.

На развітанне просім пагадзіцца сфатаграфавацца, бо ўсе сёння адмаўляліся. Сын барона пагаджаецца. А пасля выбірае здымак, які можна апублікаваць: каб выглядаў салідна.

Пасля размовы з Хімкам выязджаем з Грабянёва. У цэнтры пасёлка цяпер стаіць кіёск “Табакерка”. Можа, ён тут і дарэчы, бо ромы шмат кураць.

Фота: Еўрарадыё

Погода на выходные: в Могилевской области оранжевый уровень опасности – сильная гололедица

Погодные условия будут определять малоактивные атмосферные фронты, за которыми начнет поступать прохладная неустойчивая воздушная масса … чытаць далей

“Маленькі цэнтр праваабарончага жыцця Магілёва”: Відэарэпартаж

Што вы ведаеце пра рэгіянальных праваабаронцаў? Прызнайцеся — не так шмат. Хто тыя людзі, якія працуюць у рэгіёнах, чым яны займаюцца і ці лёгка ім адстойваць правы чалавека там? Пра гэта распавядуць у нашым відэарэпартажы праваабаронцы магілёўскага аддзялення “Вясны”.

Крыніца: spring96.org